Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Καρμικά χαρακτηριστικά λαμβάνει το άθροισμα δημόσιου και ιδιωτικού χρέους στην Ελλάδα, μπλεγμένο με έναν αφόρητα συμπλεγματικό τρόπο με το μεγεθυμένο στις μέρες μας εθνικιστικό χρέος.
Το τελευταίο είναι αυτό που βοηθά συναισθηματικά, αλλά ταυτόχρονα αναθεματιστικά, φτηνιάρικα, μυθικά και τυχοδιωκτικά, στην υπέρβαση μιας πολιτικής πραγματικότητας στην Ελλάδα, όπου φαίνεται να συγκρούονται ιδεοληψίες και πρόστυχες σκοπιμότητες στο τρίγωνο «ΔΝΤ – Σόιμπλε- ελληνικές κυβερνήσεις της κρίσης». Και, ειλικρινά σου λέω αναγνώστη μου, δεν θα είχα σοβαρό πρόβλημα, αν αυτές οι κοινωνικοοικονομικές ασκήσεις ακραίας πολιτικής υποκρισίας και χυδαίας αριθμητικής δεν αφορούσαν σε ανθρώπους και γενικότερα σε ζωντανή ύλη. Αν ήταν απλώς αναπαραστάσεις, θεωρήσεις ή θεωρίες και όχι πραγματική ζωή…
Δεν θα είχα πρόβλημα αν ο ανταγωνισμός, για τον ορισμό της αιτιότητας που αφορά στις μεταρρυθμίσεις και γενικότερα στη μεθοδολογία για την αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης, ήταν απλώς μια ακαδημαϊκού χαρακτήρα άσκηση ή επιχείρηση πολιτικής προπαγάνδας στο φάσμα νεοφιλελευθερισμού – νεοκεϋνσιανισμού – ελληνικού εθνικισμού. Ωστόσο, αν διαβάσεις προσεκτικά τα τελευταία κείμενα του ΔΝΤ για το ζήτημα (ιδιαίτερα αυτό το χθεσινό, της Δευτέρας), τις συνεντεύξεις Σόιμπλε και τις άκρως αντιφατικές δηλώσεις των ελληνικών κομμάτων και της κυβέρνησης Τσίπρα πρωτίστως, θα θορυβηθείς από τον μηχανιστικό ή απολύτως υπερβατικό τρόπο της λογικής που εσωτερικεύουν και αναπαριστούν.
Πρόκειται ή για ορθολογικοφανείς σαχλαμάρες σε βαθμό παιδισμού ή κοινής ηλιθιότητας, ή για λαϊκοφανείς δοξασίες με τη μορφή γενικής καταγγελίας του καπιταλισμού ή του εχθρού του έθνους και της πίστης μας (δυτικοί επικυρίαρχοι, τούρκοι και όλοι οι υπόλοιποι γείτονες που μας ζηλεύουν μια και είμαστε οι ωραιότεροι, οι ικανότεροι, οι «ιστορικότεροι» και ασφαλώς οι «ορθοδοξότεροι» στον κόσμο αυτό)! Μοιάζει σαν ολόκληρη η Ελλάδα να κουβαλά ένα καρμικό χρέος πολύ μεγαλύτερο από το «μπόι» της: την ισχύ της, την παραγωγή της, τις κοινωνικές και παραγωγικές της σχέσεις, που ήρθε η στιγμή να ξεπληρώσει κάνοντας όλα τα πράγματα ανάποδα και αντίθετα στις πιθανότητες.
Το να αγωνίζεσαι να εφαρμόσεις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις εντός μιας βυθισμένης επί επτά χρόνια οικονομίας, με πρωτοφανή στα ιστορικά χρονικά διάρκεια ύφεσης και επίσης μοναδική σε διάρκεια και μέγεθος εσωτερική υποτίμηση, είναι τρέλα, την οποία δεν αντιλαμβάνεται ο συντάκτης του χθεσινοβραδινού κειμένου του ΔΝΤ. Η χυδαία αριθμητική του εξευτελίζει την επιστήμη των ίδιων των οικονομικών ως επιστήμη της ζωής, όπως αντίστοιχα πράττει και η αριθμητική Σόιμπλε, που λέει όχι στο «κράτος καταναλωτή», όχι στο «κράτος επενδυτή», όχι στο «κράτος νυχτοφύλακα», αλλά ναι στο «κράτος μπατιρισμένου δεσμοφύλακα», μέχρι η κατανάλωση να υποταχθεί στην πραγματική παραγωγική απόδοση της χώρας, δηλαδή η αξία της παραγωγής να υποσκελίζει το άθροισμα της αξίας στην κατανάλωση.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό σε μια οικονομία χαμηλής εξωστρέφειας, μέτριας τεχνολογικής ανάπτυξης και άκρως προβληματικής παραγωγικής διάθρωσης, υπό το σκληρότερο διεθνώς νόμισμα και σκόπιμη επενδυτική ένδυα, μέχρι να ολοκληρωθούν οι προσαρμογές που ορίζει η διαδικασία συντεταγμένης χρεοκοπίας, ώστε η Ελλάδα να πάψει να επηρεάζει το ευρώ στην αγορά; Όπως λέει γενικά το ΔΝΤ, αλλά όχι όπως αυτό προτείνει ειδικά και πρακτικά! Και γιατί; Διότι ο κύριος Σόιμπλε δεν εμπιστεύεται τις ελληνικές κυβερνήσεις, ή επειδή δεν εμπιστεύεται τον γερμανικό λαό και έτσι προτιμά να κατασκευάζει ένα παραμύθι για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας (success story) σε συνεργασία με τις ελληνικές κυβερνήσεις, για να «αποδειχθεί» στη συνέχεια πως (και) αυτό δεν ήταν αρκετό και άρα ακόμη και τα προληπτικά μέτρα του ΔΝΤ ήταν ανεπαρκή λόγω αναποτελεσματικής εφαρμογής;
Καλύτερα λοιπόν υψηλούς στόχους για πρωτογενή πλεονάσματα (που δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν), παρά χαμηλούς (που δεν θα μπορούσαν να επαληθεύσουν την μαθηματική μας υπόθεση προς τον γερμανικό κοινοβούλιο), καθώς ούτως ή άλλως η ανάπτυξη δεν είναι το αποτέλεσμα, αλλά το αίτιο των πλεονασμάτων, σκέφτεται μικροπολιτικά ο Σόιμπλε. Αν δεν είναι έτσι τότε δεν μπορεί να σταθεί καμία απολύτως κυβέρνηση πουθενά στον κόσμο, συνεχίζει και έχει δίκιο ασφαλώς, αλλά αυτό δεν μοιάζει να ενδιαφέρει το ΔΝΤ. Ο Σόιμπλε υποκρίνεται πως έχει πρόβλημα με την αποτελεσματικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων, ενώ το ΔΝΤ πως δεν βρίσκει αρκούντος ικανοποιητικό το concept των ευρωπαίων, με τεχνοκρατικούς (καθαρά νεοφιλελεύθερους) όρους!
