Γράφει η Ευτυχία Αλικάκου
Το άρθρο γράφτηκε χθες, πριν την ψήφιση του ασφαλιστικού και φορολογικού νομοσχεδίου, αλλά παραμένει εξαιρετικά διαφωτιστικό και επίκαιρο:
Μετά την ΕΣΗΕΑ και το Τεχνικό Επιμελητήριο, τώρα και ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών καλεί τους βουλευτές-γιατρούς να αναλογιστούν τις ιστορικές ευθύνες τους και να μην ψηφίσουν το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Ο ΙΣΑ υπογραμμίζει πως «τώρα είναι η σειρά των βουλευτών να πάρουν τις αποφάσεις τους» και προειδοποιεί ότι «στο αμέσως επόμενο Διοικητικό Συμβούλιο θα εξεταστεί το ερώτημα της παραπομπής στο πειθαρχικό συμβούλιο εκείνων που θα ψηφίσουν θετικά», ενώ το ΤΕΕ θα προβάλει στην ιστοσελίδα του και με όλα τα μέσα που διαθέτει τους συναδέλφους βουλευτές οι οποίο θα ψηφίσουν αυτό το νομοσχέδιο, ονομαστικά και με τη φωτογραφία τους, ώστε όλοι να τους θυμούνται.
Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο πράγματι χαρακτηρίζεται κοινωνικά ανάλγητο, εισήχθη προς ψήφιση με ιδιαίτερη σπουδή χωρίς κανένα ουσιαστικό κοινωνικό διάλογο, επιβαρύνει όλους τους Έλληνες, ιδιαίτερα τους πιο αδύναμους και τη μεσαία τάξη, κηρύττοντας τον πόλεμο στους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας. Όμως, αλήθεια, είναι δυνατόν σε ένα κράτος -όπου προστατεύονται συνταγματικά οι θεμελιώδεις ελευθερίες γνώμης και συνακολούθως ψήφου- να αποτελεί η μη υπακοή σε μία ολότητα αιτία πειθαρχικού παραπτώματος και διαγραφής από επαγγελματικές ενώσεις και σωματεία;! Αποτελεί το δίχως άλλο μία καλή τροφή για σκέψη. Η χούντα του συνδικαλισμού άλλωστε ταλαιπωρεί το νέο ελληνικό κράτος ήδη από τα γεννοφάσκια του, όταν οι διάφορες φατρίες και τα τοπικά συμφέροντα ύψωναν ανάχωμα σε οποιαδήποτε απόπειρα εκσυγχρονισμού των κρατικών υποδομών και υπηρεσιών. Εν προκειμένω, βέβαια, δεν υφίσταται μία τέτοια απόπειρα αλλά η απαρχή της φτωχοποίησης σχεδόν του συνόλου του πληθυσμού της χώρας.
Στο ερώτημα του αν αποτελεί ιστορική ευθύνη των βουλευτών να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο η απάντηση είναι αβίαστα καταφατική. Να το καταψηφίσουν, όμως, ακριβώς επειδή θα αντιληφθούν το άχθος που θα επωμιστεί ο λαός σε περίπτωση εφαρμογής του, επειδή θα αναλογιστούν την ιδιότητα τους ως αντιπρόσωποι της λαϊκής θέλησης και εκφραστές της λαϊκής κυριαρχίας και όχι επειδή θα υποκύψουν στις απειλές των σωματείων, έστω κι αν τα τελευταία έχουν κάθε δίκαιο να μην επιθυμούν την υπερψήφιση τέτοιων σκληρών μέτρων. Τα ευνομούμενα και ακμαία κράτη δεν θεμελιώνονται πάνω στην απειλή και στη διχόνοια και τούτες τις δύσκολες ώρες που διέρχεται η χώρα είναι χρέος μας να ελαχιστοποιούμε όσο γίνεται την ένταση μέσα στη κοινωνία επιδιώκοντας την ενότητα. Όσο για το αν οφείλουμε να τηρήσουμε αυτή τη στάση απέναντι και στη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης που αμαυρώνει καθημερινά το πολίτευμα, αυτό εντάσσεται στο εύρος της προσωπικής αντίληψης του καθενός και της καθεμίας.
Γνωρίζουμε καλά τι θα μπορούσε να επισύρει η καταψήφιση του νομοσχεδίου για το μέλλον των δημοσιονομικών μας, γνωρίζουμε όμως και τι θα επιφέρει η υπερψήφιση. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, και εμείς ως πολίτες αλλά και οι βουλευτές τις ευθύνες μας απέναντι στην ιστορία και απέναντι στις μελλοντικές γενιές.
