Μιλήσαμε πιο πάνω για την πολιτική αυτονομία του Κωνσταντίνου Καραμανλή και τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του απέναντι στις δουλείες του πολιτικού μας συστήματος. Ήταν αναπότρεπτη λοιπόν η ρήξη του με τα ανάκτορα και τον βασιλέα Παύλο. Το στέμμα είχε αρχίσει και πάλι τις εξωθεσμικές παρεμβάσεις του στην κυβέρνηση, οι οποίες οδήγησαν μοιραία στην πολιτική αστάθεια του (1963-1967), η οποία με την σειρά της δημιούργησε το κατάλληλο υπέδαφος για να οδηγηθεί το τόπος στην αλήστου μνήμης περιπέτεια της Απριλιανής δικτατορίας του 1967.
Προς την κατεύθυνση αυτή εξάλλου ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε καταθέσει στη Βουλή και πρόταση αναθεώρησης του Συντάγματος, βάσει της οποίας ο βασιλεύς περιοριζόταν στα αυστηρά ρυθμιστικά του καθήκοντα ως πολιτειακός παράγων και μόνο. Μετά την τρίτη και ευρύτατης μάλιστα λαϊκής αποδοχής εκλογική του νίκη, λίγο καιρό αργότερα – πρώτη εκλογική νίκη Φεβρουάριος 1956 47,3%, δεύτερη Μάιος του 1958 41,1% και τρίτη Οκτώβριος του 1961 50,8 % – ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υποβάλει την παραίτησή του. Προφανώς η πολιτική αυτή αντίδραση του βορειοελλαδίτη πρωθυπουργού, είναι συνυφασμένη με τις ωμές και άκομψες παρεμβάσεις του βασιλέως στα κυβερνητικά δρώμενα. Η συνεπαγόμενη όμως διάλυση της Βουλής από την παραίτηση του Καραμανλή ανακόπτει και την υποβληθείσα πρόταση της κυβέρνησής του για αναθεώρηση του συντάγματος, με την οποία προεβλέπετο η δραστική υποστολή των πολιτικών αρμοδιοτήτων του βασιλέως, όπως αυτές διατυπώνονταν στο Σύνταγμα του 1952, το οποίο με την σειρά του είχε προκύψει από την Δ΄ Αναθεωρητική Βουλή του 1946. Και που τελικά αυτή η προσδοκώμενη και με δημοκρατικότερο χαρακτήρα συνταγματική αναθεώρηση, θα λάβει χώρα στο Σύνταγμα του 1975, πάλι από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, που είχε βάλει στόχο προφανώς να αποκαθάρει το Συνταγματικό μας χάρτη, από κάθε δυνατότητα πολιτικής αυθαιρεσίας. Η παραίτηση Καραμανλή όμως πέρα από τους κραδασμούς που επέφερε στην συντηρητική παράταξη, προξένησε σοβαρές δυσλειτουργίες στην ευστάθεια του πολιτικού και κομματικού μας συστήματος, αφού με το υψηλό ου κύρος και τη γρανιτένια πολιτική του προσωπικότητα, απέτρεπε κάθε είδους πολιτικό φατριασμό και διαλυτικά φαινόμενα, μέσα αλλά και έξω από το οικείο παραταξιακό του πεδίο.
Θα ακολουθήσει μια μακρά περίοδος πολιτικής αστάθειας, με σοβαρές βλάβες για τον τόπο, κορύφωση των οποίων θα είναι η κατάλυση της δημοκρατίας και η συνακόλουθη τραγική διεθνής μόνωση της χώρας, μαζί με την οδυνηρή υποστολή των συνταγματικών ελευθεριών για επτά ολόκληρα χρόνια. Παραθέτουμε παρακάτω τα κυβερνητικά σχήματα που ανέλαβαν τα ηνία της χώρας κατά την περίοδο Ιούνιος του 1963, έως Απρίλιος του 1967. Κυβέρνηση Παναγιώτη Πιπινέλη τριών μηνών, υπηρεσιακή Στυλιανού Μαυρομιχάλη ενάμισι μηνός, Γεωργίου Παπανδρέου τριών μηνών, Ιωάννου Παρασκευοπούλου υπηρεσιακή ενάμισι μηνός, ξανά Γεωργίου Παπανδρέου δεκαεφτά μηνών, Γεωργίου Αθανασιάδη- Νόβα ενός μηνός, κατέπεσε διότι δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, Ηλία Τσιριμώκου ενός περίπου μηνός, κατέπεσε διότι δεν έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης, Στέφανου Στεφανόπουλου δεκαπέντε μηνών, Ιωάννου Παρασκευοπούλου τριών μηνών, τέλος Παναγιώτη Κανελλόπουλου είκοσι ημερών, όπου και ανετράπη βιαίως την 21-η Απριλίου του 1967 από το απριλιανό πραξικόπημα των συνταγματαρχών. Και ενώ είχε οριστεί η διεξαγωγή εκλογών για τις 28 Μαΐου του 1967. Φεύ … με ανατροπές γράφεται η ιστορία.
Την περίοδο όμως αυτή κυριαρχεί στα πολιτικά μας πράγματα ο Γεώργιος Παπανδρέου, που από την ίδρυση της Ενώσεως Κέντρου το 1961 ως αρχηγός της ανατέλλει το άστρο του. Στις εκλογές του 1963 η Ένωση Κέντρου του Γ. Παπανδρέου αναδεικνύεται πρώτο κόμμα με ποσοστό 42,5% του εκλογικού σώματος. Ενώ στις εκλογές του 1964 αποσπά την απόλυτη πλειοψηφία, με ποσοστό 52,7%. Στην φωτογραφία ο ιστορικός ηγέτης του Κέντρου Γεώργιος Παπανδρέου. Αποσπώντας στις εκλογές του 1964 το εξαιρετικό ποσοστό του 52,7% – απόλυτη πλειοψηφία, εδραιώνεται πλέον στο πολιτικό μας πεδίο και διαδραματίζει εφεξής κομβικό ρόλο στις τροπές και την εξέλιξή του. Συνεχίζεται …
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
