Γράφει ο Ηλίας Κάτρης*
Πάνε πλέον 2 χρόνια από τότε που ο Αλέξης Τσίπρας, αφού έριξε την κυβέρνηση Σαμαρά προκαλώντας θεσμική εκτροπή αρνούμενος να ψηφίσει υπέρ του Σταύρου Δήμα για πρόεδρο της Δημοκρατίας –αν και τον θεωρούσε εξαιρετική προσωπικότητα (?)- έχοντας πλήρως διχάσει τον ελληνικό λαό με λόγια όπως “η εμείς ή αυτοί” κερδίζει τις εκλογές στις 25.1.2017 και μαζί με τον λαϊκό-λαϊκιστή-δεξιό Πάνο Καμμένο σχηματίζει κυβέρνηση.
Στην Ελλάδα επικρατεί άνοιξη στη μέση του χειμώνα. Τα υπουργεία κατακλύζονται από αριστερούς και δεξιούς απελευθερωτές που ήρθαν για να φέρουν την ελπίδα και τη λύτρωση των λαών στην Ελλάδα, την Ευρώπη γιατί όχι και τον κόσμο. Δείγμα αυτής της άνοιξης είναι μάλλον και τα πλουμιστά λουλουδάτα πουκάμισα του Γιάνη, του νέου αστεριού της περήφανης διαπραγμάτευσης που δεν θα έκανε λιτότητα αλλά λιτό βίο και τελικά θα μας παρακαλούσαν οι Ευρωπαίοι να μας δανείσουν. Βέβαια τα αστέρια ορισμένες φορές είναι και πεφταστέρια.
5 μήνες ηρωική διαπραγμάτευση. Ήρωες νεοκομμουνιστικοί, ήρωες ακροδεξιοί συνωμοσιολόγοι, ήρωας και ο Γιάνης που εμφανιζόταν με τα πουκάμισα έξω στα eurogroup. Ουάου, όπως θα λεγε και εκείνος. Τελικά η ηρωική διαπραγμάτευση κόστισε αριστερή μνημονιάρα (όχι απλός) 87 δισ. Ευρώ. Τόσα ήταν τα δίδακτρα για να γίνει ο κύριος Τσίπρας από πρόεδρος 15μελούς, πρόεδρος της μικρής μας Μπανανίας.
Έφερε νέα μέτρα; Ναι δεκαδες δισ. Αύξησε φόρους, επέβαλε εισφορές και νέα χαράτσια, αύξησε ΦΠΑ, αύξησε τον φόρο στο πετρέλαιο, σάρωσε ότι υπήρχε. Υποθήκευσε σχεδόν όλα τα ακίνητα του Δημοσίου για 99 χρόνια και έφερε ένα νέο μέλος στην τρόικα, τον ESM. Τουλάχιστον δεν έχουμε τρόικα πλέον, έχουμε quadriga. Ουάου!
Στους απολογισμούς της άνευ προηγουμένου ομάδας μετριότητας και αυτοσχεδιασμού του Μαξίμου, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε το δημοψήφισμα του 2015! Οι Έλληνες είπαν –περήφανα και πάλι- ΟΧΙ, αλλά μάλλον κάτι πήγε στραβά στη μετάφραση και το όχι έγινε ναι. ( ίσως τα αγγλικά του κ. Τσίπρα; Μα αυτά έχουν βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια). Και ξάφνου τις χειρότερες μέρες της μεταπολίτευσης, τις πιο διχαστικές, τρομολάγνες και τοξικές, ο Πρωθυπουργός ζητούσε συναίνεση από τη Φώφη και τον Βαγγέλη και τον Σταύρο, γιατί οι βουλευτές του ήταν αρκετά περήφανοι για τέτοια ψηφίσματα.
Και όταν είχε τη συναίνεση και όταν θα μπορούσε να συνεργαστεί με όλα τα κόμματα για το καλό του τόπου και να εφαρμόσει ένα μνημόνιο που εκείνος έφερε, αποφάσισε ότι ήταν αρκετά δυνατός –η και αδύναμος- και έκανε εκλογές. Τις εκλογές –και αυτό ακόμα για μένα αποτελεί και θα αποτελεί παράδοξο- τις ξανακέρδισε τον Σεπτέμβριο του 2015 και επέστρεψε ως άλλος ηγέτης της Αριστεράς, της Οικολογίας και των.. Μνημονίων στο Μαξίμου για να συνεχίσει το έργο του.
Ξαφνικά όμως μετά τις εκλογές του 2015 τα πράγματα άλλαξαν. Ήρθαν οι λογαριασμοί στα σπίτια, ο ΕΝΦΙΑ (που ΟΧΙ ούτε καταργήθηκε, ούτε έγινε Φόρος Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας αλλά διπλασιάστηκε), ο φόρος εισοδήματος, οι λογαριασμοί στη ΔΕΗ, και ξαφνικά τα χαμόγελα των Ελλήνων πάγωσαν, ειδικά αυτών που ήθελαν και ψήφισαν δεύτερη φορά αριστερά. Its too late folks!
