Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Το 1998 έμπειρος τραπεζίτης, από τα αξιολογότερα στελέχη της Ε.Τ.Ε.Β.Α., μου επισήμανε ότι πολύ μεγάλη και γνωστή γαλακτοβιομηχανία δεν έχει αφήσει επιδότηση για επιδότηση που να μην την εκμεταλλευθεί, όπως βεβαίως είχε κάθε δικαίωμα! Πλην, όμως, δεν τις είχε ανάγκη τις επιδοτήσεις σε αντίθεση με πολλές μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, που όμως είτε δεν πληρούσαν τα κριτήρια είτε έπαιρναν εγκρίσεις τις οποίες δεν μπορούσαν να υλοποιήσουν. Συμπέρασμα: οι επιχορηγήσεις δεν είναι αξιόπιστο εργαλείο ασκήσεως αναπτυξιακής πολιτικής αφού όσοι μπορούν να τις αξιοποιήσουν δεν τις χρειάζονται ενώ όσοι τις χρειάζονται δεν μπορούν! Άρα, μόνο στρεβλώσεις προκαλούν, σπατάλη τους χρήματος των φορολογουμένων και διαφθορά.
Στα σχεδόν 20 χρόνια που πέρασαν από τότε δεν βρέθηκε ένα παράδειγμα που να ανατρέψει το συμπέρασμα του έμπειρου τραπεζίτη. Βεβαίως, αυτά είναι για να τα λέμε μεταξύ μας, όσοι ασκούν πολιτική, ανεξαρτήτως παρατάξεως, περί άλλα τυρβάζουν και ο κρατισμός καλά κρατεί!
Προ ημερών διάβαζα ότι οι 802 προτάσεις που υπεβλήθησαν στον αναπτυξιακό νόμο αθροίζουν προϋπολογισμό 2,122 δισεκατομμυρίων ευρώ. Το 70% αυτών αφορά μικρές επιχειρήσεις, που στην πλειοψηφία τους θα αποτύχουν, όπως έχει δείξει η πλέον των 40 ετών εμπειρία επιχορηγήσεων. Ας μην σκεφθούμε την κρατική δαπάνη για μισθούς και αποζημιώσεις δημοσίων υπαλλήλων που ασχολούνται με την διεκπεραίωση των αιτήσεων αυτών, που κάθε μία θα πάρει τουλάχιστον 3 χρόνια να ολοκληρωθεί…
Μόνο το ύψος των επιχορηγήσεων θα κυμανθεί περί τα 400 εκατομμύρια ευρώ! Αν τα χρήματα αυτά το κράτος τα μόχλευε, δημοπρατώντας τα με σχέση από 1,5:1 έως 3:1 με κεφάλαια ιδιωτών (για κάθε ένα εκατομμύριο κρατικά λεφτά από ενάμισυ έως τρία εκατομμύρια ιδιωτικά κεφάλαια), θα μπορούσαμε να έχουμε τουλάχιστον 3 νέες επενδυτικές τράπεζες με κεφάλαια τουλάχιστον ενός δισεκατομμυρίου, τα οποία με ταχύτατες διαδικασίες θα έπεφταν στην παραγωγή, αναδιαρθρώνοντας βιώσιμες επιχειρήσεις που όμως έχουν μη εξυπηρετούμενα δάνεια και, βεβαίως, αργοπεθαίνουν από έλλειψη κεφαλαίων κινήσεως.
Για κάθε ένα εκατομμύριο κόκκινου δανείου που θα αγοράζουν οι νέες επενδυτικές τράπεζες, οι παλαιές εμπορικές τράπεζες θα αποδεσμεύουν ισόποση πρόβλεψη, άρα δύο εκατομμύρια θα είναι διαθέσιμα για νέες χρηματοδοτήσεις.
Με αυτό το μηχανισμό το πολλαπλασιαστικό αποτέλεσμα θα είναι ταχύτατο: Εντός 12 μηνών τα κόκκινα δάνεια θα έχουν μειωθεί δραματικώς ενώ σε ορίζοντα 3ετίας σχεδόν θα έχουν εξαλειφθεί. Οι πολλές –θεμελιωδώς βιώσιμες- επιχειρήσεις θα είναι πάλι υγιείς, θα αυξήσουν την παραγωγή τους και τις θέσεις εργασίας με ότι αυτό σημαίνει σε μισθούς και φόρους. Όσες δεν είναι βιώσιμες θα ρευστοποιηθούν με ταχείες διαδικασίες ώστε να αξιοποιηθεί οτιδήποτε αξίζει από τις υποδομές τους.
Αντ’ αυτού, κυβέρνηση και αντιπολίτευση εμμένουν σε λογικές της δεκαετίας του ’60 προωθώντας επιχορηγήσεις και δήθεν εξωδικαστικούς μηχανισμούς για την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος.
Δυστυχώς, ακόμη και –υποτίθεται φιλελεύθερος- Κυριάκος Μητσοτάκης, στις προ ημερών εξαγγελίες του αναφέρθηκε στην «αξιοποίηση του Αναπτυξιακού Νόμου ως εργαλείου για την προώθηση της παραγωγικότητας, της ανταγωνιστικότητας και της εξωστρέφειας»! Αλήθεια, γιατί αυτά δεν επιτεύχθηκαν στα 50 χρόνια εφαρμογής των ποικιλώνυμων αναπτυξιακών νόμων και προγραμμάτων επιδοτήσεων; Το σκέφθηκαν αυτό οι επιτελείς του κ. Μητσοτάκη πριν προτείνουν στον Πρόεδρό της Ν.Δ. να εξαγγείλει κάτι τόσο κοινότυπο και παρωχημένο;
Δυστυχώς, ο κρατισμός είναι βαθειά ριζωμένος στο μυαλό του πολιτικού συστήματος, ανεξαρτήτως παρατάξεως! Ακόμη δυστυχέστερα, η παράταξη από την οποία περιμένουμε πρωτότυπες και ριζοσπαστικές λύσεις αδυνατεί να σκεφθεί «έξω από το κουτί»!
Εν τω μεταξύ, ας συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με συνέδρια περί κομμουνισμού, με τον Πολλάκη, τον Καμμένο, και τα καλόπαιδα του Ρουβίκωνα ενώ οι πατεράδες τους συνεχίζουν το αγαπημένο τους σπορ: την λεηλασία του δημοσίου χρήματος!
