Γράφει ο Σεραφείμ Κοτρώτσος
Follow @serkot65
Αυταπάτη no1: Ο Γιώργος Παπανδρέου κέρδισε δια περιπάτου τις εκλογές του 2009 υποσχόμενος κάτι μεταξύ κοινωνικής δικαιοσύνης και πράσινης ανάπτυξης, εδράζοντας την προεκλογική του καμπάνια στην συλλογική ψευδαίσθηση ότι «λεφτά υπάρχουν». Λίγους μήνες μετά και μετά από παρασκηνιακές επαφές με το Ντομινίκ Στρος Καν του ΔΝΤ ομολόγησε τη χρεοκοπία της ελληνικής οικονομίας και υπέγραψε το θηριώδες πρώτο μνημόνιο.
Αυταπάτη no2: Ο Αντώνης Σαμαράς διήνυσε ταχέως την απόσταση από τα «Ζάππεια» στο «Ουδείς αναμάρτητος» της πρώτης επίσκεψής του, ως πρωθυπουργός, στο Βερολίνο. Η προεκλογική υπόσχεση για τον περίφημο απεγκλωβισμό από τα μνημόνια έφερε την θεολογική προσήλωση στην εφαρμογή μιας ασφυκτικής δημοσιονομικής πολιτικής που εξόντωσε ένα μεγάλο τμήμα της κοινωνίας.
Αυταπάτη no3: Ο Αλέξης Τσίπρας διολίσθησε σαν σκιέρ στο …Lurpak από τον αντιγερμανικό λίβελο και την υπόσχεση πως θα ανατρέψει την ευρωπαϊκή «ιερή συμμαχία» της λιτότητας στη συνθηκολόγηση του τρίτου (κατά σειρά) μνημονίου. Η 13η σύνταξη, το αφορολόγητο των 12.000 και το «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη» μεταλλάχθηκαν στην ταύτιση με τους ευρωσοσιαλιστές «Ολαντρέου» και στην υποταγή στην αμείλικτη πραγματικότητα του κουαρτέτου.
Είναι αλήθεια πως ο τελευταίος ψέλλισε τη θεωρία της αυταπάτης ως ίχνος αυτοκριτικής. Οι προηγούμενοι όχι. Όπως και να χει, όμως, σχεδόν το σύνολο του πολιτικού συστήματος (με τις δεδομένες και γνωστές εξαιρέσεις) κινήθηκε από την πραγματική ή σκηνοθετημένη ψευδαίσθηση στην άτακτη υποχώρηση.
Κάπως έτσι, οι αυταπάτες έφεραν τον… “κόφτη“. Μπορεί κάποιοι να ισχυρίζονται πως οι μηχανισμοί διορθωτικής προσαρμογής αποτελούν ένα δεδικασμένο σε χώρες όπως η Γερμανία, η Ισπανία, η Ιταλία και η Ελβετία, όμως δεν συμβαίνει το ίδιο στα καθ’ ημάς.
Ο δικός μας “κόφτης” είναι, απλώς, το Μπουκοφσκικό «θα φτύσω στους τάφους σας/μας». Είναι η παραδοχή πως κανείς στην Ευρώπη δεν εμπιστεύεται το ελληνικό πολιτικό σύστημα αλλά και η κυνική ομολογία πως το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα δεν εμπιστεύεται τον ίδιο του τον εαυτό.
Έχει κανείς την υποψία πως εάν δεν υπάρξει “κόφτης” σε μερικά χρόνια κάποια μελλοντική κυβέρνηση δεν θα αποκτήσει εκ νέου ροπή προς την πολιτική ευκολία παραγωγής νέων ελλειμμάτων; Επειδή, δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν είναι απίθανο, ο “κόφτης” είναι ίσως ο μοναδικός τρόπος αυτό-προστασίας του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Και ένας τρόπος να αναζητηθούν, επιτέλους, πόροι για αυξήσεις και παροχές μέσω του μοναδικού ενάρετου τρόπου που είναι η ανάπτυξη και η αύξηση του παραγόμενου εθνικού προϊόντος.
Δημιουργείς χρήμα, ξοδεύεις χρήμα.
Υπό την έννοια αυτή και παρότι σε πολλούς δεν θα αρέσει αυτό που επισημαίνω, μια συμφωνία των πολιτικών δυνάμεων στην εδραίωση ενός τέτοιου μηχανισμού ακόμα και μετά του «αναγκαστικού» διαστήματος –μέχρι το 2018- εφαρμογής του προγράμματος διάσωσης, ίσως είναι μια κάποια λύση.
Και μία ακόμα συμφωνία σε ένα Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης, αδιαμφισβήτητο στον πυρήνα του που θα λαμβάνει, μόνο, το ιδεολογικό πρόσημο αυτού που θα κυβερνά.
Όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος, έλεγαν οι παλιοί…
Υ.Γ Κάποιοι θα επιχειρήσουν να ζυγίσουν τις “αυταπάτες” και να βρουν τη μία βαρύτερη από την άλλη. Πιθανώς, να είναι έτσι. Όμως, κάτι τέτοιο λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και στρέφει το βλέμμα στο δένδρο και όχι στο δάσος.
