Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Αν όλα τα πράγματα κρίνονταν από τον τρόπο που η κυβέρνηση τα σπινάρει και προπαγανδίζει τη θέση της, τότε το Μαξίμου θα έπαιρνε 21 στα 20. Πρόκειται, πράγματι, για άριστους γνώστες του σπορ, οι οποίοι δεν ορρωδούν προ ουδενός και επιβάλλουν το αφήγημά τους με σαφήνεια παντού.
Αν πιστέψουμε τα όσα λέει το Μέγαρο Μαξίμου, οι ελληνικές θέσεις δικαιώθηκαν πλήρως, κανείς πολίτης δεν θα επιβαρυνθεί από τη συμφωνία και επίσης το ΔΝΤ υπαναχώρησε από τις σκληρές του τοποθετήσεις σε μια σειρά ζητημάτων. Μένει τώρα, κατά το κυβερνητικό αφήγημα, το ίδιο να κάνει και η Γερμανία.
Είναι σαφές πως τα πράγματα αυτά δεν ισχύουν. Είναι δικαίωμα της κυβέρνησης να λέει την ιστορία της, αλλά το πρόσφατο παρελθόν με τα αλλεπάλληλα non paper που βρίσκονταν εκτός τόπου και χρόνου μας θυμίζει τις πραγματικές διαστάσεις του ζητήματος. Δεν λέω πως οι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να χρησιμοποιούν τις κυβερνητικές πηγές, κάθε άλλο. Απλώς, η κυβέρνηση αυτή είναι ικανή να είναι έξω μέρα και να μας λέει καληνύχτα!
Επί της ουσίας όμως: ένα θετικό στοιχείο είναι πως δεν προκύπτει ρήξη με τους εταίρους μας. Ένα δεύτερο, θετικό επίσης στοιχείο, αλλά που μένει να επαληθευτεί στη συνέχεια, είναι πως διαφαίνεται αμφίπλευρη βούληση για συμφωνία. Νωρίτερα ή γρηγορότερα, άπαντες εκτιμούν πως η συμφωνία θα επέλθει και θα ψηφιστεί από την κυβερνητική πλειοψηφία. Και κάπου εδώ τελειώνουν τα πραγματικά καλά και αρχίζουν τα οδυνηρά.
Πάλι, ολοι θα πληρώσουμε περισσότερο. Προσέξτε:
Αυτός που είναι στον υψηλότερο φορολογικό συντελεστή θα στενευτεί λίγο περισσότερο, αλλά θα βρει ενδεχομένως 50 ευρώ το μήνα για να ανταπεξέλθει στην αύξηση του αφορολόγητου. Αυτός που παίρνει σκάρτα 700 ευρώ τον μήνα, πώς θα το κάνει, όταν τα χρήματά του τελειώνουν στις 20 μέρες του μήνα;
Η κυβέρνηση παιανίζει το εφεύρημα του δημοσιονομικά ουδέτερου ισοζυγίου, ότι όποιος έχει απώλειες δηλαδή (όλοι στην πράξη) θα τις ρεφάρει από κάπου αλλού. Πολύ θέλω να δω πώς θα γίνει αυτό, διότι από τη μία θα έχουμε μια οριζόντια περικοπή π.χ. το αφορολόγητο και από την άλλη η κυβέρνηση θα πρέπει να κάνει στοχευμένες ελαφρύνσεις, ώστε όλοι να έχουν κάτι να κερδίσουν και να μην πέσουν έξω και τα δημόσια έσοδα.
Από εκεί και πέρα, η κυβέρνηση έχει υποχωρήσει σε όλα τα μέτωπα. Ακόμα και αν υπόσχεται παροχές για μετά το 2019, οι κόκκινες γραμμές άλλη μια φορά έγιναν ροζ, πορτοκαλί και ό,τι άλλο χρώμα εσείς επιλέγετε να βάλετε, αλλά κόκκινες δεν έμειναν. Και αυτό αποδεικνύει ποια είναι στην πράξη η διαπραγματευτική δυναμική της χώρας, η οποία παραδόθηκε πάλι στις απαιτήσεις του ΔΝΤ, υπό τις οποίες ενώθηκαν οι δανειστές. Φυσικά, για το χρέος και το QE έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας.
Βέβαια, υπάρχει ακόμα ένα στοιχείο. Τακτικά, ο κ. Τσίπρας κερδίζει πολιτικό χρόνο και εφόσον κλείσει τη συμφωνία (περί του οποίου έχω ελάχιστες αμφιβολίες) έχει καθαρό πεδίο μπροστά του και επιλέγει αυτός το πότε και το πώς των επόμενων ενεργειών του. Και μένει να δούμε πώς θα αναπροσαρμόσει τη στρατηγική της ΝΔ, η οποία ζητούσε με ένταση εκλογές, οι οποίες όμως δεν προκύπτουν με κανέναν τρόπο.
Υ.Γ. Καταπληκτικό το σενάριο για διάγγελμα του Τσίπρα που έπαιζε όλο το Σαββατοκύριακο και ακόμα πιο καταπληκτικοί εκείνοι που το τσίμπησαν και άρχισαν να τοποθετούνται κιόλας περί αποχής και διλημμάτων. Πολιτικό αισθητήριο, μηδέν.
