Γράφει ο Μηνάς Περάματζης
Κρυστάλλινη σφαίρα δεν έχουμε (και αν είχαμε το πιθανότερο θα ήταν να την χρησιμοποιούσαμε για να προβλέψουμε τα νούμερα του Τζόκερ), αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να ρίξουμε μια πιο προσεκτική ματιά σε κάποιες εξελίξεις που ενδεχομένως να τραβήξουν την προσοχή μας το 2017. Άλλωστε μετά τις εκπλήξεις που έκρυβε το 2016, ποιος μπορεί με σιγουριά να μας πει τι θα φέρει η χρονιά που έρχεται;
Αν θεωρήσουμε πως ο τελευταίος χρόνος σε διεθνές επίπεδο χαρακτηρίστηκε από την άνοδο του λαϊκισμού και του εθνικισμού στον Δυτικό κόσμο, θα μπορούσε εύλογα κανείς να περιμένει το πολιτικό εκκρεμές (κατά το νέο έτος) να κινηθεί προς την αντίθετη κατεύθυνση και τον χώρο του φιλελεύθερου προοδευτικού κέντρου. Στο πλαίσιο αυτό, μια διεθνιστική σοσιαλδημοκρατική εναλλακτική πρόταση θα μπορούσε να αποτελέσει απάντηση στην διχαστική ρητορική των πολιτικών δυνάμεων που από τα δεξιά σαρώνουν σαν κύμα τόσο την Ευρώπη όσο και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Ας μην γελιόμαστε, βέβαια, οι κατ’ ευφημισμόν «αντισυστημικές» πολιτικές θα έχουν φέτος και πάλι την τιμητική τους με τα ακροδεξιά κόμματα να επιτυγχάνουν πρωτόγνωρα ποσοστά στις εκλογές της Ολλανδίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας. Σύμφωνα μάλιστα με δημοσιεύματα, πολλοί εκτιμούν πως στις τελευταίες ίσως κάποιο ρόλο διαδραματίσει και η Ρωσία, αντίστοιχο με αυτόν που της καταλογίζει η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ (CIA) αναφορικά με την φημολογούμενη ανάμειξή της στην εκλογική διαδικασία του Νοεμβρίου και την διαβόητη υπόθεση υποκλοπής των μηνυμάτων ηλεκτρονικής αλληλογραφίας του επιτελείου της Χίλαρι Κλίντον και του Δημοκρατικού Κόμματος, μεταξύ άλλων.
Όπως και να έχει, το 2017 θα είναι η χρονιά του Πούτιν ο οποίος από παρίας της διεθνούς διπλωματικής σκηνής, μετά και την διαφαινόμενη απόσυρση των ΗΠΑ – και την εκλογή του Τραμπ στην προεδρία τους – από την ευρύτερη περιοχή της Ευρώπης, φαίνεται να αυξάνει την επιρροή του μέρα με την μέρα τόσο στην περιφέρεια της ηπείρου όσο και στην καρδιά αυτής (όπως έχουμε αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο).
Στην Ελλάδα η κυβέρνηση μετά την πλήρη αποτυχία της να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε πρόκληση έχει προκύψει αυτά τα δύο χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας και μπροστά στην πρωτοφανή δημοσκοπική κατάρρευση, καταφεύγει στην τεχνητή πόλωση σε μια προσπάθεια αναβίωσης του 2015 προκειμένου να περισώσει όσες ψήφους της έχουν απομείνει. Όπως όμως η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που ανέβηκε στο τραίνο του λαϊκισμού, αντίστοιχα μπορεί να είναι και η πρώτη που θα κατέβει από αυτό.
Το 2017, τη στιγμή ακριβώς που η δημοτικότητα των παραδοσιακών κομμάτων βρίσκεται στο ναδίρ, ίσως να σταθούμε τυχεροί και να γίνουμε μάρτυρες μιας νέας προσπάθειας στον χώρο της κεντροαριστεράς και του φιλελεύθερου προοδευτικού κέντρου – που παρά το διχαστικό κλίμα μεγάλης έντασης που διαμορφώνεται – θα καταφέρει να προτάξει έναν πειστικό πολιτικό λόγο που θα ενώσει αντί να χωρίσει το κράτος με τον επιχειρηματικό κόσμο, το κεφάλαιο με την εργατική τάξη και παράλληλα με ένα ρεαλιστικό σχέδιο για την κοινωνική και οικονομική ανάταξη της χώρας θα δημιουργήσει την απαραίτητη «μεταρρυθμιστική» δυναμική για να ξεκολλήσει το κάρο από την λάσπη.
