Γράφει ο Δημήτρης Πεπονής,
Η διαχείριση της μεταναστευτικής-προσφυγικής κρίσης αποτελεί – ή εξελίσσεται σε – μέσο και προκάλυμμα, όχι σκοπό και στόχο.
Ορισμένοι ήθελαν να αναδεικνύουν μόνον το γκρούπ των χωρών Βίζενγκραντ – για να το συνδέσουν ιδεολογικά με την «ακροδεξιά» -, ενώ την Αυστρία και τη Γερμανία τις άφηναν στο απυρόβλητο. Φάτε τώρα μια Αυστρία και ηρεμήστε (ίσως θυμάστε πως από το καλοκαίρι έριχνα σπόντες για τον ευνοϊκό τρόπο με τον οποίον η ύπατη αρμοστεία του Ο.Η.Ε για τους πρόσφυγες, αντιμετώπιζε την Αυστρία). Η Ολλανδία και η Γερμανία ήταν αυτές που είχαν αναλάβει την πρωτοβουλία περί «Μικρής Σένγκεν» (στην οποία αντιδρούσε η Πολωνία) ενώ τα περί Π.Γ.Δ.Μ αποτελούσαν πρωτοβουλία της Γερμανίας και της Αυστρίας με την Ουγγαρία, την Τσεχία και τη Σλοβακία να υποστηρίζουν. Με τη δε Σλοβενία, η Ελλάδα είχε ανταγωνιστικές σχέσεις ως προς το ποια από τις δυο χώρες θα γινόταν κύριος φορέας και παράγοντας ενσωμάτωσης των δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ. Η Αυστρία με τη Γερμανία, ήδη από νωρίς το καλοκαίρι, συνεχώς «έπαιζαν» με την ΠΓΔΜ (αυτό είναι ένα σημείο που δεν έχει αναδειχθεί, δηλαδή πότε άνοιξε τα σύνορα της η τελευταία, με τι διαβεβαιώσεις και από ποιους).
Η Ελλάδα έχει ανά τακτά χρονικά διαστήματα διατελέσει το ρόλο του νάνου πίσω από τον οποίο (προσπαθούν να) κρύβονται οι γίγαντες. Η Ελλάδα έφταιγε κάποτε για την καθυστέρηση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας στην ΕΕ (και πολύ ορθά, η Ελλάδα επέλεξε να είναι θετική στην ενταξιακή πορεία της Άγκυρας, προκειμένου να φανεί ποιοι ήταν αυτοί που πραγματικά δεν επιθυμούσαν την είσοδο της συγκεκριμένης χώρας). Η Ελλάδα, επίσης, έφταιγε για την οικονομική κρίση και μετεβλήθη σε αποδιοπομπαίο τράγο (ακόμα και για κατασκοπία κατηγορήθηκε πριν λίγο καιρό). Η Ελλάδα τώρα φταίει και για την προσφυγική-μεταναστευτική κρίση.
Και κάπως έτσι, επειδή «η Ελλάδα φταίει», το ερμηνευτικό αφήγημα της προσφυγικής-μεταναστευτικής «κρίσης και απειλής» – πιθανόν – θα μετασχηματιστεί σε ερμηνευτικό αφήγημα με πυρήνα του τις σχέσεις Ελλάδας και Τουρκίας στο Αιγαίο. Για το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα και τη μη επαρκή αντιμετώπιση του, λοιπόν, θα φταίει το καθεστώς που υπάρχει στο Αιγαίο. Και κάπως έτσι θα – μπορούσε να – παρουσιαστεί ως «επιτακτική» η ανάγκη αναθεώρησης των συνθηκών από «τα πάνω» και «τα έξω».
Θα μάθουμε όλοι ξαφνικά πως για την αντιμετώπιση «της κρίσης και της απειλής» (η οποία έχει τις ρίζες της αλλού, αλλά αυτό δεν θα έχει καμία σημασία) πρέπει άμεσα να αντιμετωπισθούν οι ρίζες μιας πιθανής ελληνοτουρκικής κρίσης. Αποδυναμωμένη στο εσωτερικό και στο εξωτερικό και με «το νόμισμα» ως εκβιαστική θηλιά στο λαιμό (το οποίο νόμισμα τάχα θα την απομάκρυνε από μια πιθανή περιφερειοποίηση έναντι της Τουρκίας), η Ελλάδα θα καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Και κάπως έτσι, ενδέχεται, μόλις αποχωρήσει το ΝΑΤΟ, να βρισκόμαστε σε κατάσταση de jure αναθεώρησης του καθεστώτος στο Αιγαίο. Καθόλου απίθανη εξέλιξη.
πρώτη δημοσίευση Ινστιττούτο Συντηρητικής Πολιτικής – Inspol.gr
