Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Follow @LOUDPLUS
Κάθε αληθινός ηγέτης, ξέρει ότι ο καλύτερος τρόπος να πετύχεις στο μέλλον είναι να το δημιουργήσεις. Είναι ο λόγος που κάθε αληθινός ηγέτης έχει μάθει πως πριν από μια μεγάλη νίκη, πρέπει να βιώσει μια μεγάλη δυσκολία. Το κλειδί για να τα καταφέρει είναι να μένει συγκεντρωμένος και να μη χάνει την πίστη του. Γι αυτό και η ηγεσία δεν έχει να κάνει τόσο με τη θέση που βρίσκεται αλλά με τον τρόπο που δρα. Ηγέτης είναι σε τελική ανάλυση αυτός που κατανοεί μια σοφή ρήση του Ρόμπερτ Λούι Στήβενσον: «Το να είμαστε αυτό που είμαστε και να γίνουμε αυτό που είμαστε ικανοί να γίνουμε είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής».
Ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται μπροστά σε ένα δραματικό δίλημμα: Να ακολουθήσει την πεπατημένη των προκατόχων του και να γίνει… δραπέτης ή να μείνει όρθιος στις επάλξεις και να γίνει ο ηγέτης που έλειψε από την Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Δεν είναι εύκολη η επιλογή, λαμβάνοντας υπόψη κανείς τις ανθρώπινες αντοχές και τη σφοδρότητα της επίθεσης που δέχτηκε και δέχεται. Προσωπικά είμαι βέβαιος πως θα επιλέξει το ηθικά σωστό, γιατί αυτό φαίνεται στο βλέμμα του. Κουρασμένο, αγχωμένο αλλά ακόμη καθαρό.
Το χθεσινοβραδινό δραματικό Eurogroup που διεκόπη αργά μετά τα μεσάνυχτα και θα συνεχιστεί σήμερα στις 12 το μεσημέρι (ώρα Ελλάδας) έδειξε για άλλη μια φορά ξεκάθαρα πως τα λεφτά δεν είναι θέμα. Θέμα είναι η Δημοκρατία.
Οι αστείες αιτιάσεις περί εμπιστοσύνης και αξιοπιστίας, το σόου του Φινλανδού Οικονομικών περί αποχώρησής του και οι διαρροές στον τύπο περί πρότασης Σόιμπλε για πενταετές Grexit δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η γερμανική απάντηση στο «ΟΧΙ» των Ελλήνων στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου. Η πίεση αυτή που παρατείνει την εκκρεμότητα και αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της εξόδου από το ευρώ δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το «τρεις στο λάδι, τρεις στο ξύδι» των μέτρων ή με κενά στα excel των αριθμών. Η απειλή του Grexit ήταν εξ αρχής και εξακολουθεί να παραμένει πολιτική, έστω κι αν ντύνεται τον οικονομικό μανδύα. Ο στόχος είναι να τιμωρηθεί η αναίδεια των Ελλήνων να ψηφίσουν «ΟΧΙ» με συντριπτικό ποσοστό ακόμη και με τις τράπεζες κλειστές όπως και η αναίδεια του Έλληνα πρωθυπουργού να ζητεί την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και χώρο για λίγη εθνική αξιοπρέπεια.
Οι προθέσεις των Γερμανών και των δορυφόρων τους είναι δεδομένες. Δεν τους αρέσει ο Τσίπρας. Όσο ο Τσίπρας παραμένει πρωθυπουργός της Ελλάδας, αυτό είναι ένα ηχηρό συμβολικό χαστούκι στην αυτοκρατορική ηγεμονία τους επί της Ευρώπης. Εξαντλούν λοιπόν όλα τα μέσα προκειμένου να επιτευχθεί αυτό για το οποίο πασχίζουν από την αρχή: Να πέσει ο Τσίπρας.
