Όλα αυτά τα λαμπρά επιτεύγματα του Σερραίου πολιτικού και χωρίς να συμπεριληφθεί ακόμα η σπουδαία και μοναδική συμβολή του της περιόδου 1974-80, στο πολιτικό μας σύστημα, όπου και κατόρθωσε μετά την πτώση της Απριλιανής εκτροπής, να οδηγήσει αναίμακτα τον τόπο στην δημοκρατική ομαλότητα, είναι αρκετά για να επιχειρηθεί μια περιληπτική αποτίμηση του έργου και της πολύπλαγκτης πολιτικής του παρουσίας. Στο πολυεπίπεδο έργο του έτσι κεντρικό ρόλο έχουν : Η ανάδειξη των μεγάλων έργων υποδομής, όπως και η ανάδειξη του στεγαστικού προβλήματος των κατοίκων της πρωτεύουσας στις κεντρικές του προτεραιότητες. Η συμβολή του στην καταπολέμηση της πολιτικής αστάθειας. Μάλιστα αυτή η προσπάθειά του θα επιτευχθεί με τρία επιμέρους βήματα. Ήτοι μη επιλογή της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος, δραστικός περιορισμός των ανακτόρων σε ότι αφορά την ανάμιξή τους στα πολιτικά μας δρώμενα, αλλά και τη συνακόλουθη στήριξη του δικομματισμού. Η απείρου σπουδαιότητος σύναψη συμφωνίας σύνδεσης Ελλάδος – ΕΟΚ στις 9-7-1961 και πολύ περισσότερο η διορατική για το μέλλον του τόπου ένταξη της Ελλάδος στην ΕΟΚ την 1-1-1981. Η υποδειγματική εποπτεία που ασκούσε στους υπουργούς του προσωπικώς ο ίδιος, για την άψογη και έγκαιρη εκτέλεση του κυβερνητικού έργου. Και βεβαίως η παγίωση και εμπέδωση της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας από το 1974 έως σήμερα, που συνιστά αδιαμφισβήτητα την σταθερότερη και πιο γόνιμη πολιτική περίοδο της σύγχρονης πολιτικής μας ιστορίας.
Στις δύστοκες τώρα πολιτικές επιλογές του Κωνσταντίνου Καραμανλή θα μπορούσαμε να καταγράψουμε κλείνοντας την αποτίμηση της πολιτικής του παρουσίας : Την ανοχή που επέδειξε σε παρακρατικές αποφύσεις της μετεμφυλιακής Ελλάδος, που επιδιώκοντας την πολιτική αστάθεια και ανωμαλία στη χώρα σε ακραίες στιγμές τους, δεν διστάζουν να φθάσουν ακόμα και σε δολοφονίες, με χαρακτηριστικότερη αυτή του ειρηνιστή βουλευτή της ΕΔΑ, βαλκανιονίκη και υφηγητή της Ιατρικής αξέχαστου Γρηγορίου Λαμπράκη, το 1963. Τις ιστορικά ελεγχόμενες συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου (1959-1960) βάσει των οποίων απέστη από τον κεντρικό εθνικό στόχο που ήταν η ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, όπως και η υποτονική αντιμετώπιση του Βορειοηπειρωτικού ζητήματος. Η ευνόηση στην προσπάθειά του να λύσει το στεγαστικό των μεγάλων μαζών των αστικών μας κέντρων – στα οποία συγκεντρώθηκε μεταπολεμικά μεγάλο τμήμα του πληθυσμού – της άναρχης δόμησης και της οικιστικής αταξίας, που υπονόμευσε σοβαρά την περιβαλλοντική ισορροπία κυρίως της Αθήνας. Ωστόσο αυτές οι δύστοκες επιλογές δεν είναι ικανές να αμαυρώσουν την πελώρια προσφορά και συμβολή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο πολιτικό μας σύστημα, που τον κατατάσσουν πλάι στους γιγάντιους πολιτικούς της συγχρόνου Ελλάδος, Ιωάννη Καποδίστρια, Χαρίλαο Τρικούπη, Ελευθέριο Βενιζέλο, Αλέξανδρο Κουμουνδούρο και Ανδρέα Παπανδρέου. Στην φωτογραφία ο ειρηνιστής Βουλευτής – και επίκουρος καθηγητής της Γυναικολογίας στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών – της Αριστεράς Γρηγόρης Λαμπράκης. Έπεσε δολοφονημένος, από την απεχθή δράση των μετεμφυλιακών παρακρατικών αποφύσεων, που δεν μπόρεσε να τιθασεύσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, σε αυτή την πρώτη φάση της πρωθυπουργικής παρουσίας του. Ήταν ένα από τα μελανά σημεία, του κατά τα άλλα γιγάντιου Σερραίου πολιτικού, που άλλαξε με το επιτυχημένο και πολυμερές έργο του, την φυσιογνωμία της μεταπολεμικής Ελλάδος. Συνεχίζεται …
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
