Γράφει ο Γιάννης Νικήτας
Η εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας δυστυχώς μονοπωλεί το πολιτικό και κοινωνικό ενδιαφέρον των τελευταίων εβδομάδων την στιγμή που η χώρα βιώνει γιγαντιαία οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Η χώρα βρίσκεται εν μέσω ραγδαίων πολιτικών εξελίξεων οι οποίες θα σημαδέψουν την πορεία της για τα επόμενα έτη. Η αξιωματική αντιπολίτευση επιλέγει να βάλλει πάνω το εθνικό συλλογικό συμφέρον το στενό κομματικό όφελος. Και αυτό γιατί γνωρίζει πως ακόμα και εάν οδηγηθούμε σε εκλογές δεν θα συγκεντρώσει τα απαραίτητα εκλογικά ποσοστά ώστε να σχηματιστεί μια ισχυρή αυτοδύναμη κυβέρνηση. Συν τις άλλοις, τα μειωμένα εκλογικά ποσοστά των πολιτικών της συμμάχων ήτοι των Ανεξαρτήτων Ελλήνων ή ακόμα και του Ποταμιού είναι τέτοια που δεν της επιτρέπουν να σχηματίσει πολυκομματική κυβέρνηση. Συνεπώς, οι δεύτερες εκλογές ή ακόμα και οι τρίτες είναι μονόδρομος. Αυτό συνεπάγεται μια πολιτική και κυβερνητική αστάθεια για μια χρονική περίοδο τουλάχιστον τριών μηνών την στιγμή που η τρόικα ζητά νέα μέτρα ύψους δύο δισεκατομμυρίων ευρώ τον Φεβρουάριο.
Από την μια μεριά ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ εάν εκλεγούν στις ενδεχόμενες εκλογές 25 Ιανουαρίου ή της 1ης Φεβρουαρίου με τον κυβερνητικό τους εταίρο θα κληθούν να διαχειριστούν μια καυτή πολιτικά «πατάτα» που τους βρίσκει αντίθετους με τα λεγόμενα τους και από την άλλη μεριά εάν εκλεγεί πρόεδρος η υφιστάμενη κυβέρνηση θα αναγκαστεί να λάβει νέα μέτρα δημοσιοοικονομικής προσαρμογής ή να βρει ισοδύναμα ώστε η τρόικα να άρει τις πιέσεις της. Ποιοι όμως θα είναι οι βουλευτές που θα ψηφίσουν νέα μέτρα; Δύσκολο το ερώτημα αφού και οι πλέον «μνημονιακοί» αρνούνται να συνεχίσουν την πολιτική της λιτότητας.
Δεν θα μας φανεί παράξενο εάν στην τρίτη εκλογή της Δευτέρας δούμε βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να ψηφίζουν «ανεπίσημα» και φαινομενικά εκτός γραμμής κόμματος «κατά συνείδηση» ένα πρόσωπο ευρείας αποδοχής της αριστεράς. Κι αυτό γιατί γνωρίζουν καλά ότι έρχεται νέα διαπραγμάτευση με την Τρόικα και καινούργια μέτρα με μειώσεις μισθών και συντάξεων. Ζητήματα τα οποία αποτελούν κόκκινες γραμμές γι’ αυτούς. Επιπροσθέτως, φαίνεται πολύ πιθανό να δούμε την αλλαγή του εν δυνάμει προέδρου από ένα πρόσωπο που διατηρεί καλές σχέσεις με την αριστερά. Στο σημείο αυτό δεν έχουμε παρά να επισημάνουμε το στρατηγικό λάθος του Μαξίμου να επιλέξει τον Σταύρο Δήμα ως τον υποψήφιο πρόεδρο αντί ενός αριστερού με μεγάλη αποδοχή στον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να αντλήσει ψήφους τουλάχιστον από ΔΗΜΑΡ και ίσως από ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμα και ΑΝΕΛ. Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ήρθαν να ανατρέψουν μια πάγια επιτυχημένη τακτική του παρελθόντος όταν μια κεντροδεξιά- δεξιά κυβέρνηση επέλεγε ένα πρόσωπο του αντίπαλου δέοντος ώστε το τελευταίο να το στηρίξει και αντίστοιχα μια κεντροαριστερή- αριστερή κυβέρνηση να επιλέξει ένα κεντροδεξιό- δεξιό πολιτικό πρόσωπο με σκοπό την άμεση εκλογή του.
Στη παρούσα στιγμή οι εκλογές είναι μια περιττή πολιτικά και οικονομικά σπατάλη. Κι αυτό αφενός γιατί δεν διαφαίνεται άμεσος σχηματισμός νέας σταθερής κυβέρνησης και αφετέρου γιατί όποιος και να διακυβερνήσει ελάχιστα μπορεί να αποκλίνει από τις απαιτήσεις της τρόικας αφού η Ελλάδα «παίζει με την πλάτη στον τοίχο». Κακά τα ψέματα όσα νταούλια και να χτυπάει ο Αλέξης Τσίπρας ούτε οι αγορές ούτε και οι δανειστές θα υποχωρήσουν από τις θέσεις τους αφού αυτοί διατηρούν το πάνω χέρι στις σκληρές διαπραγματεύσεις. Ακόμα και σε μια μη αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ας ελπίσουμε πως θα πρυτανεύσει η λογική και δεν θα λάβουν χώρα παράλογες κινήσεις όπως αυτές που κατά καιρούς ακούγονται (πχ μονομερείς ενέργειες).
Απαιτείται εθνική συνεννόηση και χάραξη κοινής πολιτικής γραμμής ώστε να διασφαλιστεί η αναγκαία εσωτερική κομματική συνοχή από τις υγιείς και υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις με αντικειμενικό σκοπό τον περιορισμό των θέσεων της τρόικας και την αναζωογόνηση της εθνικής οικονομίας.
