Γράφει ο Βασίλης Ξυδιάς
Είπε η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ να καταργηθεί η σχολική προσευχή. Εγώ λέω πως το μικρό αυτό θρησκευτικό τελετουργικό που λαμβάνει χώρα κάθε πρωί στα ελληνικά σχολεία πολύ απέχει από του να είναι προσευχή. Και ο νοών νοείτο.
Θα ήμουν λοιπόν πολύ ευτυχής αν γινόταν όχι να καταργηθεί εντελώς, αλλά να αντικατασταθεί από ένα άλλο τελετουργικό έναρξης της σχολικής ημέρας, το οποίο θα περιελάμβανε αφ’ ενός μεν την έπαρση της ελληνικής σημαίας, αφ’ ετέρου δε μια σύντομη ευχή ή έναν ανάλογο χαιρετισμό εν όψει της ημέρας που ξεκινά. Αυτό θα μπορούσε να γίνεται υπό την υψηλή μεν εποπτεία των διδασκόντων, αλλά με επιλογή και προγραμματισμό των ίδιων των μαθητών (π.χ. του 15μελούς, που για τη συγκεκριμένη λειτουργία θα επικουρείτο από έναν εποπτεύοντα διδάσκοντα).
Εννοείται ότι στο πλαίσιο αυτό καθόλου δεν θα αποκλείονταν ευχές θρησκευτικού χαρακτήρα (μεταξύ αυτών και το Πάτερ Ημών), θα μπορούσαν όμως κάλλιστα να περιλαμβάνονται και ευχές άλλων θρησκειών, ή ένα ποίημα, ή ένα απόσπασμα από ένα ανάγνωσμα, ή μια πρωτότυπη αυτοσχέδια παρουσίαση κλπ κλπ.
Υποθέτω πως ένα τέτοιο πρωινό προσκλητήριο θα ήταν απεχθές και στην Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν αντιλαμβάνεται το συμβολικό κενό που θα προκαλέσει η ολοκληρωτική κατάργηση του υφιστάμενου θεσμού, όσο και στους κληρικαλιστικής νοοτροπίας χριστιανούς και λοιπούς πατριώτες, που κι αυτοί δεν αντιλαμβάνονται την πνευματική ζημιά που γίνεται σήμερα με την ρουτινιάρικη τυπολατρική τέλεση της πρωινής προσευχής.
Όμως τέτοιου είδους αντιρρήσεις δεν πρέπει να μας απασχολούν. Ας είναι πρόβλημά τους· και των μεν, και των δε. Το πραγματικό πρόβλημα θα ήταν το πώς θα μπορούσε αυτή η καθημερινή πρόκληση να λειτουργήσει ως πεδίο ευγενούς πνευματικής άμιλλας και να μη γίνει αφορμή έριδας και διχασμού μεταξύ μαθητών διαφορετικών αντιλήψεων. Ο κίνδυνος δεν είναι αμελητέος. Αλλά η από κοινού μετοχή των συμπολιτών σε τέτοιου είδους πνευματικά αθλήματα όχι με όρους αλληλοαποκλεισμού και αλληλοακυρώσεως, αλλά με όρους συνάθλησης και κοινής αναζήτησης, είναι ένα πνευματικό και πολιτικό στοίχημα που έτσι κι αλλιώς πρέπει να παιχτεί και να κερδηθεί από την ελληνική κοινωνία – και από κάθε κοινωνία. Αλλιώς πάμε χαμένοι.
πρώτη δημοσίευση: στον λογαριασμό του Β. Ξυδιά στο facebook
