Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Απο την άλλη όμως για να αποτυπωθούν τα ιστορικά γεγονότα μιας περιόδου, με την κατά το δυνατόν υψηλότερη αξιοπιστία, πρέπει να έχει επέλθει η φυσική έκλειψη των προσωπικοτήτων που συμμετείχαν σ΄ αυτή, η αδέσμευτη αποκάλυψη ιστορικών πηγών, μακριά απο τις όποιες εξαρτήσεις και δουλείες των αναμεμειγμένων ιστορικών προσώπων, όπως και η ανεξάρτητη απο ιδεολογικά φορτία και άλλες ηθικές και συναισθηματικές εξαρτήσεις ιστορική προσέγγιση, όσων επιχειρούν την ιστορική καταγραφή. Επομένως για την αποτύπωση αυτής της δύσκολης εκ των πραγμάτων ιστορικής μας περιόδου, που είναι κατ΄ ουσίαν δρώσα «ζεστή» ιστορία, βαρύνοντα ρόλο έχει η ανάσυρση της μνήμης, με τους όποιους επηρεασμούς αναφέραμε πιο πάνω και έπεται η ψυχρή και αντικειμενική καταγραφή.
Β. ΦΘΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ 1955
Η λήξη του Β΄ παγκοσμίου πολέμου βρήκε την Ελλάδα, να έχει πληρώσει αναλογικά τον υψηλότερο φόρο αίματος, αλλά παράλληλα έχοντας κάνει ορθή επιλογή πλάι στο πλευρό των συμμάχων, να είναι με το μέρος του νικητή. Το «Δόγμα Τρούμαν» και το «Σχέδιο Μάρσαλ» ως αποζημίωση για τις τεράστιες ανθρώπινες και υλικές απώλειες τις οποίες υπέστη η Ελλάς, προδιέγραψε μια πορεία πολιτικής και κοινωνικής ομαλοποίησης και οικονομικής ανασυγκρότησης του τόπου. Στην πράξη όμως τα πράγματα πήραν άλλο δρόμο.
Ενώ στην υπόλοιπη Ευρώπη όλες οι χώρες επιδόθηκαν σε έναν αγώνα δρόμου για να επουλώσουν τα τραύματα του πολέμου και να ανασυγκροτηθούν, στην Ελλάδα κυριάρχησε αφενός μεν ο πολιτικός ρεβανσισμός και η κατασπατάληση της πολύτιμης για την δημιουργία των αναγκαίων υποδομών στην χώρα οικονομικής βοήθειας. Μαζί με τις εμπνευσμένες και οραματικές προσπάθειες του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που θα αναδειχθεί σε κεντρική πολιτική φυσιογνωμία της συγχρόνου Ελλάδος για την ανοικοδόμηση του τόπου, άλλα παράκεντρα εξουσίας θα καλλιεργούν και θα υποδαυλίζουν διαρκώς μισαλλόδοξα σύνδρομα και τον πολιτικό ρεβανσισμό. Έτσι για τους ηττημένους αριστερούς του εμφυλίου πολέμου, οι διώξεις, οι εξορίες, ο επιβαλλόμενος ξενιτεμός, ως και αυτή η φυσική εξόντωση, είναι η κοινή τραγική μοίρα. Μαζί όμως με όλα αυτά τα τραγικά και θλιβερά που θα σημαδέψουν ανεξίτηλα την γαλήνη του τόπου, επανεμφανίζεται στην πολιτική μας σκηνή και πάλι η δυσπλασία της αστάθειας. Στο στέμμα της Ελλάδος αυτή την περίοδο ευρίσκεται ο βασιλεύς Παύλος, ο οποίος απο της 1-ης Απριλίου 1947, έχει διαδεχθεί τον απεβιώσαντα Γεώργιο τον Β.
Τα κυβερνητικά σχήματα διαδέχονται το ένα το άλλο και επιτείνουν την απεχθή σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο ακυβερνησία του τόπου. Ας πάρουμε μια γεύση της μακροβιότητας αυτών των κυβερνητικών μας σχημάτων. Κυβέρνηση Αλέξανδρου Διομήδη για έξι μήνες, Ιωάννη Θεοτόκη για τρείς μήνες, Σοφοκλή Βενιζέλου για τρείς εβδομάδες, Νικολάου Πλαστήρα για τέσσερεις μήνες, Σοφοκλή Βενιζέλου για δυο μήνες και πάλι Νικολάου Πλαστήρα για ένα έτος. Δηλαδή σε διάστημα μόλις δυόμιση ετών, ούτε κάν μιας πλήρους κοινοβουλευτικής περιόδου, ανεδείχθησαν έξι κυβερνητικά σχήματα και έλαβαν χώρα τρείς φορές εθνικές εκλογές. Τον Μάρτιο του 1950, τον Σεπτέμβριο του 1951 και τον Νοέμβριο του 1952. Σε συσσωρευμένο εθνικό εισόδημα 33 ετών, υπολόγιζε στην ιστορική έκθεσή του ο καθηγητής Κώστας Δοξιάδης, την οικονομική καταστροφή – φωτογραφία- της Ελλάδας από τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Την ίδια ώρα η Ελλάδα αντί εκμεταλλευόμενη το περίφημο δόγμα Τρούμαν, να αποδυθεί στο μεγάλο έργο της ανοικοδόμησης, χάθηκε στα δολερά μονοπάτια του Εμφυλίου πολέμου. Και τα αποτελέσματα οδυνηρά ! Συνεχίζεται …
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
