RP.GR TEAM
Αφήσαμε να περάσουν τα πρώτα 24ωρα μετά τον ανασχηματισμό προκειμένου να μπούμε σε μια διαδικασία ερμηνείας.
Την παραπολιτική διάσταση της απομάκρυνσης του κ. Θεοδωρικάκου θα την αναλύσουν πολλοί. Πρόκειται για ένα μείγμα πραγματικότητας και μυθευμάτων. Το αν τελικώς προτάθηκε κάτι στον ίδιο τιμητικά στην Κοινοβουλευτική ομάδα ούτε το γνωρίζουμε, ούτε νομίζουμε πως αφορά και κανέναν παρά μόνο τον ίδιο, ο οποίος με αυτό τον τρόπο θα είχε την ευκαιρία να παραμείνει ένας πραγματικός στρατιώτης που θα δίνει τις μάχες από τα έδρανα, πείθοντας ότι πραγματικά τιμάει την παράταξη που τον ανέδειξε. Δεν ξέρουμε όμως εάν του προτάθηκε οπότε είμαστε και επιφυλακτικοί ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα.
Επιπλέον το γιατί επέλεξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να τον απομακρύνει, είναι δικό του ζήτημα. Απορούμε όμως με το ελληνικό δημοσιογραφικό γίγνεσθαι και το περιβάλλον των σχολιαστών του καναπέ που χύνουν δάκρυα τη στιγμή που ο κυνισμός τους περισσεύει. Ας υπενθυμίσουμε λοιπόν στου υποκριτές της δημόσιας σφαίρας ότι στην πολιτική, δεν χωρούν συναισθήματα.
Υπό αυτό το πρίσμα, αποσαφηνίζουμε τα εξής:
Α) Ο κύριος Θεοδωρικάκος ανταμείφθηκε πλουσιοπάροχα με μια θέση στη λίστα Επικρατείας. Του δόθηκε ένα «οικόπεδο» που λεγόταν υπουργείο Εσωτερικών. Πάνω σε αυτό λοιπόν έπρεπε να χτίσει ένα δικό του οικοδόμημα και ένα προσωπικό πολιτικό αφήγημα. Τι ακριβώς έχτισε τελικά, το ξέρει μόνο εκείνος, ο πρωθυπουργός και ο κύριος Λιβάνιος. Προφανώς το αποτέλεσμα δεν ικανοποίησε για αυτό βρέθηκε εκτός.
Β) Το πρώτο πράγμα με το οποίο θα έπρεπε να ασχοληθεί, ήταν η επέκταση του επιτελικού κράτους στην αυτοδιοίκηση. Αντιθέτως, πολιτικά επέλεξε να λειτουργήσει περισσότερο με μία στενή παλαιοκομματική αντίληψη και λιγότερο ως ένα στέλεχος εκτελεστικής εξουσίας. Πίστεψε ότι με το να «πετάξει» χρήματα στα προβλήματα των Δήμων και των Περιφερειών, θα λύσει το πρόβλημα. Δεν αντιλήφθηκε τη μετριότητα του πολιτικού προσωπικού της αυτοδιοίκησης; Μπορούν οι μετριότητες αυτές να υλοποιήσουν οτιδήποτε; Ούτε φακέλους προτάσεων για να αντλήσουν τους πόρους δεν μπορούν να διαρθρώσουν ούτε οι ίδιοι εκλεγμένοι ούτε οι υπηρεσίες τους.
Συνεπώς η επικοινωνιακή καταιγίδα πόρων προς διανομή είχαν ως μοναδικό κριτήριο την ανακατανομή ενός σοβιετικού τύπου οικονομικού μοντέλου, μέσω των δήμων, των κοινοτήτων και των περιφερειών. Δηλαδή να συνεχίσουμε να συντηρούμε το «άρρωστο» κομμάτι που μας οδήγησε στα μνημόνια τάχα καλύπτοντας ελλείψεις υποδομών.
Όμως για το παραπάνω θεωρούμε ότι δεν είναι ο αποκλειστικά υπεύθυνος. Αυτό το μοντέλο ευαγγελίστηκαν τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας προεκλογικά, αυτό τους έδωσε και μετεκλογικά.
Γιατί συνέβη αυτό; Διότι πολύ απλά και να θέλει κανείς να μπει σε μια διαδικασία επέκτασης ενός διαφορετικού μοντέλου στην αυτοδιοίκηση, πρέπει να έχει και τη διάθεση και το θεωρητικό υπόβαθρο, κάτι που σαφώς δεν υπήρχε.
