Από τον Κουτσόγιωργα στον Άκη

Σήμερα ξεκινά η πολύκροτη δίκη του πρώην υπουργού Άκη Τσοχατζόπουλου για τις μίζες στα εξοπλιστικά προγράμματα. Με τη φτώχεια και την ανεργία να καλπάζουν είναι λογικό κι αναμενόμενο ο άλλοτε πανίσχυρος υπουργός που κάθεται σήμερα στο εδώλιο του κατηγορουμένου να συγκεντρώνει τον θυμό των πολιτών. Για αυτό άλλωστε και σπεύδουν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ( αυτού που έχει μείνει) να τον χαρακτηρίζουν «ντροπή για την παράταξη», ενώ το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του επιχειρεί να εμφανίσει τη δίκη ως την επιτομή της κάθαρσης.

Βεβαίως ο καθένας μπορεί να σκεφτεί ότι υποβρύχια δεν αγοράζει μια χώρα κάθε μέρα, οπότε και τις σχετικές αποφάσεις είναι λίγο δύσκολο να τις λαμβάνει μόνος του ένας υπουργός, όσο ισχυρός κι αν είναι μέσα σε μια κυβέρνηση. Συνεπώς, αν μιλούσαμε πραγματικά για κάθαρση θα έπρεπε σήμερα να μην κάθεται μόνος του ο Τσοχατζόπουλος στο εδώλιο αλλά και όλοι όσοι είχαν αποφασιστικό ρόλο, με πρώτο τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη.

Ωστόσο η λογική του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος και των λειτουργιών του που οδήγησαν στην οικονομική, κοινωνική, πολιτική και αξιακή χρεωκοπία της χώρας, δεν έχει αλλάξει. Η κάθαρση πάντα συναντά ένα γυάλινο ταβάνι. Φτάνει το πολύ μέχρι το «Νο2», αλλά ποτέ μα ποτέ δεν αγγίζει πρωθυπουργούς.

Εκ των πραγμάτων έρχεται στο μυαλό η περίπτωση του Μένιου Κουτσόγιωργα, ο οποίος φορτώθηκε με όλες τις αμαρτίες μιας άλλης κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ για να καταλήξει μπροστά στα μάτια των δικαστών και του ακροατηρίου με το συγκλονιστικό « αδυνατώ κύριε πρόεδρε». Έτσι «ολοκληρώθηκε» η κάθαρση του ’89.

Σήμερα ωστόσο διανύουμε μια πολύ διαφορετική εποχή και ο κοινωνικός θυμός δύσκολα εκτονώνεται με το να «καίγονται» τα ήδη «καμένα χαρτιά». Κι όπως πολύ σωστά λέει ο Στουρνάρας, «τα ταμπού πρέπει να σπάνε». Ταμπού όμως δεν είναι μόνον οι απολύσεις στο δημόσιο. Όπως έσπασε το ταμπού κουρέματος των ομολόγων, όπως σπάει το ταμπού των απολύσεων, όπως ίσως αύριο σπάσει το ταμπού του κουρέματος των τραπεζικών καταθέσεων (ήδη έσπασε στην Κύπρο), γιατί να μην σπάσει και το ταμπού της λογοδοσίας των πρωθυπουργών; Δεν είναι ανεκτό σε μια συγκυρία που έρχονται τα πάνω – κάτω, οι πρωθυπουργοί, αυτοί δηλαδή που φέρουν και τις μείζονες ευθύνες, να έχουν εξασφαλισμένη την ισόβια ασυλία.

Με εξώδικο ο Άκης Τσοχατζόπουλος έχει καλέσει ως μάρτυρες συναδέλφους του υπουργούς της εποχής εκείνης όπως και τον τότε πρωθυπουργό. Για την αλήθεια της ιστορίας, έχουν υποχρέωση να προσέλθουν. Διότι το ενδιαφέρον της δίκης δεν είναι στο πόσα χρόνια θα φάει ο Άκης. Έχοντας ήδη 8 χρόνια στην πλάτη του για το ελλιπές «πόθεν έσχες», φαίνεται που πάει το πράγμα. Η εικόνα όμως που θα έκανε τη διαφορά είναι να κάθεται ο Τσοχατζόπουλος στο εδώλιο και στη θέση του μάρτυρα να βρίσκεται ο Κώστας Σημίτης.

ΥΓ1: Ο καλύτερος μάρτυρας υπεράσπισης του Άκη Τσοχατζόπουλου είναι αναμφίβολα, ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ο οποίος έχει ομολογήσει, σε ανύποπτο χρόνο, πως «μαζί τα φάγαμε».

ΥΓ3: Εν πάση περιπτώσει ο Πάγκαλος βρήκε μια δουλειά να κάνει. Αλήθεια όμως, τόσοι και τόσοι πρωτοκλασάτοι και προβεβλημένοι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που είναι εκτός πολιτικής, πως ζουν;