Γράφει η Έφη Αλικάκου
Αν και βρισκόμαστε σε μία εορταστική περίοδο στην οποία θεωρητικά τουλάχιστον δεν χωρά ο προβληματισμός και οι «συννεφιές» πολλοί είναι εκείνοι που θυμήθηκαν τη παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2015, όταν η χώρα οδηγούνταν σε πρόωρες εκλογές, ύστερα από τις τρεις αποτυχημένες ψηφοφορίες για την ανάδειξη του Σταύρου Δήμα σε νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Τότε που μόνο δύο λέξεις ήταν αρκετές για να διασφαλίσουν οριστικά τη σταθερότητα της ελληνικής οικονομίας αλλά και του ευρύτερου πολιτικού σκηνικού δεν ήταν όμως αρκετές για να αμβλύνουν την επιθυμία του αντιπολιτευτικού τότε ΣΥΡΙΖΑ για εξουσία και πολυθρόνες, πράγμα που οδήγησε στη καταψήφιση του διαδόχου του Κάρολου Παπούλια. Εδώ δεν ήταν αρκετές για να συνετίσουν το κύριο Κουβέλη και τους 10 βουλευτές του ώστε να μην οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές αλλά αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου.
Δώδεκα μήνες μετά και ενώ πολλοί αισθανόμαστε τουλάχιστον τυχεροί που καταφέραμε μετά από όλες αυτές τις δοκιμασίες να εξασφαλίσουμε τη παραμονή μας στην Ευρωζώνη και να αποφύγουμε τα χείριστα σενάρια, μπαίνουμε στο πειρασμό να φανταστούμε πως θα ήταν η χώρα αν πολιτικό σύστημα είχε κατορθώσει να υπερβεί τον εαυτό του και είχε ομονοήσει στην εκλογή του κυρίου Σταύρου Δήμα;
Κάποια στιγμή αργά η γρήγορα πρέπει να συντελεστεί μία γενική παραδοχή. Με ή χωρίς Σταύρο Δήμα στο ανώτατο πολιτικό αξίωμα της χώρας, ο Αλέξης Τσίπρας θα γινόταν πρωθυπουργός σχεδόν νομοτελειακά. Σπανίζουν στην ελληνική ιστορία παραδείγματα πολιτικών με τέτοιο επικοινωνιακό χάρισμα ακόμα κι αν αυτό ξοδεύεται αφειδώς και χυδαία σε λαϊκισμούς και δημαγωγικούς βερμπαλισμούς της δεκάρας. Τα κόμματα μέσα σε ένα πολιτικό σύστημα ακολουθούν τη πορεία που ακολουθεί σχεδόν πάντα η οικονομία ενός κράτους. Από την ακμή στη παρακμή και το αντίθετο. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχοντας ως επικεφαλής ένα πρόσωπο με αυτές τις ικανότητες ήταν σχεδόν βέβαιο ότι από το 4% που θυμούνται τα άτομα της ηλικίας μου να παίρνει σε παλιότερες εκλογές θα ανέβαινε όπως επίσης είναι βέβαιο ότι θα επιστρέψει (ιδιαίτερα με την πολιτική που ακολουθεί) σε αυτά τα επίπεδα.
Αυτή η εναλλαγή άμπωτης-παλίρροιας που χαρακτηρίζει τα πολιτικά συστήματα, ιδιαίτερα όσα θεμελιώνονται στη λογική του δικομματισμού ή εξελίσσονται σε συνθήκες οικονομικής και κοινωνικής αστάθειας, συντελέστηκε με τη περίπτωση του ΠΑΣΟΚ και συντελείται σταδιακά και με τη Νέα Δημοκρατία. Η τελευταία βέβαια έχει την ερχόμενη Κυριακή μία ευκαιρία να σώσει οτιδήποτε, αν σώζεται.
Δεν ωφελούν τα αν και οι υποθέσεις και δεν ωφελεί να φανταζόμαστε πόσο καλύτερα θα ήμαστε αν οι βουλευτές είχαν πει τις δύο μαγικές λεξούλες. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν «υποχρεωτικά» γεγονότα σε μια μεταβατική πορεία του τόπου από μια εποχή σε μιαν άλλη, ήταν ένα σκαλοπάτι που ήταν της μοίρας μας να διαβούμε παρά το ότι μέσα σε δώδεκα μήνες η χώρα έχει κοπιάσει να σκοντάφτει σε αυτό και να μπαινοβγαίνει στη εντατική φυτοζωώντας με τεχνητές αναπνοές. Είναι καιρός να αφήσουμε τη μελέτη των περασμένων μεγαλείων για τους ιστορικούς του μέλλοντος και να παίξουμε τη παρτίδα με τα φύλλα που έχουμε στα χέρια μας είτε μας αρέσουν είτε όχι.
