Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Υπάρχει επαγγελματική βία και υπάρχει ερασιτεχνική βία και ο κόσμος μας ενώ ελπίζει στους – και κολακεύει τους – ερασιτέχνες, εμπιστεύεται τους επαγγελματίες.
Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι επαγγελματικές οργανώσεις για την δόμηση και την άσκηση του μονοπωλίου της βίας, οι οποίες, ενώ φαίνεται αρχικά και ευλόγως να συνεννοούνται καλύτερα με τους επαγγελματίες του είδους σε κάθε χώρα-μέλος τους και ευρύτερα, συμπαθούν περισσότερο τους ερασιτέχνες. Γιατί; Επειδή μόνον ένας ερασιτέχνης ηγέτης της βίας θα μπορούσε να προσφέρει μια φαντασιακή έστω διέξοδο στο γενετήσιο πρόβλημα της Ενωμένης Ευρώπης μας και του μεταδιπολικού κόσμου μας.
Και επειδή και εγώ, όπως ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, είμαι, ας πούμε, γερμανικής παιδείας – πράγμα καθόλου ευχάριστο για τη γυναίκα μου και τον γιό μου – αντιλαμβάνομαι τι εννοούσε ο γερμανός ζωγράφος Paul Klee όταν επισήμαινε: «Όσο πιο τρομακτικός γίνεται ο κόσμος, τόσο η τέχνη γίνεται πιο αφηρημένη. Ενώ ένας ειρηνικός κόσμος παράγει ρεαλιστική τέχνη».
Το πρόβλημα του κυρίου Μάρτιν Σουλτς, όπως και πολλών άλλων Δυτικών πολιτικών της μεταμοντέρνας ομίχλης μας είναι πως «στο ερασιτεχνικά προετοιμασμένο πραξικόπημα [στην Τουρκία] δίνεται μια πολύ επαγγελματική απάντηση [από το καθεστώς Ερντογάν]». Τι καλά που θα ήταν τα πράγματα να εξελίσσονταν ανάποδα: σε ένα επαγγελματικά προετοιμασμένο πραξικόπημα να δινόταν μια πολύ ερασιτεχνική απάντηση – υπονοούν οι σύγχρονοι τυχοδιώκτες που είτε καταλαβαίνουν, είτε δεν καταλαβαίνουν πως έτσι κατασκευάζουν μια «νέα Συρία» στην Τουρκία!
Ο «ειρηνικός κόσμος» που θέλετε, αγαπητοί κυριλέ τυχοδιώκτες, είναι ο κόσμος που μετουσιώνει σε ρεαλιστική τέχνη το μονοπώλιο βίας. Αυτό κάνει στην Τουρκία σήμερα ο Ερντογάν. Αυτό δεν μπόρεσαν να κάνουν οι στρατιωτικοί στη χώρα αυτή, αλλά μια χαρά το έκαναν οι τροϊκανοί με τους δεξιούς, κεντρώους και αριστερούς συνεργάτες τους στην Ελλάδα!
Το πιο «ωραίο» στην υπόθεση είναι πως ο κ. Σουλτς μέμφθηκε την αυταρχικού χαρακτήρα ρητορική του τούρκου Προέδρου και τις εκκαθαρίσεις που πραγματοποιεί μετά το πραξικόπημα, ενώ ο ίδιος και οι συνάδελφοί του δημοκράτες στα ηγετικά πόστα των Θεσμών της ΕΕ, χρησιμοποίησαν την ίδια ακριβώς discourse στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και άλλων χωρών, στο βαθμό που έδειχναν δυσκολία προσαρμογής στον οικονομικό και διακυβερνητικό αυταρχισμό τους.
Ναι, αλλά σε αυτή την περίπτωση η τέχνη της αυταρχικής βίας ήταν – και είναι – απρόσωπη και αφηρημένη, χωρίς να επαναφέρεται η θανατική ποινή! Έτσι δεν είναι; Έτσι είναι, γι΄αυτό και ο κόσμος ολόκληρος – και όχι απλώς ένα καθεστώς – φαντάζει ολοένα και πιο τρομοκρατικός για τον πολίτη στις δημοκρατίες μας.
Δυστυχώς ο Ιπποκράτης είχε δίκιο: «ο βίος βραχύς, η δε τέχνη μακρή, ο δε καιρός οξύς, η δε πείρα σφαλερή, η δε κρίσις χαλεπή» της μεταμοντέρνας και μετανεωτερικής ύπαρξης, που δεν καταλαβαίνει από την μοντέρνα και νεωτερική ιστορία της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου! Δυστυχισμένοι και δυστυχώς επικίνδυνοι είναι εκείνοι οι ηγέτες και ηγετίσκοι της ΕΕ και του ΝΑΤΟ που αντιμετωπίζουν επαγγελματικά αυτά που θα έπρεπε να τους απασχολούν ερασιτεχνικά και το αντίστροφο! Δυστυχισμένοι είμαστε όλοι οι πολίτες της Ευρώπης στον βαθμό που δεν διδαχτήκαμε, αλλά και αν διδαχτήκαμε δεν αποκτήσαμε παιδεία που θα μας επέτρεπε να κατανοήσουμε την κληρονομιά της ιστορίας της διανόησης του περασμένου αιώνα και της εμπειρίας του αυταρχισμού, του ολοκληρωτισμού και του πολέμου!
