Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Διάβαζα το Σάββατο τα ευρήματα μιας έρευνας που διεξήγαγαν η διαΝΕΟσις και η εταιρεία MRB αναφορικά με το τι πιστεύουν για βασικά ζητήματα οι πολίτες στη χώρα μας. Το ενδιαφέρον συμπέρασμα που προκύπτει, αν κοιτάξει κανείς το σύνολο της έρευνας, είναι ότι το παλιό τρίπτυχο «πατρίς – θρησκεία – οικογένεια» επανακάμπτει και ισχυροποιείται ξανά.
Σταχυολογώ ορισμένα από τα συμπεράσματα που ανέκυψαν: 58% των ερωτηθέντων απαντά ότι «η αναταραχή είναι η (νέα) κανονικότητα». Επίσης, καθίσταται σαφής η ανάγκη να βρεθούν λόγοι για να είναι κανείς υπερήφανος ως Έλληνας και αυτό επεξηγεί εν πολλοίς τη στάση της κοινής γνώμης στο ζήτημα του Μακεδονικού.
Ως προς τους θεσμούς, 98% (!) των ερωτηθέντων έχει εμπιστοσύνη στον θεσμό της οικογένειας και στη συνέχεια έπονται οι θεσμοί των Ενόπλων Δυνάμεων, της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης.
Επίσης, πάγια παραμένει η θρησκευτική πίστη, με το 85% των ερωτηθέντων να δηλώνει ότι πιστεύει στον Θεό και το 60% ότι βρίσκεται «κοντά στη θρησκεία», πηγαίνοντας τακτικά στην εκκλησία.
Ακόμα, το 80% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι υπάρχουν «μυστικές ομάδες» στη χώρα ή το εξωτερικό που «κινούν τα νήματα», το 49% των Ελλήνων τάσσεται υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής και μάλιστα με σαφή τάση ενίσχυσης έναντι της προηγούμενης αντίστοιχης έρευνας που έγινε τον Δεκέμβριο.
Τέλος, το πρότυπο ηγέτη, με σαφή πλειοψηφία έναντι των άλλων επιλογών, είναι για το ένα τρίτο των ερωτηθέντων ο Βλαντίμιρ Πούτιν.
Η έρευνα αυτή είναι μια υπενθύμιση της σύνθεσης της κοινωνίας, στην οποία ζούμε. Μπορεί πολλές φορές πολλοί από εμάς να υπερτονίζουμε την ανάγκη η χώρα να φύγει μπροστά, να προσδεθεί κανονικά στο άρμα της Δύσης και να γίνει στην πράξη Ευρώπη, αλλά έρχεται πολλές φορές η πραγματικότητα και μας υπενθυμίζει ότι, στην περίπτωσή μας, οι όποιες αλλαγές μπορούν να γίνουν είτε σταδιακά είτε με ένα πολύ μεγάλο σοκ.
Για παράδειγμα, η ουσιαστική χρεοκοπία της χώρας το 2010, όσο και να έχει δημιουργήσει μια σημαντική διαιρετική τομή, αποτέλεσε τη θρυαλλίδα για να ξεκινήσουν να μπαίνουν τα θεμέλια της Ελλάδας της επόμενης ημέρας, με τα αποτελέσματα να μην έχουν γίνει όμως ακόμα απολύτως ορατά.
Την ίδια ώρα, όμως, τα εν λόγω δημοσκοπικά ευρήματα μας βοηθούν να αποκωδικοποιήσουμε και την εικόνα του αυξανόμενου αντισυστημισμού που παρουσιάζεται σε έρευνες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Αναφέρω, ενδεικτικά, αυτή της Metron Analysis για το Βήμα της Κυριακης την προηγούμενη εβδομάδα, της Opinion για το Παρασκήνιο και της Pulse για τη Δημοκρατία, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε.
Με την απόσταση μερικών εβδομάδων, πλέον, από το ξέσπασμα της υπόθεσης Novartis, βλέπουμε ότι η διαχείρισή της δεν προσδίδει κάποια ιδιαίτερη δυναμική στον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κάνει μια αυτονόητη διόρθωση προς τα πάνω στα ποσοστά του, έχοντας όμως και ένα σαφές ταβάνι. Από την άλλη, ενισχύεται η τάση της εποχής ή η ροπή προς την πολυδιάσπαση της ψήφου, με αρκετά κόμματα να εντοπίζονται στην περιοχή του 1% με 2%, κάτω από το όριο εισόδου στη Βουλή.
Η φράση «όλοι ίδιοι είναι» αποτελεί νάρκη για το πολιτικό σύστημα. Το 2018, τρία χρόνια μετά από τον απίστευτο διχασμό του δημοψηφίσματος και λίγους μήνες πριν από την τυπική έξοδο από το Μνημόνιο, θα έπρεπε να συζητάμε για την επόμενη μέρα και για το πώς θα διαμορφώσουμε σταθερούς όρους για να μην χρεοκοπήσουμε ξανά σε λίγα χρόνια και προσέλθουμε εκ νέου ικέτες στους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Τουναντίον, καλλιεργείται ένας νέος διχασμός, εν είδη πολιτικής στρατηγικής, ο οποίος σπρώχνει κόσμο είτε στο πολιτικό περιθώριο είτε στα πολιτικά άκρα.
Η στρατηγική που καλλιεργεί την ακραία πόλωση δεν θα λήξει καλά για τη χώρα. Ιδίως, αν διαβάσει και αποκωδικοποιήσει κανείς την προδιάθεση που απορρέει ανάγλυφα από τα ευρήματα της έρευνας της διαΝΕΟσις και της MRB. Το κακό είναι ότι, αυτός που παίζει με τη φωτιά σε αυτή τη συγκυρία, δεν κινδυνεύει να καεί μόνο ο ίδιος, αλλά να (ξανα)κάψει και τη χώρα.
