Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Για να πω την αλήθεια δεν ήθελα να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο θέμα. Θεωρούσα πως δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια εντυπωσιακή χρωματιστή «φωτοβολίδα» σαν κι αυτές που πετούν στο χρονόλογιό τους οι χρήστες του facebook, για να κερδίσουν likes και shares.
Ωστόσο το «πολεμικό κλίμα» που διαμορφώνεται με αμείωτη καθημερινή ένταση μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου καθώς και οι παρενέργειες αυτής της κλιμάκωσης στο ευρύτερο διεθνές περιβάλλον (αμερικανικές ανησυχίες για υποτίμηση της γεωπολιτικής σπουδαιότητας της Ελλάδας, ισχυρές ανατιμητικές τάσεις του δολαρίου, κλπ) μπορούν να καταστήσουν το ζήτημα αυτό κάτι πολύ περισσότερο από μια επικοινωνιακή «φούσκα» για εσωτερική κατανάλωση. Υπό μία προϋπόθεση: Να αντιμετωπιστεί οργανωμένα και σοβαρά και να μη γίνει το γνωστό «τουρλουμπούκι», σύμφωνα με τη νεοελληνική κακοδαιμονία. Μεταξύ μας, για «τουρλουμπούκι» οδεύει…
Τι σημαίνει οργανωμένα και σοβαρά εν προκειμένω;
Πρώτον και κύριο να επιδιωχθεί να γίνει διεθνές θέμα, ανεξάρτητο από την πορεία των διαπραγματεύσεων για το ελληνικό χρέος. Η λογική της χρησιμοποίησης των διεκδικήσεων ως διαπραγματευτικό όπλο για το χρέος δεν δίνει το σωστό μήνυμα. Εφόσον πιστεύουμε πως έχουμε δίκιο το διεκδικούμε όπως κι αν εξελιχθούν τα πράγματα για το χρέος.
Δεύτερον, πρέπει να διαχωριστούν οι υποθέσεις των πολεμικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου καθώς στην πραγματικότητα μιλάμε για δύο τελείως διαφορετικά πράγματα και η σύγχυση μεταξύ τους εξυπηρετεί μόνο τη γερμανική πλευρά.
Τρίτον, ακολουθούμε την «τακτική Σόιμπλε». Δηλαδή αρνούμαστε πλέον να μιλάμε πολιτικά και συναισθηματικά. Η ρητορική της διεκδίκησης πρέπει να είναι αμιγώς νομική και τεχνική. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα πρέπει να φτιάξει τη δική της «τρόικα» την οποία και θα εξουσιοδοτήσει για να αναλάβει το έργο της διεκδίκησης του κατοχικού δανείου πρωτίστως και των όποιων πολεμικών αποζημιώσεων δευτερευόντως, από τη Γερμανία.
«Τρόικα» στην περίπτωση αυτή σημαίνει:
Πρόσληψη αμερικανοεβραϊκής νομικής φίρμας που θα αναλάβει τη νομική εκπροσώπηση του ελληνικού δημοσίου όπου χρειαστεί, για λόγους συμβολισμού αλλά και ουσιαστικής τεχνογνωσίας. Χωρίς να είμαι νομικός, αντιλαμβάνομαι πως πρόκειται για ζήτημα που μπορεί να απασχολήσει από διεθνή διαιτησία μέχρι το Δικαστήριο της Χάγης.
Η ίδια ή και άλλη εταιρεία, θα πρέπει να οργανώσει μια στρατηγική παγκόσμιου lobbying που θα θέσει την ελληνική διεκδίκηση στη διεθνή ατζέντα, ως μείζον ηθικό ζήτημα απονομής δικαιοσύνης για τα εγκλήματα του γερμανικού ναζισμού στη χώρα μας. Το να μη βρίσκουμε συμμάχους εντός Ευρώπης για τη διαπραγμάτευση του χρέους, δεν σημαίνει πως δεν θα βρούμε συμμάχους και για αυτή τη διεκδίκηση. Γι αυτό και επεσήμανα πως είναι σημαντικό να μην τα μπερδεύουμε μεταξύ τους.
Η τρίτη συνιστώσα για να σχηματιστεί η «τρόικα» της ελληνικής διεκδίκησης αφορά στην αξιοποίηση της τεχνογνωσίας που έχει η ισραηλινή Μοσάντ. Τέτοιες δικαστικές διαμάχες απαιτούν μαρτυρίες τεκμηρίωσης και σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να υπάρξει συνεργασία του ελληνικού ΥΠΕΞ με το ΥΠΕΞ του Ισραήλ αλλά και συνεργασία ΕΥΠ – Μοσάντ.
Αν ως χώρα εννοούμε στα σοβαρά αυτά που λέμε, τότε όλα τα παραπάνω είναι μονόδρομος. Αν τα λέμε για να «ζυμωνόμαστε» μόνοι μας και αναλωθούμε σε πολιτικάντικους αυτοσχεδιασμούς ο κίνδυνος είναι μεγάλος να υποστούμε δεινή ήττα σε νομικό και πολιτικό επίπεδο που θα αγγίζει τα όρια της διεθνούς γελοιοποίησης.
ΥΓ: Οι νομικές υπηρεσίες καθώς και οι υπηρεσίες lobbying μπορούν να αποπληρωθούν με ποσοστό (όσο μεγάλο κι αν είναι…) επί του ποσού που θα καταφέρει να κερδίσει στο τέλος η Ελλάδα. Άρα δεν θα προκύπτει και δημοσιονομικό κόστος που θα τελεί υπό την έγκριση του Eurogroup…