Και στο μεταξύ σαπίζει η ελληνική οικονομία και υποβαθμίζεται η ζωή ολοένα και περισσότερο ελλήνων, οι οποίοι σαν ιστορική φάρσα βρίσκουν καταφύγιο στην παράνοια και στην «βρώμα» του φασιστικού εθνικισμού. Φτάσαμε στο σημείο ηλίθιοι μισάνθρωποι-τουρκοφάγοι και εθνικολαϊκιστές κάθε μορφής να διαμαρτύρονται επειδή το Δημαρχιακό Μέγαρο της Αθήνας φωτίστηκε κόκκινο (στα χρώματα της τουρκικής σημαίας), στη μνήμη των θυμάτων των πρόσφατων τρομοκρατικών ενεργειών στη Κωνσταντινούπολη και σε ένδειξη συμπαράστασης στον τουρκικό λαό! Η φτωχοποίηση του φασίστα προκαλεί έκρηξη μισανθρωπίας και μαλακίας, παντού στον κόσμο, πώς να το κάνουμε! Φαίνεται πως έχουμε αφήσει κάποια ιστορικά χρωστούμενα με τον φασισμό και τώρα θα πρέπει να τα ξεπληρώσουμε και αυτά μαζί με το απολύτως παράδοξο και αντιφατικό για την πολιτική και νομική υπόσταση της ΕΕ «επίσημο χρέος» (μας)!
Το κάρμα είναι μορφή πολιτισμικής βαρβαρότητας που ορίζει μια (δήθεν / φανταστική) αιτιότητα στη βάση προκαταλήψεων, μίσους, ακραίου συμπλέγματος και πολιτικής πανουργίας, που άλλοτε λαμβάνει τη μορφή θεϊκής τιμωρίας, άλλοτε λαϊκής τιμωρίας, άλλοτε τεχνοκρατικού ορθολογισμού και άλλοτε τα δύο πρώτα ή και τα τρία ταυτόχρονα. Όπως το ΔΝΤ δεν απαιτεί περισσότερη λιτότητα, αλλά την προκαλεί, ο Σόιμπλε δεν απαιτεί στρατιές ανέργων, αλλά τις προκαλεί., έτσι και οι εθνικιστές δεν θέλουν πόλεμο, αλλά τον προκαλούν.
Και οι υπόλοιποι; Δυστυχώς, το «υπόλοιποι» δεν μπορεί να σχηματιστεί πλέον χωρίς (1) συντεταγμένη έξοδο από την ευρωζώνη, με δραστική μείωση του δημόσιου χρέους, (2) νέα έντιμη και καθαρή συμφωνία ειρήνης και συνεργασίας με την Τουρκία και τις υπόλοιπες γειτονικές χώρες, (3) συμφωνία ΔΝΤ- ΕΕ-ΕΜΣ -ΕΚΤ για σημαντική αναμόρφωση του ελληνικού χρέους προς το Ταμείο, (4) ένα δεκαετές πρόγραμμα ανασυγκρότησης και γνήσιας παραγωγικής αναδιάρθρωσης και εκδημοκρατισμού, που θα προκύψει μετά από εκλογές για ένα νέο κοινοβούλιο, με σκοπό τη συγκρότηση μιας πολύχρωμης, πλουραλιστικής κυβέρνησης Εθνικής Ανασυγκρότησης με εξωκοινοβουλευτικό πρωθυπουργό και υπουργούς, απόλυτα δεσμευμένους να εφαρμόσουν ένα σχέδιο βιοοικονομικού χαρακτήρα και σοσιαλ-δημοκρατικής κοινωνικής κατεύθυνσης.
Ακόμη και ο πιο «ουάου» νεοφιλελεύθερος, εάν ήταν σοβαρός, θα καταλάβαινε πως η επταετής κρίση δεν επιτρέπει τίποτε άλλο πλέον πέραν της εφαρμογής ενός αυστηρά κεϋνσιανιστικού συστήματος με στοιχεία «μπεβεριτζικού» κοινωνικού μοντέλου τουλάχιστον στην αρχή – για να προστατευθούν ζωές και ποιότητες, όπως και ο δημοκρατικός προσανατολισμός της χώρας. Άλλη σοβαρή επιλογή, με όρους πραγματισμού και κοινοβουλευτισμού, ειλικρινά δεν βλέπω να υπάρχει.
