Γράφει η Κωνσταντίνα Κωνσταντίνου
Ζούμε την εποχή των σπουδαίων λόγων και του πλήρους υποβιβασμού των έμπρακτων λύσεων και επεμβάσεων.
Η παραγωγή ιδεών έχει μεγάλη σημασία όπως και η συζήτηση, ιδίως στα πλαίσια των δημόσιων ζητημάτων. Οι ομιλίες θεσμικών προσώπων σε συζητήσεις της Βουλής είναι αναμφισβήτητα διαδικασία που έχει προέλθει ιστορικά από μεγάλα γεγονότα και αναφαίρετο στοιχείο δημοκρατίας.
Όμως… το μεγάλο πρόβλημα εντοπίζεται όταν όλες αυτές οι ομιλίες επί ομιλιών και συζητήσεις επί συζητήσεων, πραγματικά δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο στην ηγεμονία του κυβερνητικού σχήματος, πράγμα που τα τελευταία χρόνια φαίνεται να συμβαίνει σε υπερβάλλοντα βαθμό.
Τελευταία ακούγεται πως ‘έργο’ παρουσιάζεται κάθε μέρα, καθώς και πως η στροφή της κυβέρνησης σε διάφορες – μάλλον πιο δεξιές για την ιδεολογία της – αποφάσεις θα φέρουν σταδιακό όφελος, κυρίως όσον αφορά το ζήτημα της πολυπόθητης ανάπτυξης. Η αρκετά αξιόλογη προσπάθεια στο κομμάτι της επικοινωνίας της κυβέρνησης φαίνεται να κάνει καλά την δουλειά της. Διότι έχει αρχίσει να βάζει ψύλλους στα αυτιά, ακόμα και των πιο εχθρευόμενων αντιπάλων της- πολιτών.
Το θέμα όμως δεν είναι η ποσότητα μέτρων και η φαινομενική ποιότητά τους, ούτε η καλή πια αντιπολίτευση που κάνει η κυβέρνηση στην αντιπολίτευση. Διότι η κυβέρνηση υπήρξε πράγματι κάποτε καλή αντιπολίτευση, και επιστρέφοντας σήμερα σε αυτό καταφέρνει να κάνει ακόμα και τον πιο δύσπιστο να αναρωτηθεί «Μήπως πολλά δεν του τα λένε του ΣΥΡΙΖΑ;»
Κόμματα, φορείς και κυρίως καθημερινοί άνθρωποι προσπαθούν να ακουστούν κάθε μέρα, προτείνουν, φωνάζουν. Τα φτερά όλων έχουν κοπεί.
Ας παρατηρήσουμε διαλόγους στην Βουλή. Η κυβέρνηση εκεί και αν κλέβει την παράσταση. Γιατί, ας τονιστεί και ας μην ξεχνιέται πως ό, τι αμφιβολία και αν καταφέρνει να σπείρεται, μπροστά μας έχουμε μια καλοστημένη παράσταση, με βασικό στόχο την άρνηση στην εγκατάλειψη εξουσίας με κάθε μέσο.
Είναι κρίμα που ακόμη και αν λέμε πως ο ανθρώπινος νους έχει την δυνατότητα να ωριμάζει ολοένα και με γρηγορότερους ρυθμούς στην εποχή μας, καταλήγει να παρασύρεται σε φανταχτερές εικόνες, ανούσιες υποσχέσεις έναντι του ήπιου ρεαλισμού που παρουσιάζεται παράλληλα αυτών.
Και το πιο λυπητερό όλων, είναι πως η αριστερή κυβέρνηση της Ελλάδας σήμερα δεν θα πρέπει να κάνει κεντρώους και δεξιούς να ντρέπονται τόσο, όσο τους ίδιους τους αριστερούς να εκνευρίζονται για την κατασπάραξη της ιδεολογίας τους.
Κάποτε οι ‘χαρισματικοί’ πολιτικοί – ηγέτες έπειθαν τον λαό. Και έχουμε πλειάδα τέτοιων να μνημονεύουμε στην ιστορία της μεταπολίτευσης. Δυστυχώς, οι
περισσότεροι εκ του λαού έχουν μείνει εκεί: Στην εμμονή για το φαινομενικό χάρισμα του ηγέτη, τα μεγάλα λόγια, τα αστεία και υπερτονισμένα σχόλια στο Κοινοβούλιο και όχι στην πρακτική σκοπιά κάθε ζητήματος.
Και εδώ θα πρέπει όλοι να αναρωτηθούν:
Μα είναι δυνατόν πια να μπορούμε να πορευτούμε με παλιές πρακτικές, όταν μάλιστα όλες αυτές οι παρωχημένες ιδέες μας έφτασαν εδώ και είναι αυταπόδεικτο πως θα συνεχίσουν την ίδια κατάσταση;
Μα δεν θα πρέπει ποτέ να ξεφύγουμε από την προηγούμενη εποχή και να πάμε στην επόμενη βήμα βήμα με κάτι καινούργιο;
Και γιατί τελικά, ακόμα μας μαγεύει και μας συγκινεί κάθε τι ‘γυαλιστερό’ όταν είναι πια παραπάνω από ξεκάθαρο πως ό, τι γυαλίζει – και ειδικά στην Ελλάδα- δεν είναι χρυσός;
