Γράφει ο Γιάννης Νικήτας
Στη χώρα μας, κοινός τόπος όλων των πολιτικών δυνάμεων είναι ο σχεδιασμός και η υλοποίηση όλων των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Τα τρία Μνημόνια που έχουν υπογραφεί τα τελευταία χρόνια είναι τελείως διαφορετικά και ελάχιστες σχέσεις έχουν το ένα με το άλλο. Το τελευταίο που υπογράφθηκε από την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου είναι το πλέον απεχθές. Κι αυτό γιατί από τις 100 μονάδες δημοσιονομικής προσαρμογής το 80% είναι φόροι, το 10% μεταρρυθμίσεις και το 10% περικοπή δημοσίων δαπανών.
Πρακτικά αυτό σημαίνει πρόσθετα βάση σε όλα ανεξαιρέτως τα κοινωνικά στρώματα και ειδικότερα στα ασθενέστερα. Ο Τσίπρας προτίμησε να χαϊδέψει τα αυτιά της κομματικής του βάση (συντεχνίες, συνδικαλιστές, δημόσιοι υπάλληλοι) από το να προβεί στην απαραίτητη φιλελευθεροποίηση της αγοράς. Φυσικά η πρόσθετη φορολογία εκτός του ότι θα φέρει και νέα ύφεση θα παρατείνει την ήδη τεταμένη κατάσταση στην πραγματική οικονομία της καθημερινότητας.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της ΕΡΤ. Στη τελευταία απασχολούνται 2.500 υπάλληλοι διαφόρων ειδικοτήτων. Το μισθολογικό κόστος για κάθε υπάλληλο υπολογίζεται σε 24.000 ευρώ ετησίως (20.000 ευρώ για τους νεοπροσλαμβανόμενους) και το συνολικό κόστος για τη μισθοδοσία θα ανέρχεται σε 50-60 εκατ. ευρώ ετησίως. Πρόκειται για χαρακτηριστικό παράδειγμα σπατάλης. Και αυτό γιατί η ΕΡΤ λειτουργούσε άψογα ως η ΝΕΡΙΤ εκτελώντας στο ακέραιο την αποστολή της.
Την ίδια στιγμή το αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο παγκόσμιας φήμης και κύρους, το γνωστό σε όλους μας CNN απασχολεί περί τα 800 άτομα. Το ελληνικό δημόσιο παραμένει σπάταλο δίχως να έχει προβεί σε ένα απλό νοικοκύρεμα. Σε συνθήκες έντονης οικονομικής κρίσης η κυβέρνηση αρέσκεται να συντηρεί κομματικούς στρατούς χάριν της εξοικονόμησης ψήφων λειτουργώντας καθαρά με συντεχνιακά κριτήρια.
Η αλλαγή νοοτροπίας είναι το άλφα και το ωμέγα για την βελτίωση της καθημερινότητας μας. Χρειάζεται ορθολογική λογική που θα λειτουργεί με γνώμονα τη συλλογικότητα και όχι τις όποιες ομάδες συμφερόντων.
