Γράφει ο Γιάννης Νικήτας
Η ελληνική κυβέρνηση δεν ζητά πλέον την ονομαστική διαγραφή χρέους, τόνισε χθες στους Financial Times ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης. Αντί του «κουρέματος» έφερε στο τραπέζι ένα «μενού ανταλλαγών χρέους» (menu of debt swaps) με δύο ειδών ομόλογα: ένα είδος με ρήτρα ανάπτυξης και ένα είδος χωρίς ημερομηνία λήξης. Η τελευταία εξέλιξη φαίνεται πως αλλάζει τις ελληνικές επιδιώξεις του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης μη ικανοποιώντας τις προεκλογικές της εξαγγελίες.
Είναι όμως το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας το μέγεθος του χρέους; Μήπως το πρόβλημα δεν είναι το χρέος αλλά ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ; Ας υποθέσουμε πως αύριο το πρωί οι Ευρωπαίοι μας σβήνουν όλο το χρέος. Θα γίνουμε Ελβετία; Προφανώς και όχι. Γιατί εμείς με τις πολιτικές που εφαρμόζαμε τα προηγούμενα 40 χρόνια θα δημιουργήσουμε ξανά νέο χρέος. Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι μόνον το μέγεθος του χρέους. Όλες οι χώρες χρωστάνε. Το βασικό είναι μια χώρα, ένα κράτος να διαθέτει μεγάλο ΑΕΠ ώστε ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ να είναι μικρός. Και για να έχουμε μεγάλο ΑΕΠ πρέπει να παράγουμε. Οφείλουμε να κλείσουμε το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Να ενισχύουμε τον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα. Η Ελληνική Οικονομία έχει ανάγκη από βαθιές τομές. Έχει ανάγκη από πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Για να μπορέσει η Ελληνική Οικονομία να αλλάξει πρέπει να δοθεί ιδιαίτερο βάρος στα αναπτυξιακά μέτρα και όχι στη λιτότητα η οποία ναι μεν είναι επιβεβλημένη πλην όμως δεν είναι πανάκεια.
Η Ελλάδα για να αλλάξει χρειάζεται να κοιτάξει με ειλικρίνεια στο παρελθόν και να δει τα κακώς κείμενα. Να δει τα λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεων όχι με ιδεοληψίες αλλά με πολιτικό ρεαλισμό. Να διδαχθεί από την πρόσφατη πολιτική και οικονομική ιστορία των τελευταίων 100 ετών. Να αντιληφθεί πως δεν μπορεί να έχει παράλογες απαιτήσεις από τους εταίρους όπως είναι το κούρεμα του χρέους όταν το μεγαλύτερο μέρος το έχουν επωμιστεί οι χώρες κράτη μέλη της Ε.Ε.
Το δια ταύτα είναι να καταρτιστεί ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας που θα περιλαμβάνει όλες εκείνες τις φιλελεύθερες πολιτικές που θα ξανά ζωντανέψουν την εθνική οικονομία. Η οικονομία έχει ανάγκη να δομηθεί πάνω στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο φιλελεύθερο οικονομικό σύστημα και όχι πάνω σε κρατικίστικες ή σοσιαλιστικές πολιτικές που εξυπηρετούν πελατειακές σχέσεις εκτρέφοντας κομματικούς στρατούς.
Τέλος, μείζον είναι το ζήτημα η ελληνική κυβέρνηση να καταφέρει να πείσει τους ευρωπαίους εταίρους για μια ελάφρυνση αναφορικά με τις πληρωμές τόκων και τοκοχρεολυσίων ώστε αυτά τα χρήματα να κατευθυνθούν κατόπιν ευρωπαϊκής επίβλεψης στην πραγματική οικονομία και ειδικότερα στον ιδιωτικό τομέα και στις νέες επιχειρήσεις προκειμένου να δημιουργηθούν καινούργιες θέσεις εργασίας.
