Γράφει ο Ιωάννης Π. Χουντής*
Η χθεσινή απεργία ήταν από τις μεγαλύτερες της τελευταίας δεκαετίας. Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να “σηκώσει” από τον καναπέ ανθρώπους, που είτε δεν πίστευαν στην μέθοδο των απεργιακών κινητοποιήσεων είτε ήταν απρόθυμοι κατά το παρελθόν να απέχουν από τις δουλειές τους. Εν τούτοις, το ασφαλιστικό σχέδιο, που καταντάει σχεδόν φορολογικό και καθιστά τις συντάξεις επιδόματα προνοιακού τύπου είναι αρκετό για να ξεσηκώσει ιατρούς, μηχανικούς, ελευθέρους επαγγελματίας, δικηγόρους και φυσικά αγρότες, ενώνοντας ετερόκλιτες κοινωνικές ομάδες. Φυσικά, όλες οι πρακτικές δεν είναι αναγκαία ορθές. Το κλείσιμο των δρόμων λ.χ. δεν είναι μία ορθή πρακτική εδώ και χρόνια, όπως και η εκδήλωση βίας κατά κυβερνητικών στελεχών δεν είναι δείγμα αστικού πολιτικού πολιτισμού, ωστόσο θερίζουν τις θύελλες, που οι ίδιοι έσπειραν.
Ο δρόμος για την ιδιωτική ασφάλιση με σαφείς προυποθέσεις και κριτήρια οφείλει να εφαρμοστεί ως επιλογή στην Ελλάδα. Το αναδιανεμητικό σύστημα σοσιαλιστικών καταβολών, που εξισώνει τους πάντες και αναγκάζει τους πλείονες να τροφοδοτούν τους μείονες δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η ενοποίηση των ταμείων σε ένα και όχι τουλάχιστον σε τρία είναι ακόμη μία πρακτική προς αυτήν την κατεύθυνση. Γιατί ένας εργαζόμενος, με ένα αυξημένο ποσοστό αποδοχών να τροφοδοτεί άλλους εργαζομένους ή να παίρνει σχεδόν την ίδια σύνταξη με κάποιον, που βγάζει τα μισά χρήματα; Για να το πούμε απλά: η ισοπέδωση των τάξεων, των επαγγελμάτων και αποδοχών δεν μπορεί να προχωρήσει με φόντο το ασφαλιστικό. Η ισότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη, που ευαγγελίζεται διαρκώς ο κ.Κατρούγκαλος –πριν τελικά αναγκαστεί να μειώσει τις συντάξεις κατ’ εντολήν της τρόικα- δεν είναι τίποτε άλλο από την εξομοίωση και την ολοκληρωτική εξίσωση ανομοιογενών επιπέδων.
Η Νέα Δημοκρατία κατέθεσε, δια του αρχηγού της, μία εναλλακτική πρόταση στη προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση των πολιτικών αρχηγών πριν από μία περίπου βδομάδα. Η εγκαθίδρυση πραγματικής ιδιωτικής ασφαλίσεως, ως πιστή εναλλακτική αλλά και η ανάλυση των επιπτώσεων της ‘’διαπραγματεύσεως’’ στην οικονομία για επτά μήνες αναδεικνύει τις συνισταμένες αλλά και τις εναλλακτικές προτάσεις στο σχέδιο Κατρούγκαλου. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση οφείλει να αρθρώνει δημιουργικό και παραγωγικό λόγο απέναντι στις κυβερνητικές προτάσεις. Δεν αρκεί το ανάθεμα για το τεράστιο δημοσιονομικό κενό, που προκάλεσαν οι απαράδεκτα αποτυχημένες πρακτικές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Αυτό είναι, πλέον, γνωστό και επιβεβαιωμένο.
Η βάση της κριτικής οφείλει να επικεντρωθεί στην αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών, εργοδοτών και εργαζομένων, που θα αυξήσουν την εισφοροδιαφυγή και την μαύρη εργασία έτι περαιτέρω. Κατ’ εξοχήν υφεσιακό και αντιπαραγωγικό μέτρο, που ορθώς κατακρίνει το Δ.Ν.Τ. και εν μέρει αποδεκτό από τα άλλα δύο μέρη των θεσμών, αποτελεί μία πολιτική ευρωπαικής προελεύσεως καθώς στις Ηνωμένες Πολιτείες οι μύθοι του προνοιακού και κοινωνικού κράτους έχουν εν μέρει καταρρεύσει, εάν υπήρξαν ποτέ.
Κλείνω με τρεις ερωτήσεις:
Υπάρχει Σχέδιο Νόμου για το Ασφαλιστικό ή απλά ένα σύνολο ιδεών χωρίς να έχουν γίνει αποδεκτές από τους θεσμούς;
Συνοδεύεται, τελικά, το σχέδιο του Υπ.Εργασίας από αναλογιστικές μελέτες;
Θα μειωθούν οι συντάξεις κατά 15% και 30% σύμφωνα με τις απαιτήσεις των θεσμών;
Food for thought.
*Ο Ιωάννης Π. Χουντής είναι Φοιτητής Κλασικής Φιλολογίας |Δ.Σ. Ινστιτούτου Πολιτικών Μελετών “Κέντρο Αστικής Μεταρρύθμισης” (www.keasm.gr)
