‘Ήταν μόλις 11 ετών. Έπαιζε ανέμελα στο προαύλιο χώρο του δημοτικού σχολείου με παιδιά της ηλικίας του. Οι γονείς βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής για να επιβλέπουν και να περηφανεύονται για τους αγώνες και τη πορεία των δικών τους παιδιών.
Όλα έμοιαζαν υπέροχα στη σχολική γιορτή του 6ου Δημοτικού στο Μενίδι. Τίποτα και κανένας δεν θα μπορούσε να διαταράξει την υπέροχη εορταστική ατμόσφαιρα. Κι όμως, μία σφαίρα έκανε από το πουθενά την εμφάνισή της και σκότωσε ακαριαία τον πρώτο μαθητή που έτυχε να είναι στο δρόμο της.
Λίγο πιο πέρα από το χώρο του σχολείου για άλλη μία φορά γινόταν γλέντι. Για άλλη μια φορά οι πιστολιές πάνω στο μεθύσι έλαβαν θέση. Γνωστό το σκηνικό, τα πρόσωπα και η κατάσταση από χρόνια. Όλοι γνωρίζουν και όλοι το αποκαλούν άβατο.
Όλοι γνωρίζουν τους ένοχους από χρόνια. Πολίτες, τοπικές αρχές και πολιτικοί αρμόδιοι είναι ενήμεροι από καιρό για τη κατάσταση χωρίς καμία παρέμβαση, χωρίς καμία πρόληψη.
Ποιοι είναι οι ένοχοι; Μα φυσικά η ατολμία και η αδιαφορία των τοπικών αρχών και των πολιτικών αρμόδιων.
Πολίτες και παιδιά στο έλεος της πολιτικής ατολμίας και της κοινωνικής αδιαφορίας.
Αγωνιώδης φωνές γονέων ακούγονται χρόνια από την υποβαθμισμένη πλέον περιοχή του Μενιδίου χωρίς να βρίσκουν καμία ανταπόκριση. Οι τοπικές αρχές φοβούνται να εφαρμόσουν τους νόμους και οι πολιτικοί εκπρόσωποι αδιαφορούν.
Όταν δεν έχεις επαφή, πραγματική επαφή με το λαό δεν μπορείς να συμμεριστείς τα προβλήματα και τις ανησυχίες του. Δεν αρκεί κύριοι της Αριστεράς να διαδηλώνεται ότι είστε μαζί με το λαό. Δεν αρκούν ο Λαϊκισμός και τα λόγια. Οι πράξεις πάντα κρίνουν το αποτέλεσμα.
Σχολεία χωρίς φύλακες, περιοχές υποβαθμισμένες στο έλεος της βίας και του φόβου χωρίς αστυνόμευση. Γονείς και παιδιά στο στόχαστρο της αδράνειας και της αδιαφορίας.
Χορτάσαμε από λαϊκισμό και λόγια.
Καλό ταξίδι μικρέ Μάριε…
Μαρία Αντωνίου
