Γράφει (έξω από τα συνηθισμένα) η νομικός Φιλοθέη Βαρσαμή
Τα ανιψάκια έχουν αρπαχτεί. Για να ηρεμήσουν υπόσχομαι σινεμά στον νικητή του διαγωνισμού συγυρίσματος δωματίου. Θέλουν λεπτομέρειες, σε τι ακριβώς θα εξεταστούν. Αυτοσχεδιάζω: κρεβάτια/ βιβλιοθήκες/ γραφεία/ σκούπισμα/ ξεσκόνισμα. “Και στόλισμα” μου λέει η μικρή που είναι κάπως πιο παρδάλω. Και στόλισμα.
Επι μιάμιση ώρα επικρατεί ησυχία. Από τα δωμάτιά τους αντί για αχός βαρύς, ακούγονται υπόκωφοι γδούποι, ντουλάπια που ανοιγοκλείνουν, νοικοκυροφασαρέματα και “ξέρεις πού βάζει η μαμά το σουίφερ”. Ένα θαύμα!
Η ώρα της κρίσεως: Μου φοράνε τα γυαλιά του παππού. Με εξοπλίζουν με μεγεθυντικό φακό για να τσεκάρω για σκόνες. Ένα στυλό με τεράστιο καραροζ φτερό θα καταγράψει τις βαθμολογίες:
Η μικρή αριστεύει. Ο στολισμός, κάπως μάξιμαλ, περιλαμβάνει και χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Ο μικρός αγχώνεται. Σκέφομαι πώς θα μαγειρέψω τα αποτελέσματα για να μην χάσει το σινεμά. Η μικρά χτυπάει 9,5. Ο μικρός καρδιοχτυπάει.
Πάω στο δωμάτιό του: μία αποκάλυψη. Κανένα βιβλίο δεν περισσεύει στις βιβλιοθήκες. Τα πεταμένα ρούχα έχουν μαζευτεί. Το κρεβάτι είναι καλοστρωμένο. Ό,τι του ψιλοξέμενε και δεν ήξερε πού να το παραχώσει, το “στόλισε” σε ένα αρκούδι το όποιο ξαφνικά φοράει γυαλιά ηλίου, σακίδιο με αθλητικά, μία παντόφλα και μπροστά του έχει ανοιχτές εφημερίδες. Το πάτωμα είναι περασμένο με το ξεσκονιστήρι του σουίφερ. Τα γραφεία μαζεμένα από τον χαμό.
Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό. Το καραρόζ κοκορόφτερο καταγράφει αμαγείρευτη ισοπαλία. “Ετοιμαστείτε και οι δυο για σινεμά” τους λέω και τα ματάκια τους γίνονται μεγάλα σαν να τα κοιτάω με τον μεγεθυντικό. Πέφτουν πάνω μου αλαλάζοντας, “φιλιούνται, αγκαλιάζονται“.
Ανοίγω τη ντουλάπα του μικρού να τον ντύσω για το σινεμά και καταπλακώνομαι από μία κατολίσθηση ρούχων, σαβουριασμένων σεντονιών, βιβλίων, τετραδίων, μαρκαδόρων, παιχνιδιών, σκουπιδοτενεκέ και παγουριών. Δεν πτοείται καθόλου, πατάει πάνω στα σεντόνια, ψάχνει για μπουφανάκι “ούτε βαρύ ούτε ελαφρύ” και ανησυχεί μόνο για το αν θα τον αφήσω να πιει μεγάλη sprite, ενώ η μικρή τον καταγγέλλει για νοθεία του αποτελέσματος και ετοιμάζεται να αιτηθεί αναψηλάφηση.
Γυρίζει ο μικρός και με κοιτάει. Τον κοιτώ και εγώ αυστηρά μέσα από τα γυαλιά του παππού. “Δεν διαγωνιζόμασταν στις ντουλάπες“, μου απαντάει στο δια των βλεμμάτων κατηγορητήριο και βουρκώνει. “Δεν ήταν στους όρους της προκήρυξης, δεν έχεις γράψει τίποτα για ντουλάπες. Μη μου πάρεις sprite αλλά σινεμά πρέπει να πάω. Γιατί pacta sunt servanda, Φιλοθέη“.
(Αθώος).