Η λαϊκή στήριξη και οι έξυπνοι ελιγμοί του Τσίπρα ωστόσο, έχουν αρχίσει να δημιουργούν περιπλοκές που ενδέχεται να καταστήσουν μπούμερανγκ για τους Γερμανούς την εμμονή τους μαζί του. Για να λέμε αλήθειες… Την “ελληνική” πρόταση την προανήγγειλαν οι Ιταλοί, την έγραψαν οι Γάλλοι, την καλωσόρισαν οι Αμερικανοί και την μπλοκάρουν οι Φινλανδοί! Ποιοι; Οι Φινλανδοί! Το απόλυτο τίποτα της ευρωπαϊκής ιστορίας. Και κάποιοι νομίζουν πως αυτό το «φτύσιμο» είναι μόνον στον Τσίπρα; Δεν είναι μια de facto κατάργηση του γαλλογερμανικού άξονα; Δεν είναι μια ευθεία αμφισβήτηση ως προς τη δυνατότητα των ΗΠΑ να έχει ρόλο και λόγο στα ευρωπαϊκά πράγματα; Πέραν της γερμανικής τυφλότητας, υπάρχει σκεπτόμενος νους που να πιστεύει πως αυτή η αλαζονεία δεν θα επιφέρει συνέπειες μέσα σε ένα κλίμα κλιμακούμενης καχυποψίας μεταξύ των δύο πλευρών του Ατλαντικού όπως έχουν καταδείξει τα WikiLeaks;
Εξελίξεις λοιπόν θα υπάρξουν καθώς η Γερμανία διεκδικεί μονομερώς να είναι κάτι περισσότερο από αυτό που της έχει αναγνωριστεί μέσα στο παγκόσμιο σύστημα. Το ζητούμενο για την Ελλάδα είναι να αντέξει και να μην είναι το μικρό πιόνι που θα θυσιαστεί εύκολα στο «παιχνίδι» της μεγάλης σκακιέρας. Και για να μην συμβεί αυτό υπάρχει μια ουσιαστική προϋπόθεση: Η χώρα να έχει ηγεσία.
Αν πέσει ο Τσίπρας, πέφτει η Ελλάδα. Απλά τα πράγματα. Όταν όλο το παλιό πολιτικό σύστημα είναι πλήρως απαξιωμένο και οι εκπρόσωποί του προκαλούν θυμό και αηδία στη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, όπως καταδείχθηκε και στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, εξωθεσμικές λύσεις και μεταμοντέρνα πραξικοπήματα που θα ακυρώνουν στην πράξη τη λαϊκή κυριαρχία θα ανοίξουν επικίνδυνες ατραπούς για την τύχη της Ελλάδας. Τα Ιουλιανά του 65 οδήγησαν στην εθνική τραγωδία της Κύπρου. Όταν ακυρώνεται η Δημοκρατία, η εθνική καταστροφή είναι απλά ζήτημα χρόνου.
Αυτό πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη όλες οι πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένου και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός ότι σήμερα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν νέες ηγεσίες, οι οποίες δεν δείχνουν – τουλάχιστον μέχρι σήμερα- πως επιθυμούν να γίνουν μέρος σεναρίων εξωθεσμικής ανατροπής της νόμιμα εκλεγμένης ελληνικής κυβέρνησης που χαίρει της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού, είναι μια πολύ θετική εξέλιξη. Γι αυτό όμως και η πίεση με τα «προπαιτούμενα» μεταφέρεται τώρα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος και θα πρέπει να αναλογιστεί τι θα ήταν χωρίς τον Αλέξη Τσίπρα…
Θα πρόκειται για επανάληψη ολέθριου ιστορικού λάθους να αγνοηθούν για δεύτερη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία οι γεωπολιτικοί περιορισμοί της χώρας και να είναι άλλη μια φορά «η Αριστερά της ήττας» υπεύθυνη για τα δεινά που θα πέσουν πάνω στις πλάτες του λαού, ο οποίος θα έχει μείνει απροστάτευτος και εκτεθειμένος στους «γύπες» που καραδοκούν. Όπως λέει στο «Σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» ο Χανς Μάγκνους Εντσενσμπέργκερ «δεν κάνεις δυο φορές την ίδια επανάσταση». Όσοι λοιπόν ζητούν από τον Τσίπρα «να βγει στο βουνό» είναι τουλάχιστον ανιστόρητοι.
Ο καιρός των τεράτων που το παλιό πεθαίνει και το νέο δεν έχει ακόμη γεννηθεί, απαιτούν «συνταγή» μιας νέας ΕΔΑ: Εθνική Δημοκρατική Άμυνα. Και τον Α. Τσίπρα ηγέτη της, όρθιο στις επάλξεις του καθήκοντος προς το λαό και την πατρίδα.
