Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Διαβάζοντας τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στη Real News αντιλαμβάνεται κανείς το στρατηγικό αδιέξοδο, στο οποίο βρίσκεται σήμερα, έναν περίπου χρόνο μετά τη θριαμβευτική επανεκλογή του και αφού είχε φέρει το τρίτο Μνημόνιο, κόντρα σε ό,τι έλεγε και πίστευε. Ο πρωθυπουργικός προβληματισμός πηγάζει από μια βασική αιτία: όχι μόνο η πολιτική του, αλλά πλέον και ο ίδιος, είναι αντιδημοφιλής. Και όταν αρχίζει να θολώνει το βασικό σου πλεονέκτημα έναντι οποιουδήποτε αντιπάλου σου, τότε όντως έχεις πρόβλημα.
Μέχρι στιγμής, οι αντίπαλοι που έχει ο Αλέξης Τσίπρας τον …συνέφεραν στη σύγκριση. Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν πολύ φθαρμένος μετά από διακυβέρνηση δυόμιση χρόνων και μια σειρά από σκληρά μέτρα. Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, καίτοι συμπαθής σαν φιγούρα, πολύ δύσκολα θα μπορούσε να κερδίσει εκλογές, τόσο λόγω των συνθηκών στην κοινωνία όσο και λόγω του ότι στην προσωπική σύγκριση με τον Αλέξη Τσίπρα υστερούσε σε πολλά σημεία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης όμως; Τί είδους αντίπαλος είναι αυτός για τον πρωθυπουργό;
Μπορεί πολλοί να πίστευαν πως το Μέγαρο Μαξίμου επιθυμούσε να εκλεγεί ο Μεϊμαράκης, ώστε να έχουν έναν άνθρωπο να συνεννοούνται και μια αξιωματική αντιπολίτευση-soft (πράγμα ουδόλως δεδομένο, μιας και ο Μεϊμαράκης είναι παλιά πολιτική καραβάνα και, αν αισθανόταν πως ο Τσίπρας τον «παίζει», θα αντιδρούσε), πλην όμως η εντύπωση του γράφοντος είναι πως το Μαξίμου ηθελε να εκλεγεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Θεωρούσαν στο πρωθυπουργικό επιτελείο πως ο νέος τους αντίπαλος θα ήταν ένα ακόμα βουτυράκι στο ψωμί του Αλέξη Τσίπρα. Πλην όμως, η πολιτική φθορά και του ίδιου του κ. Τσίπρα έχει ανατρέψει τους σχεδιασμούς, συνδυαστικά με το ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν τα πάει άσχημα στην ηγεσία της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Μόνο που υπάρχει ένα ζήτημα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν δημιουργεί -ακόμα τουλάχιστον- κοινωνικό ρεύμα.
Ο πρόεδρος της ΝΔ έχει επιλέξει μια πολύ σαφή στρατηγική. Όχι υποσχεσιολογία, όχι μεγάλα λόγια, όχι υπερβολές και παρουσίαση ενός ρεαλιστικού πλάνου, το οποίο μεσομακροπρόθεσμα θα επιφέρει σταθερότητα και θα δημιουργήσει συνθήκες ανάπτυξης για τη χώρα. Θεμιτό σχέδιο και μάλιστα, αν αναλογιστεί κανείς την πορεία του κ. Μητσοτάκη στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, έχει ένα καλό προηγούμενο στην επίτευξη των στόχων που θέτει. Μάλιστα, ακόμα και στο εσωτερικό της ΝΔ καταφέρνει να διατηρεί αφενός την ισορροπία μεταξύ των «φυλών της ΝΔ» (δεν υπάρχει άλλο κόμμα τόσο πολύπλοκο και με λεπτές ισορροπίες εντός του, όσο η ΝΔ, στο πολιτικό σύστημα) και αφετέρου να κάνει κινήσεις-σημαίες που σηματοδοτούν με σαφήνεια τη δική του αντίληψη για τα πράγματα, όπως η περίπτωση της ΟΝΝΕΔ.
Αλλά, τα εσωκομματικά, καλά είναι, αλλά δεν φτάνουν. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης χρειάζεται, αρχής γενομένης από τη ΔΕΘ, να «πιάσει» πολίτες που η ΝΔ είτε τους είχε και τους έχασε, είτε αυτοί είχαν μια ευκαιριακή σχέση μαζί της, είτε ακόμα (ο πιο δύσκολος στόχος) να προσελκύσει κόσμο που δεν είχε ποτέ. Η κοινωνία βρίσκεται σε φάση παραίτησης. Αν περιμένει κανείς βίαιες αντιδράσεις στα μέτρα και στη φοροκαταιγίδα που επιφέρει η κυβερνητική πολιτική, τότε πλανάται πλάνην οικτρά. Ο κόσμος θα κάτσει στον καναπέ του και, άμα έχει θα πληρώσει, άμα δεν έχει, θα πάρει φαγητό για την οικογένειά του και για τον φόρο εισοδήματος…έχει ο Θεός. Συνεπώς, ο μεταρρυθμιστικός λόγος και το συνεκτικό κυβερνητικό πρόγραμμα, είναι καλά, πλην όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει να έχει έναν βασικό στόχο στο μυαλό του: να μιλήσει με απλό και κατανοητό τρόπο στον κόσμο και, αφού εξηγήσει τις δυσκολίες στις οποίες έχουμε περιέλθει, να απαντήσει σε δύο βασικά ερωτήματα: 1) πώς οι πολίτες και οι επιχειρηματίες θα πληρώσουν λιγότερους φόρους και εισφορές με αυτόν επικεφαλής της κυβέρνησης; 2) από πού θα βρει τα χρήματα, προκειμένου αυτές οι ελαφρύνσεις να είναι δυνατές;
Αν ο πρόεδρος της ΝΔ απαντήσει με πειστικό τρόπο σε αυτά τα ερωτήματα, συνδυαστικά με μια συνεπή πορεία, τότε μπορεί να δημιουργήσει αυτό το πλειοψηφικό ρεύμα, για το οποίο μιλούν στον τρίτο όροφο της Πειραιώς. Και, ως side effect, θα δημιουργήσει και μια αρκετά αστεία κατάσταση: βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ -οι οποίοι πίστεψαν και έκαναν σημαία το αστείο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης- να ρωτούν τους συναδέλφους τους της ΝΔ στα πάνελ από πού θα βρουν τα λεφτά. Αυτό, αν μη τι άλλο, θα έχει πλάκα.
