Γράφει ο Όμηρος Τσάπαλος
Follow @OmirosTsapalos
Το περιστατικό στον Δήμο της Αθήνας όπου υπάλληλος κλείνει την θερμαινόμενη αίθουσα και βγάζει στο χιόνι τους αστέγους γιατί τελείωσε το ωράριο του είναι η ενδεικτική εικόνα ενός Δήμου που τα τελευταία χρόνια κατεβαίνει συνεχώς τα σκαλοπάτια της παρακμής.
Είναι ένδειξη ενός Δήμου με υποστελέχωση, με δομές που δεν λειτουργούν, με υποδομές που καταστρέφονται και βανδαλίζονται καθημερινά, με έλλειψη προγραμματισμού, ενός Δήμου που ακόμα και οι υπάλληλοι του, ευτυχώς η μειοψηφία, χάνουν το μεράκι και το ενδιαφέρον τους για τον πολίτη και τον συνάνθρωπο.
Ωστόσο, δεν μπορώ να το θεωρήσω μεμονωμένο περιστατικό. Όσοι γνωρίζουν πώς λειτουργεί ο Δήμος τα τελευταία χρόνια καταλαβαίνουν… Είναι σύμπτωμα της νόσου που μας καταδικάζει στην υποβάθμιση, την μετριότητα, την μιζέρια, την παρακμή. Και το χειρότερο είναι πως μεγάλο κομμάτι των πολιτών έχουν συμβιβαστεί με την μετριότητα. Έχουν αποδεχθεί τον ρόλο τους ως δευτεραγωνιστή των εξελίξεων.
Έχουμε συμβιβαστεί με το ότι δεν θα έχουμε καθαριότητα λόγω της κρίσης, ότι δεν θα έχουμε ασφάλεια λόγω της υποχρηματοδότησης, δεν θα έχουμε ελεγχόμενη στάθμευση και σεβασμό στον πεζό λόγω της έλλειψης προσωπικού, δεν θα έχουμε σεβασμό στο αστικό περιβάλλον λόγω της έλλειψης εξοπλισμού και μέσων.
Έχουμε συμβιβαστεί με έναν Δήμαρχο που τα τελευταία έξι χρόνια έχει δει να κλείνουν μαζικά εκατοντάδες επιχειρήσεις στο κέντρο της Αθήνας ΟΧΙ μόνο εξαιτίας της κρίσης αλλά κυρίως εξαιτίας της απουσίας προστασίας και υποβοήθησης τους από την δημοτική αρχή σε θέματα όπως η ασφάλεια, ο φωτισμός, η καθαριότητα, οι μετακινήσεις, η πρόσβαση των πολιτών στα σημεία αυτά και για πολλά ακόμη. Ένας Δήμαρχος με κακούς συνεργάτες, αντανακλαστικά χελώνας και αποφασιστικότητα υπο του μηδενός. Που φοβάται να ρισκάρει, να επιχειρήσει αλλά και να συγκρουστεί με νοοτροπίες και πρακτικές που έφεραν τον Δήμο στην χειρότερη κατάσταση της σύγχρονης ιστορίας του.
Γιατί να απορούμε μετά με τον υπάλληλο; Είναι και αυτός κομμάτι μιας γενικευμένης σήψης που καθημερινά τρώει τις σάρκες της Αθήνας προσβάλλοντας ολοένα και περισσότερα κομμάτια της και που στο τέλος θα την μετατρέψει σε μια πόλη-κέλυφος που για το μόνο πράγμα που θα επαίρεται θα είναι για το αρχαίο παρελθόν της.
Όπως και στην χώρα έτσι και στην πρωτεύουσα της, την Αθήνα, οι πολίτες περιμένουν να δουν σημαντικές τομές στην καθημερινότητα τους. Περιμένουν να δουν πολιτικούς που δεν θα λογαριάζουν το πολιτικό κόστος και δεν θα μετράται η αποτελεσματικότητα τους από τις «λιγότερες αρνητικές γνώμες» των δημοσκοπήσεων. Οι πολίτες ψάχνουν πολιτικούς doers, με αίσθηση του καλώς εννοούμενου «πεζοδρομίου», που θα ξέρουν τι σημαίνει γειτονιά, καφενείο, συνοικία αλλά που παράλληλα δεν θα τους χαρακτηρίζει το στοιχείο του λαϊκισμού αλλά της αλήθειας.
Ψάχνουν όμως και για ανθρώπους που μπορούν να προτείνουν ένα ρεαλιστικό σχέδιο για το μέλλον, ένα όραμα πάνω στο οποίο θα στηριχθεί η πόλη για να αποκτήσει το στοιχείο της ποιότητας, της ανάπτυξης, της οργάνωσης και της λειτουργικότητας που της λείπει. Αν δεν βρεθούν αυτοί οι άνθρωποι τότε μεγάλο κομμάτι των πολιτών θα στραφεί είτε στα άκρα είτε στην αποχή. Και στις δυο περιπτώσεις η μετριότητα είναι αυτή που κερδίζει στο τέλος…
Στην Αθήνα το ψέμα κυριάρχησε παντού. Ανάμεσα στις φανταχτερές ειδήσεις ότι η Αθήνα είναι ανάμεσα στις καλύτερες πόλεις για να ζεις και τον υποψήφιο καλύτερο Δήμαρχο του κόσμου στο πρόσωπο του Γιώργου Καμίνη, κρύψαμε την διοικητική ανεπάρκεια, την έλλειψη μακροπρόθεσμου σχεδιασμού αλλά και την ανικανότητα συγκεκριμένων ανθρώπων που εδώ και δεκαετίες φυτοζωούν εις βάρος της πόλης βλέποντας την εμπλοκή τους με τα κοινά λίγο πολύ ως επάγγελμα. Κρύψαμε την αλήθεια πίσω από την χρυσόσκονη της επικοινωνίας.
Δεν συμφωνούμε ακόμη και σήμερα πως η Αθήνα είναι από τις χειρότερες πόλεις για να ζεις και να δημιουργείς στη χώρα αυτή, είναι η πιο βρώμικη και αντιαισθητική αλλά και η πιο αποθαρρυντική σε ανθρώπους με κινητικά προβλήματα για να την περπατήσουν. Δεν παραδεχόμαστε δηλαδή πως η πόλη έχει φτάσει ήδη στο σημείο-μηδέν, στο σημείο εκείνο που αναρωτιέται ο πολίτης αν αξίζει να ζει και να επιχειρεί εδώ, αν όντως ζει σε μια πρωτεύουσα ευρωπαϊκής χώρας ή κάπου αλλού, μεταξύ υποσαχάριας Αφρικής και Μέσης Ανατολής…
Ο κατήφορος της Αθήνας συνεχίζεται. Απλώς κάθε φορά εκφράζεται και με διαφορετικό τρόπο. Στο ερώτημα αν υπάρχει τέρμα στον κατήφορο η απάντηση είναι «όχι»…
