Του Γιώργου Ευγενίδη
Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι κυβερνήσεις, προς το τέλος της θητείας τους, είναι ότι τους φταίει η πραγματικότητα που είναι στριφνή, με αποτέλεσμα να προσπαθούν να τη φέρουν στα μέτρα τους. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τους κυβερνώντες, δε, είναι να πιστέψουν πραγματικά ότι αυτή η ψευδεπίγραφη πραγματικότητα που προσπαθούν να δημιουργήσουν θα έχει ιδιαίτερη ανταπόκριση και στον κόσμο, έξω από τη φούσκα των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των επικοινωνιολόγων και των λοιπών δημοσιολόγων.
Η σημερινή κυβέρνηση, για παράδειγμα, απεχθάνεται τις δημοσκοπήσεις. Με εξαίρεση ελάχιστες εταιρείες δημοσκοπήσεων, η κυβέρνηση δεν θέλει να ακούει τις υπόλοιπες, απορρίπτει δε συλλήβδην τα αποτελέσματα των ερευνών τους ως προσπάθεια να «εξυπηρετηθεί» η διαπλοκή. Και μπορεί οι κυβερνώντες να έχουν δίκιο, ιδίως για τον τρόπο που τους «φέρθηκε» το «σύστημα» πριν γίνουν κυβέρνηση-γιατί πάντα το σύστημα αντιπαθεί τους εισοδιστές και όσους έχουν δυναμική να ανατρέψουν το statusquo-αλλά πλέον τα πράγματα είναι κάπως διαφορετικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απωλέσει τη γοητεία του και την απευθείας επαφή με τους πολίτες. Ακόμα και όσοι δεν τον ταυτίζουν με τα παλιά κόμματα και δεν το κατηγοριοποιούν ως ένα κόμμα ψευτών, αισθάνονται απογοήτευση, θλίψη για τις επιλογές τους, ακόμα και θυμό.
Δυστυχώς για την κυβέρνηση, ακόμα και αν μπορούμε να συζητήσουμε επιμέρους έρευνες ή επιμέρους ευρήματα ερευνών, η τάση είναι αμείλικτη: η κυβέρνηση είτε εισπράττει την πολιτική ζημία λόγω των πολιτικών επιλογών της, με αιχμή το Σκοπιανό, είτε απλώς επιβιώνει χρησιμοποιώντας «ανάσες», όπως η απόφαση για το χρέος. Δεν μπορεί να διαμορφώσει δυναμική, όμως, και οι εκλογές έρχονται όλο και πιο κοντά.
Σαφώς το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει. Αλλά, μέχρι να μπορεί η κυβέρνηση να έχει ένα καλάθι μισογεμάτο για να «τάξει», να «χορηγήσει» και να πάει σε εκλογές, πρέπει να βρει κεντρικά αφηγήματα. Και αυτά τα κεντρικά αφηγήματα, κάποιοι πρέπει να βρεθούν να ενστερνιστούν και να τα υποστηρίξουν. Τι συμβαίνει, λοιπόν, αν δεν σου αρέσει η πραγματικότητα; Υπάρχουν επιλογές, μια εκ των οποίων είναι να φτιάξεις τη δική σου πραγματικότητα.
Κάπως έτσι, μια κυβέρνηση που αποστρεφόταν τις δημοσκοπήσεις, ξαφνικά εμφανίζεται σε ορισμένες μετρήσεις να «περπατάει» πολύ καλύτερα. Σαν να υπάρχει ακροατήριο. Ή σαν να μην τραβάει καθόλου η αξιωματική αντιπολίτευση, αν θέλουμε να το διαβάσουμε πιο σωστά, η οποία, σε όλες τις άλλες μετρήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, διαμορφώνει συνθήκη αυτοδυναμίας στις επόμενες εκλογές.
Το μόνο κακό με αυτές τις μετρήσεις; Δεν τις πιστεύει κανείς άλλος!
