Γράφει,ο Νίκος Σχοινάς
«Πολίτης»
Ο σφόδρα αντιμνημονιακός (μέχρι το 2012) Α. Σαμαράς με το κόμμα της ΝΔ και ο μνημονιακός Ε. Βενιζέλος με το ΠΑΣΟΚ συνεργάστηκαν άψογα την τελευταία τριετία με την «προγραμματική» συμφωνία ο πρώτος να Πρωθυπουργεύει και ο δεύτερος να κυβερνά.
Μία Κυβέρνηση συνεργασίας που υπάκουε πλήρως στους εκπροσώπους των δανειστών (την τρόικα) και νομοθετούσε όσα τους υπαγόρευε αυτή, ακόμη και με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αγνοούντες τις συνέπειες (φτωχοποίηση των Ελλήνων, ανεργία, ύφεση, κλπ).
Ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο ευθύνονται για τρείς βασικές «εγκληματικές» παραλήψεις:
• Σε πολιτικό επίπεδο, δεν έπεισαν τον λαό με επιχειρήματα για την ορθότητα (όπως ισχυρίζονταν) του βηματισμού τους, αλλά προτίμησαν την κινδυνολογία.
• Σε οικονομικό, δεν πίεσαν δυναμικά-μεθοδικά τους δανειστές και με συγκεκριμένες προτάσεις στη μείωση (κούρεμα) του εξωτερικού χρέους, ώστε να γίνει διαχειρίσιμο, αλλά δέχονταν παθητικά την εκπεφρασμένη άρνηση των δανειστών
• Σε θεσμικό, έπρεπε προ έτους να προχωρήσουν στις διαδικασίες για την αναθεώρηση του Συντάγματος και όχι στο τέλος, αφού γνώριζαν την αδυναμία εκλογής προέδρου.
Αυτά συνέβησαν, επειδή εγκλωβίστηκαν:
στην αλαζονεία τους (δεν σέβονταν για παράδειγμα την αντιπολίτευση ακόμα και μέσα στο Κοινοβούλιο και θεωρούσαν τους εαυτούς τους σωτήρες της χώρας),
στον αυταρχισμό τους (κλείσιμο ΕΡΤ, απολύσεις εργαζομένων, κλπ χωρίς να προχωράνε σε ουσιαστικές και διαχρονικές μεταρρυθμίσεις),
στον λαϊκισμό τους (χαμηλού επιπέδου πολιτικό λόγο και ύβρεις προς τους αντίπαλους),
στις μεθοδεύσεις τους (επιλογές υποψηφίων Περιφερειαρχών και Δημάρχων, κ.ά),
και, επειδή υποτάχθηκαν:
στη διαπλοκή (πώληση ΟΠΑΠ, πρώην αεροδρόμιο Ελληνικού, ασυλία στον Βενιζέλο για την περίφημη λίστα Lagarde, κλπ),
και στην Τρόικα (εκτελούσαν ό, τι τους υποδείκνυαν, χωρίς αντιπροτάσεις)
Έτσι, με την προκήρυξη των εθνικών εκλογών άφησαν την χώρα απροετοίμαστη, αποκλεισμένη από τις διεθνείς αγορές και τους Έλληνες αθωράκιστους στη παρατεταμένη οικονομική κρίση και στην αγωνία από την επαπειλούμενη πτώχευση.
Μια πτώχευση, που φαίνεται να έρχεται όχι, γιατί ενδεχομένως θα αναλάβει με δημοκρατικές διαδικασίες την συμμαχική διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ με άλλες πολιτικές δυνάμεις, αλλά, γιατί οι απερχόμενοι ηγέτες των φθαρμένων αστικών κομμάτων δεν πρόβλεψαν ή δεν θέλησαν να πιστέψουν στην έλευση αριστερού κόμματος στη διακυβέρνηση της χώρας και στην ανάπτυξη πολιτικοοικονομικών πρωτοβουλιών.
