Γράφει ο Γιάννης Παπαγεωργίου*
Η Ελλάδα χρειάζεται ανάπτυξη. H Ελλάδα πρέπει να βγει από την κρίση και την ύφεση. H Ελλάδα πρέπει να στηρίξει τις επιχειρήσεις, που λειτουργούν σε αυτή. Nα δώσει έμφαση στον ιδιωτικό τομέα, έτσι ώστε μικρομεσαίες επιχειρήσεις και βιομηχανία να αυξήσουν το ποσοστό τους επί του ΑΕΠ. Ξεκίνησα με 4 φράσεις, που πλέον η κυβέρνηση επαναλαμβάνει με τόσο φυσικό τρόπο, ώστε δύο επιλογές να υπάρχουν: ή η κυβέρνηση λέει πολύ πειστικά ψέματα ή τείνει προς την γελοιοποίηση τους. Και οι δύο απόψεις είναι οι πλέον κάκιστες για μία ευρωπαϊκή χώρα, που ταλανίζεται στην προσπάθειά της να βρει τον δρόμο της ανάκαμψης.
Το συγκεκριμένο άρθρο μου θέλει να θίξει το κενό των τραπεζών στη διαχείριση των μη εξυπηρετούμενων δανείων και συγκεκριμένα την ελλειμματική κατάσταση στην οποία λιμνάζουν και είναι μισό βήμα πριν τον βούρκο. Άρα για ποια ανάπτυξη μιλάμε και ποια στήριξη στον ιδιωτικό τομέα με ένα τέτοιο τραπεζικό σύστημα;
Αν θέλουμε να μην είμαστε κακεντρεχείς και να θεωρήσουμε ότι έγινε μία πολύ περήφανη διαπραγμάτευση, που δεν άδειασε τα δημόσια ταμεία και δεν επέφερε την ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας ούτε την οδήγησε 4 χρόνια πίσω και τα capital controls δεν τα αποφάσισε η κυβέρνηση, γιατί δεν υπήρχε καμία εμπιστοσύνη των πολιτών στο σύστημα και στην εξαγγελία του περήφανου δημοψηφίσματος, αλλά τα επέβαλαν οι κακοί ξένοι και οι σκοτεινές δυνάμεις που πλανώνται στην Ευρώπη. Υπάρχει ένα πολύ σημαντικό ερώτημα. Γιατί μετά από όλα αυτά δεν έγιναν προσπάθειες για σταθερή ανασυγκρότηση του τραπεζικού συστήματος, ώστε μετά την ανακεφαλαιοποίηση να είναι βιώσιμο και να σταθεί δίπλα στις υγιείς επιχειρήσεις; Διότι γνωρίζοντας ότι τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια αποτελούν σχεδόν το 47% των συνολικών δανείων (100 δις NPLs έναντι 114 ενήμερων) για ποια ανακεφαλαιοποίηση και ποια ανάπτυξη μιλάνε;
Σε όλη αυτή την βεβαρημένη κατάσταση προστίθεται και το γεγονός ότι η κυβέρνηση αγνοεί ή δεν προχωράει εσκεμμένα στην δημιουργία «bad bank», δηλαδή τράπεζας, όπου θα συγκεντρώνονται τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Η λέξη εσκεμμένα είναι η καλύτερη σε αυτή την περίπτωση καθώς, εάν υποθέσουμε ότι από τα 100 δις μη εξυπηρετούμενων δανείων, οι τράπεζες θα πουλήσουν τα 40 δις, για το σχηματισμό μιας «bad bank» θα αγοραστούν τα δάνεια σε ποσοστό περίπου 30% ή και χαμηλότερο της ονομαστικής αξίας των δανείων, [ενώ] οι τράπεζες έχουν ως δείκτη κάλυψης ποσοστό 60%. Άρα (40% που είναι η μη κάλυψη μείον το 30% που θα πάρουν) δημιουργείται 10% έλλειμμα της τάξεως των 4 δις. Τα οποία θα πρέπει να καλυφτούν με νέα ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ή θα πρέπει το κράτος να καλύψει την «bad bank» με το ανωτέρω ποσό, το οποίο θα δοθεί είτε με ομόλογα είτε με μετοχές στις τράπεζες.
Το κράτος, όμως, δεν φαίνεται να ενστερνίζεται μία τέτοια δυναμική λύση, που έχει αποδειχθεί αποτελεσματική για προβληματικές οικονομίες και στην περίπτωση άλλων χωρών, που την υιοθέτησαν (Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία) λόγω της αδυναμίας εξεύρεσης πόρων. Αντί αυτής της λύσης προτιμά να θάψει το πρόβλημα «κάτω από το χαλί» και να αφήσει τις τράπεζες σε βαλτώδη κατάσταση συμπαρασύροντας, έτσι, και την οικονομία.
*Ο Γιάννης Παπαγεωργίου είναι Οικονομολόγος, Msc Management and HR Prof.dipl. digital marketing and social media (in core)
