Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Στις εκλογές του 1963 μετά την εκλογική του νίκη, ο Γ. Παπανδρέου παραιτήθη, διότι με ποσοστό 42,5% που κατέλαβε, δεν μπόρεσε να καταστεί αυτοδύναμος κυβέρνηση. Ωστόσο τον Ιούλιο του 1965 και αφού έλαβαν χώρα τραγικά πολιτικά γεγονότα που καταγράφηκαν στην πολιτική μας ιστορία ως «Ιουλιανά», ο Γεώργιος Παπανδρέου παραιτείται από την πρωθυπουργία και πάλι, εγκαινιάζοντας μια διετή περίοδο κυβερνητικής αστάθειας, τραγική απόληξη της οποίας θα είναι η δικτατορία των συνταγματαρχών. Κεντρικός πρωταγωνιστής της πολιτικής κρίσης με αρνητικό πάντα χαρακτήρα, είναι ο νεαρός βασιλιάς Κωνσταντίνος, που σε ηλικία μόλις 23 ετών, έχει διαδεχθεί τον απεβιώσαντα πατέρα του βασιλέα Παύλο, ο οποίος εξωθούμενος από το σαθρό πολιτικό του περιβάλλον, προβαίνει σε ωμές παρεμβάσεις, στην κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, αποκορύφωμα των οποίων είναι η άρνησή του να ορκίσει τον πρόεδρο της κυβερνήσεως Γεώργιο Παπανδρέου, ταυτόχρονα και υπουργό Εθνικής Άμυνας. Ο Γ. Παπανδρέου μετά από έντονο παρασκήνιο και κάποιες σοβαρές κινήσεις πολιτικής του υπονόμευσης, θεωρεί σκόπιμο για να θωρακίσει τα νώτα του, να αναλάβει την ηγεσία του υπουργείου εθνικής αμύνης και επομένως να έχει άμεσα ιδία αντίληψη και προσωπική εποπτεία των ενόπλων δυνάμεων, που στην κυριολεξία βράζουν από παρασκηνιακές και προς την μία και προς την άλλη πολιτική κατεύθυνση κινήσεις. Ο Γ. Παπανδρέου αδυνατώντας να δεχτεί την ταπεινωτική αυτή συμπεριφορά του νεαρού βασιλιά Κωνσταντίνου, που σημειωτέον του έχει αποστείλει και δυο προσβλητικές επιστολές, οδηγείται σε παραίτηση. Μάλιστα αργότερα ο ίδιος ο βασιλεύς Κωνσταντίνος για τις δυο αυτές μειωτικές προς τον Γ. Παπανδρέου επιστολές, θα δηλώσει «Δεν αισθάνθηκα ποτέ περήφανος», ενώ έγκυροι ιστορικοί αμφισβητούν εντόνως και αυτή την πατρότητα των επιστολών από τον νεαρό βασιλιά, αποδίδοντάς τες στο σαθρό περιβάλλον του.
Να σημειώσουμε εδώ ότι η άρνηση του βασιλέως Κωνσταντίνου να ορκίσει υπουργό εθνικής άμυνας τον Γ. Παπανδρέου, πέρα από τον προσβλητικό της χαρακτήρα προς τον τότε πρωθυπουργό, ήταν καταφανώς αντισυνταγματική, διότι ο βασιλέας με βάση το τότε ισχύον σύνταγμα, περιοριζόταν καθαρά και μόνο στην τυπική πράξη του διορισμού των υπουργών. Την επιλογή των υπουργών σαφώς και την είχε αποκλειστικώς και μόνον ο πρόεδρος της κυβερνήσεως και εκλεγμένος από τον λαό πρωθυπουργός. Η παραίτηση του Γ. Παπανδρέου με την ακόλουθη πτώση της κυβερνήσεώς του, συνεπάγονταν τη διάλυση της Βουλής και την διενέργεια εκλογών. Στην πράξη όμως πάλι με έντονες παρασκηνιακές κινήσεις στις οποίες πρωτεύοντα ρόλο είχε το παλάτι, τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς. Επελέγη η πολιτικά ανήθικη μεθοδολογία της αποστασίας με την δημιουργία «τεχνητών» αποστατικών κυβερνήσεων. Αλλά ας ανασύρουμε εδώ από την μνήμη μας το φαινόμενο της αποστασίας. Το είχαμε συναντήσει την περίοδο της πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των Χαριλάου Τρικούπη και Θεόδωρου Δηληγιάννη. Οπότε και εξήντα εννέα βουλευτές του Δηληγιάννη αποχώρησαν «μήδησαν» και ενσωματώθηκαν στο κόμμα του Χαριλάου Τρικούπη, δίνοντάς του, την δυνατότητα κυβερνητικής πλειοψηφίας στη Βουλή. Στην προκείμενη περίπτωση του 1965 η προσπάθεια σχηματισμού αποστατικής κυβερνήσεως θα καρποδοτήσει την τρίτη φορά με πρόεδρό της τον Στέφανο Στεφανόπουλο και αφού έχουν προηγηθεί δυο ανεπιτυχή εγχειρήματα, με τους Ηλία Τσιριμώκο και Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα, που όμως δεν έλαβαν ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή. Η οριακής αυτή πολιτικής δεοντολογίας πράξη, στιγματίστηκε έντονα από τον πολιτικό μας κόσμο και έκτοτε κατεγράφη στην πολιτική μας ορολογία, ως έκφραση πολιτικής ανηθικότητας. Στον τριετή έτσι και ταραχώδη πολιτικό βίο της η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει το εξαγγελθέν πολιτικό της πρόγραμμα. Στην φωτογραφία ο πρόεδρος της τρίτης και επιβιώσασας λεγόμενης «αποστατικής» κυβέρνησης Στέφανος Στεφανόπουλος, από τον Πύργο. Με την πολυεδρική – σπάνια παιδεία του και το υψηλό του κύρος, δέσποζε στην μεταπολεμική πολιτική μας σκηνή για μακρό χρονικό διάστημα. Υπήρξε σπουδαία πολιτική φυσιογνωμία μιας μεγάλης πολιτικής οικογένειας, που είχε ιδρύσει και δικό της προσωποπαγές κόμμα. Συνεχίζεται …
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων www.panosavramopoulos.blogspot.gr
