Γράφει ο Πέτρος Χασάπης
Σήμερα και για πρώτη φορά στη ζωή μου συμμετείχα σε ένα δημοψήφισμα. Το γνωστό δημοψήφισμα που κήρυξαν όλοι οι δικηγορικοί σύλλογοι της χώρας. Ίσως ποτέ άλλοτε να μην με αξιώσει η ζωή να ξαναζήσω αυτή την εμπειρία στην πατρίδα μας, στη χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία. Ίσως ποτέ να μην μπορέσω να συμμετάσχω σε κάποιο άλλο δημοψήφισμα. Ίσως κανείς σας να μην συμμετάσχει ποτέ στη ζωή του σε ένα δημοψήφισμα. Το δικό μας κομματικό σύστημα δεν θέλει τα δημοψηφίσματα.
Πάντως ευχαριστώ τη ζωή που με αξίωσε να το ζήσω. Αν δεν το ζήσετε δεν το καταλαβαίνετε. Είναι άλλο πράγμα να γνωρίζεις ότι η εκδήλωση της βούλησής σου μετουσιώνεται απευθείας σε απόφαση όλων των δικηγόρων και άλλο να ψηφίζεις απλά έναν κομματικό εγκάθετο που θα πάρει τη βούλησή σου και θα την κάνει ό,τι θέλει, ανάλογα με τις δικές του στοχεύσεις. Είναι πραγματικά σκέτη ηδονή να αισθανθείς ότι ασκείς εσύ ο ίδιος εξουσιαστική συμμετοχή.
Εδώ και πάρα πολλά χρόνια έπαψα να συμμετέχω στις συνδικαλιστικές εκλογές του ΔΣΑ. Δεν θέλω να με εκπροσωπούν άλλοι, όχι τουλάχιστον με τη δική μου συγκατάθεση. Αυτή τη φορά όμως, περίμενα το πότε θα έρθει η ώρα να πάω να ψηφίσω. Πηγαίνοντας στο κτίριο του ΔΣΑ, η εικόνα ήταν εντελώς διαφορετική από αυτή των συνδικαλιστικών εκλογών. Δεν με ενόχλησε κανείς, όπως γίνεται στις άλλες εκλογές, όπου οι κομματικοί υποψήφιοι πέφτουν σαν το μελίσσι πάνω μου σπρώχνοντας κάτω από τη μύτη μου το φυλλάδιό τους. Έβλεπες ισότιμους δικηγόρους προβληματισμένους μεν, αλλά χαμογελαστούς. Λες και ήταν έτοιμοι για μάχη.
Σε ότι αφορά εμένα δεν το κρύβω. Ψήφισα ΟΧΙ στο σχέδιο νόμου της κυβέρνησης και της τρόϊκας, που θα καταστρέψει το λαό και τους οφειλέτες υπέρ των τραπεζών. Ψήφισα ΝΑΙ σε απεργία διαρκείας. Δεν έχει σημασία που έτσι θα πεινάσει και η δική μου οικογένεια. Τώρα πλέον, σημασία έχουν όλοι οι Έλληνες.