Δεν κατάλαβε όμως το πιο σημαντικό δεδομένο το οποίο και μας εκπλήσσει. Ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μία μοναδική προσαρμοστικότητα στο νέο του ρόλο κάθε φορά. Άλλο Βουλευτής, άλλο Υπουργός, άλλο Αρχηγός Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και άλλο Πρωθυπουργός. Κατ’ επέκταση ενώ ήταν σε απόσταση ανάσας δεν αντιλήφθηκε ο παλιός τρόπος σκέψης και τα ζητούμενα έληξαν στις περιφερειακές και στις εθνικές εκλογές.
Συνεπώς δεν αντιλήφθηκε ότι έπρεπε ο ίδιος να αλλάξει. Είχε κάθε περιθώριο να το κάνει επειδή εκείνη τη στιγμή είχε κερδίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του πρωθυπουργού και του στενού τους περιβάλλοντος.
Βεβαίως πολλοί οργανωμένοι, εκλεγμένοι και μη, στελέχη της παράταξης της ΝΔ, θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι το μοντέλο διακυβέρνησης του κ. Μητσοτάκη στο πλαίσιο του επιτελικού κράτους έχει και ένα βασικό παρονομαστή και δόγμα: «I serve at the pleasure of the president”. Αυτό μεταφράζεται ως «σου ανταποδίδω αυτό που μου πρόσφερες και από εκεί και πέρα στη λογική της χρονικής σημασίας των ανθρώπων, ή ανανεώνεσαι και προσαρμόζεσαι στα νέα δεδομένα, ή απομακρύνεσαι διότι ουσιαστικά σου έχω προσφέρει το έδαφος για να αναπτυχθείς».
Τέλος, θα πρέπει όμως να έχουμε ως δεδομένο ότι στην πολιτική ισχύει το «ποτέ μη λες ποτέ». Δεν αποκλείουμε εκ νέου, ακριβώς στα πλαίσια του «I serve at the pleasure of president», ο ίδιος ο πρωθυπουργός που τον απομάκρυνε για δικές του καθαρά ανάγκες να αποφασίσει ότι πρέπει να ξαναγυρίσει σε ένα τέτοιο μοντέλο και συνεπώς εκ νέου να ζητήσει τις υπηρεσίες του.
Η μετακίνηση του κου. Λιβάνιου
Πιστεύουμε ότι συνέβη για τους εξής λόγους:
Πρώτο και βασικό ότι μαζί με τον Υπουργό Επικρατείας κο. Γεραπετρίτη θα δρομολογήσουν την ολοκλήρωση του σχεδιασμού του επιτελικού κράτους επεκτείνοντας το και στην αυτοδιοίκηση. Δεύτερον σε άμεση επαφή με το «ιερό» να διεξάγουν τον εκλογικό αγώνα. Η προϋπηρεσία του κ. Λιβάνιου στη Ν.Δ στα πληροφοριακά συστήματα η καταγραφή των μελών προσφέρει μία απόλυτη γνώση κομματικής ανθρωπογεωγραφίας.
Ίσως σε συνεργασία με τον κο. Πιερρακάκη να διαμορφώσουν μοντέλο εκλογών που θα λαμβάνει υπόψιν την αδυναμία του κόσμου να προσέλθει στις κάλπες, προσεγγίζοντας σε μεθοδολογία το μοντέλο που εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ.
Αν ισχύσει το συγκεκριμένο σκεπτικό σημαίνει οι εκλογές μπορεί και να διεξαχθούν μόλις αρχίσει να διαφαίνεται η ανοσία της πανδημίας σε ένα πειστικό ποσοστό.
Η επιλογή του κου. Βορίδη
Εάν έχουμε δίκιο στα προαναφερόμενα τότε όσα γράφονται περί διατήρησης των Σαμαρικών εκπροσωπούν ένα απαρχαιωμένο τρόπο διάγνωσης της πραγματικότητας. Η επιλογή σημαίνει ότι έχει αποδεχτεί πλήρως το νέο δόγμα, μεταφέρθηκε για να διεξάγει εκλογές σε συνεργασία με τον κο. Πέτσα έχοντας αποδεχθεί από πριν την πολιτική του συνύπαρξη και σε ρόλο διαφορετικό: τέρμα το μασάζ. Ήρθε η ώρα να δείξετε με ποιον είστε. Κύριοι της αυτοδιοίκησης, τέρμα τα πολιτικά παιχνίδια με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς θα αποχωρίσετε πριν καν φτάσουν οι επόμενες αυτοδιοίκητές εκλογές.
Έπεται το δεύτερο μέρος.
Καλή Χρονιά στους αναγνώστες
