Γράφει ο Ceteris Paribus
Ανεξαρτήτως του πώς θα καταλήξει η σημερινή διαπραγμάτευση για τη «λίστα μεταρρυθμίσεων» που θα συμφωνηθεί μεταξύ ελληνικής κυβέρνησης και Θεσμών για να υλοποιηθεί στο τετράμηνο διάστημα της «γέφυρας», η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη υποκύψει σε έναν «ιστορικό συμβιβασμό» με τα μνημόνια. Αποδέχτηκε την ισχύ του τρέχοντος μνημονιακού προγράμματος, την ανάγκη επιτυχούς ολοκλήρωσής του με ολοκλήρωση της τελευταίας αξιολόγησης, τη χρηματοδότηση της «γέφυρας» μέσω της τελευταίας δόσης του τρέχοντος προγράμματος, την επιτήρηση και αξιολόγηση από την τρόικα (που μετονομάζεται σε Θεσμούς), την αποφυγή μονομερών ενεργειών και την υπαγωγή όλων των προεκλογικών του δεσμεύσεων στη λογική των «ισοδυνάμων» στο πλαίσιο του μνημονιακού προγράμματος. Πρόκειται για μια σκληρή προσαρμογή. Και ασφαλώς όταν γινόταν λόγος για «βίαιη ενηλικίωση» του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ, κανείς δεν φανταζόταν έναν τέτοιας έκτασης «ιστορικό συμβιβασμό» με το μνημονιακό πλαίσιο.
Υπάρχουν ασφαλώς και κάποια επιτεύγματα: αποφεύχθηκε η υλοποίηση των μέτρων του περιβόητου mail Χαρδούβελη, αποκαθίσταται η ομαλή παροχή ρευστότητας στις τράπεζες μέχρι και τον Ιούνιο, κάποια από τα μέτρα για την ανθρωπιστική κρίση θα γίνουν αποδεκτά έστω και με τη λογική των «ισοδυνάμων».
Όμως, σύγκριση μεταξύ των παραχωρήσεων (που ήταν θεμελιώδεις, μόνιμου χαρακτήρα και εκτεταμένες) και των «κερδών» (που είναι μερικά και χωρίς μόνιμο χαρακτήρα) δεν μπορεί να γίνει – τουλάχιστον όχι για όποιον επιμένει να βλέπει τα πράγματα αντικειμενικά.
Το δυσμενές αυτό αποτέλεσμα είναι απόρροια όχι κάποιων δευτερευουσών όψεων της διαπραγματευτικής τακτικής του κυβερνητικού επιτελείου, αλλά μιας θεμελιώδους επιλογής που, υπό το φως αυτής της κατάληξης, αποδείχτηκε λαθεμένη. Πρόκειται για την επιλογή ότι «η παραμονή της χώρας στο ευρώ είναι αδιαπραγμάτευτη». Όταν θέτεις μια τέτοια… ανάποδη «κόκκινη γραμμή» στον εαυτό σου, όταν δεσμεύεσαι με όλους τους δυνατούς τρόπους σε αυτό, είναι να δείχνεις στον αντίπαλο τα όριά σου ώστε να σε πιέσει πάνω σ’ αυτά.
Η κυβέρνηση όμως έκανε και ένα δεύτερο λάθος πάνω στον ίδιο καμβά: στον εκβιασμό του Grexit απάντησε με το «σύνδρομο του Σαμψών», δηλαδή με το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων». Τα κυβερνητικά στελέχη δήλωναν ότι το Grexit θα ήταν μεν καταστροφικό για τη χώρα, αλλά θα ήταν ταυτόχρονα οδυνηρό και για την Ευρωζώνη. Ενώ όμως από τη Γερμανία, τις Βρυξέλλες, ακόμη και το Λονδίνο, εκπεμπόταν το μήνυμα ότι “καταστρώνουμε τα πλάνα μας για να αντιμετωπίσουμε ένα τέτοια ενδεχόμενο, από το οποίο σε κάθε περίπτωση θα επιβιώσουμε”, η ελληνική κυβέρνηση καθόταν πάνω στην απειλή των αμοιβαίων συνεπειών από ένα Grexit.
Όταν όμως δεν δείχνεις καμία αυτοπεποίθηση ότι είσαι έτοιμος και έχεις πλάνο να αντιμετωπίσεις τις συνέπειες ενός πιθανού Grexit παραμένοντας όρθιος, όταν καθιστάς σε όλους φανερό ότι δεν έχεις κανένα πλάνο γι’ αυτό το ενδεχόμενο και απλά «απειλείς» με τις συνέπειες που θα έχουν και οι άλλοι όταν εσύ θα συντριβείς, τότε οι «απειλές» σου είναι κούφιες και άσφαιρες.
Και με λίγα λόγια: αν δεν είσαι έτοιμος και δεν έχεις πλάνο για την έξοδο, τότε δεν μπορείς να πετύχεις ούτε καν μια αξιοπρεπή παραμονή.
