Γράφει ο Κων/νος Μανίκας
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Ειδικά στην Ελλάδα ευδοκιμεί πολύ το άθλημα, θα μπορούσες να το πεις και εθνικό σπορ, με τον εύληπτο τίτλο «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Ειδικότερα, στην πολιτική αντιπαράθεση ο τρόπος με τον οποίο κάποιοι, που βρίσκονται συνήθως ανάμεσα στους πιο ευεργετημένους, περιμένουν τη στιγμή της αποχώρησης ενός ηγέτη για να εκφράσουν τις διαφωνίες ή τις εγωπαθείς προσωπικές επιδιώξεις τους χρησιμοποιώντας την πιο αιχμηρή ρητορική που διαθέτουν, είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αμοραλισμού και οπορτουνισμού.
Ο Αντώνης Σαμαράς εγκαταλείπει την αρχηγία της ΝΔ, μετά από κάτι παραπάνω από πεντέμιση χρόνια, αφήνοντας πίσω του μια περίοδο πυκνή σε ιστορικά γεγονότα, πλούσια σε πολιτικές αποφάσεις, έντονη σε συναισθήματα. Υπήρξαν τρεις εθνικές εκλογικές αναμετρήσεις, αντιπολιτευτικές και κυβερνητικές περίοδοι. Υπήρξαν κορυφαίες εθνικές κινήσεις και αποτελέσματα όπως η δημοσιονομική εξυγίανση και η μεταρρυθμιστική πρόθεση. Υπήρξαν και αναμενόμενα λάθη σε επικοινωνιακό και στελεχιακό επίπεδο.
Οι οριστικοί απολογισμοί γράφονται μόνο από την ιστορία και ιδιαίτερα μέσα σε αυτό το κλίμα των απρόβλεπτων και αλληλοαναιρούμενων εξελίξεων όποιος βιάζεται να κρίνει και κυρίως να αφορίσει μια ολόκληρη πορεία κρατώντας αποκλειστικά το μέρος των γεγονότων που ικανοποιεί το προαποφασισμένο προσωπικό του σενάριο, επιλέγει να υπηρετήσει μια κοντόφθαλμη και μικρόψυχη αντίληψη που δεν φείδεται ευκαιριών αμαύρωσης σε οτιδήποτε δεν εξυπηρετεί τα διαχρονικά σχέδια του.
Ο Σαμαράς θα παραμείνει ο πρώτος εκλεγμένος Πρόεδρος της ΝΔ, από τον πρώτο μάλιστα γύρο, από μια βάση 800 χιλιάδων μελών της παράταξης, νούμερο που είναι σχεδόν απίθανο να επαναληφθεί. Εξέφρασε τις κοινωνικές ανησυχίες για τις βαθιά υφεσιακές επιπτώσεις της λιτότητας προτείνοντας μια σειρά αναπτυξιακών και δημοσιονομικών πρωτοβουλιών (άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο επιτυχημένες στη σύλληψη τους) χωρίς ποτέ όμως να αμφισβητήσει το Ευρωπαϊκό πλαίσιο κανόνων και τις υποχρεώσεις των διεθνών συμφωνιών της χώρας.
Στήριξε το έθνος την πιο κρίσιμη στιγμή, όταν βρίσκονταν στα όρια της κατάρρευσης, παίρνοντας και επώδυνες αποφάσεις, που μπορεί να μην τον εξέφραζαν πλήρως, διατήρησαν όμως την Ελλάδα στο Δυτικό κόσμο και οδήγησαν γρηγορότερα από τους αρχικούς σχεδιασμούς σε πλεονάσματα, ανάκαμψη και αντιστροφή της ανοδικής πορείας της ανεργίας. Δεν αποκλείεται να υπήρξε πρόωρη μεταρρυθμιστική κόπωση αλλά προωθήθηκαν και μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που δεν επιχειρήθηκαν επί δεκαετίες.
Σε προσωπικό επίπεδο θα κρατήσω το αφοπλιστικό χαμόγελο του Σαμαρά. Αυτό που με τη θερμότητα και την αγνότητα του κέρδιζε ακόμα κι όσους αμφισβητούσαν τις πολιτικές επιλογές του. Θα κρατήσω και την αγάπη του για τον Ελύτη και την ποίηση του με την ομορφιά του έθνους χαραγμένη σε λίγες συλλαβές. Αντώνης Σαμαράς farewell…
