Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Follow @LOUDPLUS
«Είναι κακή κατασκευή, αγαπημένε μου», γράφει ο Αλμπέρ Καμύ στην «Πανούκλα» και προσθέτει: «Όσο μακριά και να γυρίσω πίσω θυμάμαι πως άρκεσε πάντα ένας άνθρωπος που ξεπέρασε το φόβο του κι επαναστάτησε για να αρχίσει η μηχανή τους να τρίζει. Δε λέω δα και πως σταματά, θα απείχε πολύ. Πάντως όμως, τρίζει και μερικές φορές καταλήγει να χαλάσει στ’ αλήθεια».
Τι είναι ο επαναστατημένος άνθρωπος; Απαντά και πάλι ο Καμύ: «Ένας άνθρωπος που λέει όχι. Αρνιέται αλλά δεν παραιτείται.». Είναι αυτός που θέλει να βάλει ένα όριο στην αδικία που υφίσταται. Για αυτό και το «όχι» που λέει, μεταφράζεται σε: “ως εδώ και μη παρέκει”, “το τραβάτε μακριά”, “το παρακάνετε” κι ακόμα “υπάρχει ένα όριο που δε θα ξεπεράσετε”.
Ο συσχετισμός της εισαγωγικής αναφοράς μου με τις εξελίξεις που πυροδοτεί η πρόταση του Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα για τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος την άλλη Κυριακή 5 Ιουλίου, είναι προφανής. Και διάλεξα να αναφερθώ στον Καμύ καθώς στην εποχή του ήρθε σε σύγκρουση με τους κομμουνιστές, με τους φασίστες, με τους ναζί, με τους κληρικούς, με τους σουρεαλιστές, με τους αποικιοκράτες Γάλλους και με τους φονταμενταλιστές Αλγερινούς. Κι έπραξε έτσι καθώς δεν ήταν ένας ακόμη τυφλός οπαδός μιας ιδεολογίας, μιας ψευδούς συνείδησης δηλαδή, αλλά ένας υπερασπιστής της αυθεντικής συνείδησης, η οποία γεννιέται με την απόφαση του «όχι». Όπως σημειώνει χαρακτηριστικά: «Η συνείδηση προβάλλει στο φως μαζί με την εξέγερση».
Ο ελληνικός λαός έκανε την εξέγερσή του στις 25 Ιανουαρίου, δίνοντας εντολή αντίστασης σε αυτό που συμβαίνει στη χώρα. Κι αυτό που συμβαίνει είναι η σχεδιασμένη καταστροφή της οικονομίας της, την οποία οι δανειστές συνεχίζουν με αμείωτη ένταση για πέντε ολόκληρα χρόνια. Απόδειξη πως η τελική πρόταση των δανειστών προς την ελληνική κυβέρνηση δεν εμπεριέχει ίχνος οικονομικού ορθολογισμού. Είναι ένα μίγμα μέτρων το οποίο επιχειρεί με φορολογικές βολές ακριβείας να πλήξει τους τελευταίους εναπομείναντες πυλώνες που κρατάνε όρθια την οικονομία, ήτοι: τις υπηρεσίες εστίασης και τουρισμού, ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική βιομηχανία και την ελληνική αγροτική παραγωγή, ενώ την ίδια στιγμή θέλει να «αποκεφαλίσει» με σκληρότητα “τύπου ISIS”, τις συντάξεις χάρη στις οποίες επιβιώνει ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού λόγω των δεσμών οικογενειακής αλληλεγγύης που ευτυχώς διατηρούνται ακόμα ισχυροί.
Το «όχι» του Τσίπρα στην αποδοχή αυτής της επίθεσης και η προσπάθειά του να σηκώσει μια «εθνική ασπίδα» με το δημοψήφισμα για να αποκρούσει ή έστω να απομειώσει τη σφοδρότητά της, κάνει την συνείδηση «να προβάλλει στο φως» για να κατανοήσουμε πως το ζητούμενο από τους δανειστές δεν είναι να πάρουν πίσω τα λεφτά τους, αλλά να μας «τελειώσουν» οικονομικά και κατ’ επέκταση πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά.
Για το λόγο αυτό και ως μια πρώτη απάντηση στο ελληνικό «όχι», το Eurogroup απαγόρευσε κατ’ ουσίαν τη διενέργεια δημοψηφίσματος. Συνειδητοποιούμε κατά συνέπεια πως μαζί με την επιδίωξη της οικονομικής καταστροφής, αλλάζει και το πολίτευμα. Δεν είναι πλέον προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία και το καταλαβαίνουμε τώρα που επιχειρούμε να ασκήσουμε το δικαίωμα του δημοψηφίσματος, το οποίο σαφώς προβλέπεται στο πλαίσιό της. Αν με οποιονδήποτε τρόπο εμποδιστεί η άσκηση αυτού του δικαιώματος, στην ουσία έχουμε να κάνουμε με πραξικοπηματική αλλαγή πολιτεύματος.
Και τα πολιτικά κόμματα, και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ως θεματοφύλακας του πολιτεύματος (και όχι της συμμετοχής μας στο ευρώ) και οι πολίτες, είμαστε όλοι μπροστά σε ιστορικές ευθύνες. Διότι αν έχουμε Δημοκρατία, όλα γίνονται. Χωρίς Δημοκρατία….
ΥΓ: Το «Ανήκομεν εις τη Δύση» κατά τη γνώμη μου έχει ένα πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενο. Σημαίνει πως ανήκουμε πάντα στον «ελεύθερο κόσμο», όπως κι αν αυτός ορίζεται κάθε φορά. Πάντα θα είμαστε μέρος του πολιτικού πολιτισμού που γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1776 όταν συγκλήθηκε η συνέλευση των Αμερικανών στη Φιλαδέλφεια, όπου ψηφίστηκε η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, η οποία στηρίζεται εν πολλοίς στις πολιτικές ιδέες της κλασσικής ελληνικής αρχαιότητας. Ο πόλεμος που ακολούθησε έμεινε γνωστός ως Αμερικανική Επανάσταση ή Πόλεμος της Ανεξαρτησίας και αποτέλεσε την απαρχή δημιουργίας του κόσμου, όπως τον ξέρουμε σήμερα. Βεβαίως, αυτός ο πολιτισμός έχει χάσει σήμερα τις ρίζες του κι έχει στεγνώσει επικίνδυνα.
Στις 5 Ιουλίου, την επομένη της Μέρας Ανεξαρτησίας, η Ελλάδα ως μήτρα του δυτικού πολιτισμού, έχει την ιστορική αποστολή να αποκαταστήσει αυτή την επαφή με το περιεχόμενο της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, στην οποία μεταξύ άλλων σημειώνονται και τα εξής:
«Απευθύναμε έκκληση στο έμφυτο αίσθημα δικαιοσύνης και μεγαλοθυμίας τους και επικαλεστήκαμε τους δεσμούς της κοινής καταγωγής μας για να αποκηρύξουν αυτές τις πράξεις σφετερισμού, οι οποίες αναπότρεπτα θα διαρρήγνυαν τους δεσμούς και την αλληλογραφία μας. Και αυτοί κώφευσαν στη φωνή της δικαιοσύνης και της συγγένειας. Οφείλουμε, κατά συνέπεια να ενδώσουμε στην ανάγκη που επιβάλει το χωρισμό μας και να τους θεωρούμε, όπως και το υπόλοιπο της ανθρωπότητας, εχθρούς στον πόλεμο και φίλους στην ειρήνη.».
