Γράφει ο Σεραφείμ Κοτρώτσος
Follow @serkot65
Ο πρόεδρος της Cosco Χου Λιρόνγκ που συναντήθηκε τις προάλλες στο Πεκίνο με τον Αλέξη Τσίπρα είναι αναμφίβολα θιασώτης των απόψεων του Ντενγκ Χσιάο Πινγκ.
Ο τελευταίος, παρότι συντάχθηκε στη «Μεγάλη Πορεία» του Μάο, παύθηκε δύο φορές και διασύρθηκε από τους «Κόκκινους Φρουρούς» για τις φιλελεύθερες –για την εποχή του- απόψεις του. Άλλωστε, στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, μετά τη σύλληψη της χήρας του Μάο και της λεγόμενης «Συμμορίας των Τεσσάρων», επισκέφθηκε τις Ηνωμένες Πολιτείες και οδήγησε την Κίνα στην φιλελεύθερη στροφή της.
Ο Πινγκ ήταν πραγματιστής. Ίσως σε βαθμό κυνισμού. Η ρήση του, άλλωστε, «άσπρη γάτα ή μαύρη γάτα μου είναι αδιάφορο, αρκεί να πιάνει τα ποντίκια» θεωρείται …ωδή στον πραγματισμό.
Έτσι και ο πρόεδρος της Cosco. Μπορεί να εκπροσωπεί μια χώρα με προϊστορία «Λαϊκής Δημοκρατίας» δεν παύει, ωστόσο, να είναι επικεφαλής μιας κολοσσιαίας εταιρείας κρατικών συμφερόντων που δραστηριοποιείται στα κέντρα του δυτικού καπιταλισμού αξιοποιώντας πλήρως τους κανόνες αυτού του θεωρητικά «εχθρικού» ιδεολογικού μοντέλου.
Όταν, λοιπόν, υπόσχεται στον Έλληνα πρωθυπουργό 500 έως και 700 εκατ. πρόσθετες επενδύσεις στην Ελλάδα, πέραν εκείνης που βρίσκεται σε εξέλιξη στο λιμάνι του Πειραιά, επειδή ακριβώς δεν τον ενδιαφέρει το (ιδεολογικό) χρώμα της γάτας συμπληρώνει την υπόσχεση για επενδύσεις με τον σκληρό πραγματισμό του Πινγκ.
«Ευελπιστούμε και από την ελληνική πλευρά να μας δημιουργήσει ένα ευνοϊκό περιβάλλον και το καλύτερο να μην έχουμε τόσες πολλές απεργίες», είπε απευθυνόμενος στον Έλληνα πρωθυπουργό.
Οι «κομμουνιστές» Κινέζοι, λοιπόν, παραδίδουν μαθήματα σκληρού καπιταλισμού στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ζητώντας «λιγότερες απεργίες». Κατά περίεργο (;) τρόπο κάτι ανάλογο ζητά και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο με τη σκληρή του πρόταση περί τα εργασιακά. Πιο σφιχτό πλαίσιο λειτουργίας του συνδικαλισμού, δηλαδή, μέσα από την περιβόητη πρόταση περί συνδικαλιστικού νόμου που η τρόϊκα- Θεσμοί έχουν βάλει στο τραπέζι από την περίοδο της κυβέρνησης Σαμαρά.
Αυτό είναι ένα από τα θέματα που θα βρει μπροστά του ο Αλέξης Τσίπρας ενόψει της δεύτερης αξιολόγησης το φθινόπωρο. Το ίδιο συμβαίνει ήδη στη Γαλλία και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μπορεί η κυβέρνηση να αναζητήσει μια ενδιάμεση λύση στο πλαίσιο αυτού που αποκαλείται «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές», όμως το ιδεολογικό ζήτημα για τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένει. Περισσότερες επενδύσεις δίχως «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον» είναι μία εξίσωση μάλλον άλυτη.
Προφανώς και όλα αυτά δεν πρέπει να οδηγήσουν σε «εργασιακή ζούγκλα». Άλλωστε η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας έχει ήδη προχωρήσει τόσο με τα προηγούμενα μνημόνια που λίγα πράγματα έχουν απομείνει αλώβητα.
Αλλού είναι, κατά τη γνώμη μου, το θέμα. Η κυβέρνηση οφείλει να πείσει τον εαυτό της πως είναι υπέρ των επενδύσεων. Όχι μόνο αυτών που υλοποιεί ως «απομεινάρια της προηγούμενης μέρας», ήτοι των συμφωνιών που είχε ξεκινήσει η κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου, αλλά και των νέων που έχει ανάγκη η χώρα.
Εκείνο που θα ισορροπούσε ίσως τα πράγματα είναι να κατορθώσει ο Αλέξης Τσίπρας να πείσει τους δανειστές και ευρωπαίους εταίρους πως η ανάπτυξη δεν μπορεί να βασιστεί –διότι απλώς δεν γίνεται- μόνο στις ιδιωτικές επενδύσεις. Απαιτείται συνέργια ιδιωτικών και δημοσίων επενδύσεων κι αυτό περιγράφει ένα μεταμνημονιακό μοντέλο που οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ακόμα αποδεχθεί.
Και μια αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί: Μέχρις ώρας οι εταίροι μας (Ολάντ, Σόϊμπλε, Γκάμπριελ κ.ά) επισκέπτονται την Αθήνα συνοδευόμενοι από επιχειρηματίες και υποσχόμενοι επενδύσεις. Ούτε μία δεν είδαμε, ωστόσο, μέχρις ώρας. Οι Κινέζοι τουλάχιστον δείχνουν ότι έχουν εντάξει την Ελλάδα στον γενικότερο εξωστρεφή στρατηγικό σχεδιασμό τους…
