Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδαρος
Οι μύθοι έχουν ένα κεντρικό μοτίβο. Τον ήρωα, ο οποίος ύστερα από επικίνδυνα κατορθώματα κερδίζει την αγαπημένη του, την προσωπική του ολοκλήρωση όπως ανέλυσε διεξοδικά η «Ψυχολογία του βάθους».
Παντού και πάντα στους μύθους υπάρχει ο θανάσιμος κίνδυνος. Στην «Οδύσσεια» ήταν οι σειρήνες, στην Αργοναυτική εκστρατεία ήταν οι συμπληγάδες (τα μπέρδεψε αυτά λίγο ο Τσίπρας, δεν πειράζει…), στο παραμύθι του «Αθάνατου νερού» που διηγούνται σε πολλά νησιά του Αιγαίου είναι η κρίσιμη στιγμή που ο ήρωας καλείται να περάσει μέσα από δυο βουνά, τα οποία πότε ανοίγουν και πότε κλείνουν και σμίγουν.
Οι μύθοι, ενίοτε, γίνονται και ιστορικά πρόσωπα. Όχι μόνο ως επιτυχημένες ενσαρκώσεις της αλήθειας του αρχέγονου βάθους αλλά και ως παραδείγματα πτώσης κι αποτυχίας. «Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί» όπως προειδοποιεί το ευαγγέλιο που ήρθε στην παράδοση του τόπου να συμπληρώσει τους μύθους.
Φοβάμαι πως ο «μικρός ήρωας» Αλέξης Τσίπρας, στη δική του πολιτική «Οδύσσεια», η οποία ωστόσο συμβαίνει να ταυτίζεται σήμερα με την εθνική μας «Οδύσσεια» καθότι πρωθυπουργός, έχει μπερδευτεί λίγο. Νομίζει και θέλει να τον πιστέψουμε πως φτάσαμε στην «Ιθάκη», όταν είναι «φως, φανάρι» πως γύρω μας μαίνεται ένας σφοδρός γεωπολιτικός ανταγωνισμός μεταξύ μεγάλων δυνάμεων και της υπερδύναμης των ΗΠΑ, η οποία αντιμετωπίζει πλέον το ενδεχόμενο καθαίρεσης του Τραμπ με απρόβλεπτες συνέπειες. «Αν ποτέ καθαιρεθώ, νομίζω πως οι αγορές θα κατέρρεαν και πως ο καθένας θα γινόταν πιο φτωχός», δήλωσε ο ίδιος ο Τραμπ, στον απόηχο των διώξεων που ασκήθηκαν σε δύο μέχρι πρότινος συνεργάτες του. Ποτέ δεν μπορεί να είναι κανείς σίγουρος για τα «απόνερα» αυτών των «ακραίων φαινομένων» στην ευάλωτη ελληνική οικονομία, όταν πλέον είμαστε στο έλεος των αγορών.
Ίσως θα ήταν πολιτικά πιο σοφό εκ μέρους του πρωθυπουργού ν’ αφήσει αυτή την ώρα τους καβαφικούς στίχους, διότι «μόνο με επικοινωνία» – κι ο ποιητής θα συμφωνούσε – «η πτώσις μας είναι βεβαία». Το διάγγελμα Τσίπρα από την Ιθάκη είχε πολύ περισσότερο «συναίσθημα» απ’ όσο μπορεί πλέον να καταναλώσει ο «κυρίαρχος λαός», στα πραγματιστικά -έως κυνισμού- δεδομένα της εποχής.
Αίσθημα καινούργιας αρχής, βοηθούντος και του Σεπτέμβρη, ναι! Αξιοποίηση του momentum για σοβαρούς στόχους που θα συνιστούν μικρές νίκες της ελληνικής οικονομίας, ναι! Αλλά πως και με ποιούς; Αυτό θα πρέπει να μας πει ο πρωθυπουργός, πρωτίστως μέσα από τις επιλογές προσώπων στον επικείμενο ανασχηματισμό. Ποιοι, που και γιατί. Μόνο έτσι μπορεί να έχει ένα στοιχειώδες αφήγημα «καινούργιας αρχής», το οποίο θα είναι σε θέση να διεκδικήσει και εκλογικά, σε μερικούς μήνες, τη συνέχειά του.
Έχει αποθέματα αυτή η κυβέρνηση για να δείξει πως μπορεί να δώσει το «κάτι παραπάνω» από τα ήδη γνωστά; Ή θα παραμείνει ανασχηματισμένη για άλλους 9 μήνες με μόνο πρόγραμμα τις «αξιοκρατικές» (5 μόρια το διδακτορικό, 40 μόρια η συνέντευξη) προσλήψεις;
Η εικόνα της χαρωπής κρατικοδίαιτης ανεμελιάς σ’ ένα κράτος που απλά «δεν υπάρχει», συνιστά μείζονα πρόκληση για κάθε πολίτη. Ειδικά όταν καταφθάνει ο ΕΝΦΙΑ κι όταν έχεις πίσω σου εκατό νεκρούς στο Μάτι. Όταν ο βυθός του Σαρωνικού είναι μέσα στην πίσσα κι όταν η Μάνδρα πνίγεται σε κάθε μεγάλη νεροποντή. Με σεσημασμένους Πακιστανούς να δολοφονούν στου Φιλοπάππου και σεσημασμένους «Φλώρους» να ετοιμάζουν βαλίτσες για Μύκονο, ελεύθεροι από τις συνέπειες των κακουργημάτων τους ως… ανάπηροι. Και όλο αυτό να παρουσιάζεται σαν… Ιθάκη!
Όραμα και πρόγραμμα «επόμενης μέρας» δεν είναι οι λέξεις στο χαρτί και η απαγγελία τους. Είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι, συγκεκριμένων ικανοτήτων, σε συγκεκριμένες θέσεις, με συγκεκριμένη αποστολή που θα πρέπει να τη φέρουν σε πέρας μέσα σε συγκεκριμένο χρόνο. Ή τους έχεις ή δεν τους έχεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι «παραμΙΘΑΚΗ».
