Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Πριν από περίπου δέκα μέρες, δεν νομίζω πως η κυβέρνηση θα μπορούσε να φανταστεί πόσο άσχημα θα της έρχονταν τα πράγματα. Τότε, ο πρωθυπουργός μετέδιδε θετικά μηνύματα για την πορεία της αξιολόγησης και της οικονομίας, ενώ η αποκάλυψη των στοιχείων από τα Paradise Papers ήταν βούτυρο στο ψωμί του Μαξίμου, για να παίξει και πάλι το χαρτί των «διεφθαρμένων ελίτ».
Και κάπου εκεί ξεκίνησε η κάτω βόλτα. Πρώτα ήρθε η χορήγηση άδειας στον Δημήτρη Κουφοντίνα που άνοιξε εκ νέου τη συζήτηση για την άρρητη σχέση ανθρώπων που βρίσκονται εντός του ΣΥΡΙΖΑ με ανθρώπους που κινούνται στις παρυφές του αντιεξουσιαστικού χώρου και οι οποίοι με τη σειρά τους έχουν μυθοποιήσει δολοφόνους, όπως ο Κουφοντίνας. Μετά ήρθε η υπόθεση Καμμένου και ο καταιγισμός αποκαλύψεων για τους περίεργους ανθρώπους που το τελευταίο διάστημα έχουν εμφανιστεί στις προμήθειες οπλικών υλικών. Μετά, ήρθε η μεγάλη συμμετοχή στις εκλογές της Κεντροαριστεράς για να καταδείξει ότι ο χώρος έχει ακόμα παλμό και δεν φυλλοροεί απλά προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά, ήρθε το μεγάλο χαστούκι με τις πλημμύρες στη Δυτική Αττική που ανέδειξαν τη γύμνια του κρατικού μηχανισμού και, σαν να μην έφτανε αυτό, από χθες το απόγευμα τον γύρο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης κάνει μια φωτογραφία του πρωθυπουργού από το Γκέτεμποργκ, εν μέσω εθνικού πένθους, όπου περιχαρής βγάζει μια φωτογραφία.
Σε όλα αυτά τα γεγονότα, η κυβέρνηση έχει αλλού μικρότερη και αλλού μεγαλύτερη εμπλοκή και ευθύνη. Για παράδειγμα, δεν θα μπορούσε να συγκριθεί ο βαθμός εμπλοκής στην υπόθεση Καμμένου με τις πλημμύρες, όπου το γεγονός έχει να κάνει και με περιβαλλοντικούς λόγους. Από εκεί και πέρα, όμως, όλα αυτά τα ενδιαφέροντα μπαίνουν υπό την ίδια ομπρέλα και καταδεικνύουν πως ο έλεγχος μπορεί να χαθεί με πολλούς τρόπους. Προς Θεού, η κυβέρνηση δεν έχει απωλέσει ακόμα τον έλεγχο. Δεν το έχει και απόλυτα όμως. Για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός προσπάθησε με την ανακοίνωση της διανομής του μερίσματος από το υπερπλεόνασμα να αλλάξει τη συζήτηση. Άλλαξε όμως; Μάλλον όχι, γιατί πολλές φορές η πραγματικότητα είναι πεισματάρα και αποδεικνύεται ανθεκτική σε προσπάθειες επηρεασμού της, με τη χρήση επικοινωνιακών και πολιτικών στρατηγικών τεχνασμάτων.
Η κυβέρνηση είναι σε δύσκολη θέση. Όπως γνωρίζει καλά ο ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή της αντιμνημονιακής του περιόδου, ο κόσμος δεν ακούει πάντα λογικά επιχειρήματα και εξηγήσεις, παρά βολεύεται με μισές αλήθειες και εικόνες. Πολλές φορές επιστρατεύει το συναίσθημα. Για παράδειγμα, όταν η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών λένε πως στην περίπτωση της καταστροφής στη Δυτική Αττική έχει σοβαρές ευθύνες το κράτος, τότε η ευθύνη αυτή προσωποποιείται: στην Περιφέρεια και στην κυβέρνηση.
Το πραγματικό στοίχημα για τον κ. Τσίπρα είναι να μην τον πάρει η κάτω βόλτα, γιατί εκεί η πραγματικότητα θα είναι ακόμα πιο αμείλικτη. Επίσης, η αντιπολίτευση, όπως φάνηκε και από τη στάση της στην υπόθεση Καμμένου, δεν αφήνει τίποτε να πέσει κάτω και το κάνει με μεθοδικότητα. Ο ασκός του Αιόλου, όμως, έχει ανοίξει, όπως αποδεικνύει αυτό το συμπίλημα γεγονότων των τελευταίων δέκα ημερών που φέρνουν σταθερά το Μέγαρο Μαξίμου σε θέση άμυνας.
