Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Στη χθεσινοβραδινή του συνέντευξη στην ΕΡΤ ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε πως αισθάνεται ασφαλής με την πλειοψηφία των 153 εδρών και πως όταν προτείνει συνεννόηση με τα άλλα κόμματα δεν εννοεί συγκυβέρνηση. Παρ’ όλα αυτά ο πρωθυπουργός γνωρίζει – άσχετα με το αν το παραδέχεται ή όχι – πως έχει μπροστά του μεγάλες «φουρτούνες». Είναι και ο λόγος που οι Γερμανοί άνοιξαν τη κουβέντα περί «ακυβέρνητου καραβιού», άσχετα αν μετά προέβησαν σε διαψεύσεις για λόγους διπλωματικής αβρότητας.
Οι κάβοι που έχει να περάσει η κυβέρνηση είναι πολλοί. Κοινοβουλευτικά θα δοκιμαστεί με το ασφαλιστικό και το αγροτικό, την ίδια στιγμή που το προσφυγικό είναι πάντα μια ωρολογιακή βόμβα που μπορεί να σκάσει ανά πάσα στιγμή με απρόβλεπτες συνέπειες. Έστω λοιπόν κι αν σήμερα ο πρωθυπουργός αποκλείει κάθε σκέψη για διεύρυνση της κυβερνητικής πλειοψηφίας ή για σχηματισμό οικουμενικής, η εύθραυστη πλειοψηφία που διαθέτει μπορεί ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσει. Και τότε τι;
Η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες δεν θα έλυνε κανένα πρόβλημα, όπως παραδέχθηκε χθες βράδυ και ο ίδιος ο πρωθυπουργός στην ΕΡΤ. Συνεπώς η μόνη εναλλακτική είναι να αναζητηθεί κυβερνητική λύση από την υπάρχουσα βουλή κι εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Δυστυχώς το ελληνικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του δεν έχει μάθει τίποτα από τα λάθη του και συνεχίζει να πολιτεύεται με ίδιο κι απαράλλαχτο τρόπο όπως στο παρελθόν. Προτάσσει το κομματικό συμφέρον έναντι του εθνικού, πιστεύοντας κάθε κόμμα πως έτσι κερδίζει πόντους στο παιχνίδι εξουσίας.
Στην ουσία ο Τσίπρας ζητάει σήμερα από τα κόμματα της αντιπολίτευσης να κάνουν αυτό που δεν έκανε ο ίδιος όλα τα προηγούμενα χρόνια. Να δώσουν τη συγκατάθεσή τους και την ψήφο τους στα δύσκολα. Κι από την άλλη τα κόμματα της αντιπολίτευσης απαντούν πως ο Τσίπρας θα πρέπει μόνος του να πιει το πικρό ποτήρι των επιλογών του.
Ο Τσίπρας θέλει να χρησιμοποιήσει τη συναίνεση της αντιπολίτευσης μέχρι να φτάσει στο στόχο του που είναι το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης και η έναρξη της συζήτησης για την απομείωση του χρέους. Αν καταφέρει να φτάσει μέχρι εκεί ξέρει πως η κυριαρχία του στο πολιτικό παιχνίδι θα είναι απόλυτη. Γι αυτό και κατά τη γνώμη μου ο Τσίπρας άσχετα με το τι λέει σήμερα δεν θα είχε πρόβλημα να διευρυνθεί η κυβερνητική πλειοψηφία ή ακόμα να σχηματιστεί και μια μορφή «οικουμενικής» με μια βασική προϋπόθεση: Να παραμείνει ο ίδιος πρωθυπουργός. Για να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά την όποια θετική εξέλιξη στην απομείωση του χρέους και να κρατήσει κατά το δυνατόν ενωμένο τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εξαιτίας των φυγόκεντρων τάσεων που υπάρχουν στο εσωτερικό του απειλείται με διάσπαση στα εξ ων συνετέθη στην περίπτωση που ο Τσίπρας θα έχανε την πρωθυπουργία.
Με τους αντίστροφους ακριβώς όρους σκέφτεται η αντιπολίτευση. «Δεν θα βάλουμε εμείς πλάτη για να γίνει μάγκας ο Τσίπρας» λένε στελέχη της αντιπολίτευσης σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις. Έτσι θα συζητούσαν σενάρια συγκυβέρνησης ή οικουμενικής με την προϋπόθεση όμως πως δεν θα συνέχιζε ο Τσίπρας να κάθεται στην καρέκλα του πρωθυπουργού και να είναι αυτός και το κόμμα του κερδισμένοι από την όποια θετική έκβαση των πραγμάτων.
Σε αυτό το αδιέξοδο βρίσκεται εγκλωβισμένο σήμερα το πολιτικό σύστημα επιμένοντας να τα μετράει όλα με τη μεζούρα του κομματικού οφέλους, όταν η ίδια η κοινωνία έχει προ πολλού πάψει να παρακολουθεί τη μικροκομματική αντιπαράθεση και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να μη βουλιάξει το καράβι.
Κι έτσι καταλήγουμε στο να είναι ο Λεβέντης αυτός που έχει τη στοιχειώδη κοινή λογική για να προτείνει μια κυβέρνηση τεχνοκρατών, ώστε να μην αυτοϋπονομεύεται μια τέτοια κυβέρνηση από τους ανταγωνισμούς μεταξύ υπουργών διαφορετικής κομματικής προέλευσης. Αν δουλευτεί λίγο περισσότερο ένα τέτοιο σενάριο, μαζί με την παραδοχή πως ο Τσίπρας είναι ο νικητής των εκλογών του Σεπτεμβρίου και άρα νομιμοποιείται να είναι αυτός ο πρωθυπουργός, μπορεί να προκύψει μια κυβερνητική λύση που θα εξασφαλίζει την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση των μεγάλων προκλήσεων που αντιμετωπίζει αυτή τη στιγμή η χώρα και θα εγγυάται τη μακροπρόθεσμη σταθερότητα που είναι και το μεγάλο άγχος των δανειστών.
Έχει πιθανότητες μια τέτοια κυβερνητική λύση; Ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα είχε λόγους να είναι εχθρικός στην ιδέα μια «οικουμενικής» τεχνοκρατών με τον ίδιο πρωθυπουργό, γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα τους δύσκολους «κάβους» που έχει να περάσει το κυβερνητικό καράβι και τους κινδύνους που διατρέχει να μείνει ακυβέρνητο.
Συνεπώς το «κλειδί» για να ξεκλειδωθεί μια τέτοια προοπτική βρίσκεται μάλλον στις εσωκομματικές κάλπες της ΝΔ.