Μην φανταστείς, αναγνώστη μου, πως ήρθα σήμερα για να υπερασπιστώ το καθεστώς Ερντογάν ή να ζητήσω εμμέσως να κατανοήσεις την εγκληματική βία που χρησιμοποιεί σήμερα ο ίδιος σε αντίδραση στο πραξικόπημα για να ενδυναμώσει το δικό του καθεστώς – όπως το ίδιο το καθεστώς για την αυτοσυντήρησή του, ζητεί από τον ίδιο και αυτός ως «μικρός» πλέον, «ταπεινός» και «ασήμαντος» υπηρέτης του λαού, συναινεί! Καμία σχέση!
Ήρθα απλώς να σχολιάσω τον ερασιτεχνισμό εκείνων που ενώ ορέγονται την επαγγελματική βία και τους επαγγελματίες της βίας, αντιδρούν αλλοπρόσαλλα, σχεδόν υστερικά, στον βαθμό που δεν μπορούν οι ίδιοι να ελέγξουν αυτή την βία. Για τον έλεγχο της βίας στην Τουρκία γίνεται αυτή την στιγμή ο σαματάς και αλληλοεκτοξεύονται κατηγορίες μεταξύ της τουρκικής ηγεσίας και διάφορων άλλων εκπροσώπων της Δύσης και των Θεσμών της και όχι για την ουσιώδη ανάπτυξη των θεσμών της σύγχρονης φιλελεύθερης δημοκρατίας στη χώρα αυτή.
Στην πραγματικότητα ο επαγγελματισμός στην βία που εμφανίζει αυτή την στιγμή το καθεστώς Ερντογάν, έρχεται να καλύψει το χάσμα μεταξύ ηθικής και πολιτικής με λαϊκούς και ταυτόχρονα λαϊκιστικούς όρους. Αυτό έπραξαν και πράττουν ακόμα όλα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Αντίθετα, ο ολοκληρωτισμός που προωθείται από δήθεν δημοκράτες, τυχοδιωκτικούς παράγοντες στην ΕΕ, στηρίζεται στην άποψη με την μορφή του ιδεολογήματος πως είναι η ουδέτερη και αντικειμενική αγορά αυτή που θα καλύψει αυτό το κενό. Και μέχρι να καταστεί ικανή η αγορά να παίξει αυτό τον ρόλο, με «πόνο ψυχής» οι δήθεν δημοκράτες μας στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ προκρίνουν αυταρχικές τάσεις και συμπεριφορές για κάθε παράγοντα που θα μπορούσε να ενισχύσει τον καταλυτικό ρόλο της αγοράς στον ολοκληρωτισμό. Στο πλαίσιο αυτό δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν μεταφορικώς ασφαλώς και όχι κυριολεκτικώς, την γλώσσα που χρησιμοποιεί σήμερα ο «σουλτάνος»!
Για εμένα και όσους άλλους προτάσσουν την ριζοσπαστικοποίηση της δημοκρατίας στο πλαίσιο του αγωνιστικού πλουραλισμού στις κοινωνίες, το παράδοξο της σύζευξης της ηθικής με την πολιτική παράγει έγκλημα όταν και όπου επιχειρείται να επιλυθεί με ολοκληρωτικό τρόπο: είτε με την επιβολή ενός αυταρχικού κράτους, είτε μέσω του αυταρχισμού της αγοράς και του ελέγχου του χρήματος. Το ηθικό ζήτημα που καλείται να απαντήσει μία πλουραλιστική-δημοκρατική πολιτική είναι ο ολοένα και μεγαλύτερος περιορισμός της βίας κάθε μορφής και του αποκλεισμού. Και αυτό είναι κάτι που δεν μοιάζει να απασχολεί στα σοβαρά τους δήθεν δημοκράτες που απογοητεύθηκαν από τον ερασιτεχνισμό των πραξικοπηματιών στην Τουρκία, για να θυμώσουν αμέσως μετά με τον επαγγελματισμό της βίας του Ερντογάν. Η δική τους ηθική έχει προφανώς προ πολλού παραπέσει μεταξύ ερασιτεχνισμού και επαγγελματισμού, προκαλώντας μία διαρκώς και πιο απειλητική για την ανθρωπότητα βία της ερμηνείας στα γεγονότα που κινούν την σύγχρονη ιστορία.