Με στόχο το κλείσιμο της πρώτης αξιολόγησης (που θα πρεπε να χε κλείσει τον Σεπτέμβρη του 2015) η περήφανη αριστερο-μνημονιακή κυβέρνηση φέρνει νέα μέτρα και νέες εκπλήξεις. Κόφτης δαπανών (!), πρωτάκουστο μέτρο στα οικονομικά χρονικά της χώρας για όσες φορές η χώρα πέφτει εκτός στόχων. Πλέον όταν η Ελλάδα πέφτει από τους στόχους της, θα κόβονται αυτομάτως συντάξεις και άλλοι κωδικοί του προϋπολογισμού. Τουλάχιστον τότε δεν θα φταίει η κυβέρνηση, θα φταίει ο κόφτης. Αύξηση εισφορών, νέο ασφαλιστικό, νέες μειωμένες συντάξεις (ακόμα και αν ο υπουργός ακόμα λέει πως δεν κόπηκαν συντάξεις).
Καθυστέρησε βέβαια να μας τα φέρει όλα αυτά τα καλά 9 μήνες (ως τον Μάιο του 2016), αλλά δεν πειράζει, ο Σοίμπλε και η –go back madam- Μέρκελ έχουν υπομονή και περιμένουν. Πλέον περιμένουμε να κλείσει και η δεύτερη αξιολόγηση –ουάου- με νέα μέτρα, μείωση αφορολογήτου, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων και νέες δεσμεύσεις. Ίσως τελικά έρθει με ένα νέο μνημόνιο (το οποίο δεν θα το λέμε μνημόνιο 4, αλλά μνημόνιο 3plus). Βλέπουμε.
Βέβαια η εξωτική διετία 2015-2016 δεν έχει μόνο οικονομικά επιτεύγματα. Έχει να παρουσιάσει την χειρότερη και πιο χαμηλού επιπέδου σύνθεση της Βουλής με τον κοινοβουλευτικό διάλογο στο κανάλι της Βουλής να χει γίνει το τηλεοπτικό Big Brother της νέας εποχής. Και μια που είπαμε για κανάλια, αλήθεια ποιος ξεχνά τους διαγωνισμούς για τις τηλεοπτικές άδειες, που ήταν τελικά αντισυνταγματικοί και αποτέλεσαν το τελευταίο χαρτί της κυβέρνησης για δημοσκοπική ανάκαμψη.
Τελικά syriza channel δεν θα έχουμε, syriza news όμως; Αυτό θα μας πει ο νέος διαχειριστής του ΔΟΛ και πρώην βουλευτης του ΣΥΡΙΖΑ (ουάου) ο κύριος Μουλόπουλος, που χωρίς οικονομική κάλυψη ανέλαβε τη διάσωση (?) του ΔΟΛ. Ούαου!
Τουλάχιστον στη διετία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιβίωσαν η αξιολόγηση, η αξιοκρατία και η αριστεία. Τουλάχιστον έχουμε Καρανίκα στο Μέγαρο Μαξίμου να ετοιμάζει το στρατηγικό σχεδιασμό εκεί στον πρωινό καφέ (με την Ελένη;) του κυβερνητικού επιτελείου, ευτυχώς έχουμε την απαξίωση της αριστείας στα σχολεία, το κατάπτυστο νέο σχέδιο για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση που έρχεται, την επαναπρόσληψη των επίορκων Δημοσίων Υπαλλήλων από τον κ.-άσε το τζόκερ και πιάσε τον θείο-Κουρουμπλή, την παράνομη μονιμοποίηση Δημοσίων Υπαλλήλων από το παράθυρο.
Τουλάχιστον όμως θα μπορούμε να φτιάξουμε ντομάτες γεμιστές όπως μας παρότρυνε η μητέρα της κοινωνικής αλληλεγγύης, Θεανώ Φωτίου. Ίσως μέσα μας βάλει και λίρες Αγγλίας από τις καταθέσεις της, ποιος ξέρει. Τελικά ίσως το μοναδικό μεγάλο επίτευγμα της πρώτης και δεύτερης κυβέρνησης της Αριστεράς είναι η επίλυση του δημογραφικού προβλήματος, αφού στη χώρα μας μπήκαν εκατομμύρια μεταναστών και προσφύγων επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ. Όμως οι μετανάστες αυτοί μάλλον δεν λιάζονται και εξαφανίζονται, όπως είχε πει και η αξέχαστη υπουργός μεταναστευτικής πολιτικής.
2 χρόνια ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ λοιπόν. Είναι εντυπωσιακό πόσο πίσω μπορεί να πάει μια χώρα μέσα σε 700 μέρες. Λίγα από όσα έγιναν τα θυμήθηκα και τα έγραψα πιο πάνω. Ελπίζω αυτά τα δυο χρόνια να μας έκαναν λίγο πιο σοφούς. Δεν είναι μια ήττα της Αριστεράς η διετία, το δίλημμα αριστερά και δεξιά είναι ξεπερασμένο εξάλλου. Είναι μια στρατηγική ήττα του λαϊκισμού, του τυχοδιωκτισμού, των μαθητευόμενων μάγων, της αναξιοκρατίας και της μιζέριας.
Όσοι από αυτούς μετρούσαν το χρόνο ώσπου να φτάσουμε στα δύο χρόνια, ας ξέρουν ότι ο χρόνος ενίοτε μετρά και αντίστροφα. Ας ελπίσουμε ότι βρισκόμαστε στο παρά πέντε της έξωσης ορισμένων από το Μέγαρο Μαξίμου.
*Ο Ηλίας Κάτρης είναι διευθυντής του Ινστιτούτου πολιτικών και οικονομικών μελετών «Κέντρο Αστικής Μεταρρύθμισης» στην περιφέρεια Αττικής και απόφοιτος οικονομικών και διοίκησης επιχειρήσεων.
