Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Το υποπτευόμασταν, αλλά δεν θέλαμε να το πιστέψουμε. Και ήρθε ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, με τον πιο επίσημο τρόπο, στην παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης, να το επιβεβαιώσει. Εξ όσων μάλιστα γνωρίζουμε, το απόσπασμα αυτό της ομιλίας του δεν έχει μόνο επικοινωνιακή αξία, αλλά θα μας απασχολήσει ξανά στο επόμενο διάστημα – κυρίως όμως απασχολεί και θα απασχολήσει με ακόμη πιο ενοχλητικό τρόπο τους κ. Σαμαρά και Βενιζέλο.
Το παραθέτουμε λοιπόν αυτούσιο:
“Το δυστύχημα είναι ότι η απερχόμενη κυβέρνηση φρόντισε φεύγοντας να κάψει τα σπαρτά και να γκρεμίσει τις γέφυρες. Φρόντισε να δημιουργήσει, με απολύτως δική της ευθύνη, ασφυκτικά πλαίσια διαπραγμάτευσης για τη νέα Κυβέρνηση, ώστε να εξαναγκάσει τη χώρα να ξαναμπεί σε περιπέτειες και σε βαθύ μνημόνιο.
Και αυτό σας το λέω πια μετά λόγου γνώσεως, αφού από τις επαφές μου με τους αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ενημερώθηκα ότι αρχική επιλογή των εταίρων μας ήταν η εξάμηνη τεχνική παράταση του προγράμματος και κατόπιν ελληνικής επιμονής προσδιορίστηκε το χρονικό όριο της 28ης Φεβρουαρίου.
Έτσι, αποκαλύπτεται πλέον σε όλους μας ποιος ήταν και ποιος παραμένει ο στόχος της προηγούμενης μνημονιακής κυβέρνησης και των μνημονιακών δυνάμεων στην πατρίδα μας. Ήταν και παραμένει τα ασφυκτικά χρονικά όρια, ο εκβιασμός της Ελλάδας και, εν τέλει, η αποτυχία της νέας ελληνικής Κυβέρνησης, δηλαδή -προσέξτε- η αποτυχία της Ελλάδας, προκειμένου οι ίδιοι να δικαιωθούν”.
Ύστερα από το 2012, είχε αποκαλυφθεί ότι πολλά από τα σκληρά μέτρα λιτότητας που νομοθετούνταν, ήταν ελληνικής έμπνευσης και για λόγους “πολιτικής διευκόλυνσης” παρουσιάζονταν σαν “κόκκινες γραμμές” της τρόικας. Για του λόγου το αληθές, τυπική απόδειξη αυτού παραμένει ο “καβγάς” του Ευάγγελλου Βενιζέλου και του πρώην προέδρου του ΣΕΒ για τη μείωση του κατώτατου μισθού κατά 22,5% (από 751 ευρώ σε 586 ευρώ) στο πλαίσιο του δεύτερου μνημονίου. Τότε, ο κ. Βενιζέλος και ο πρόεδρος του ΣΕΒ αλληλοκατηγορήθηκαν για το ποιος είχε την έμπνευση για αυτή τη μείωση του κατώτατου μισθού, αποδίδοντας την ιδέα και την πρόταση ο ένας στον άλλο – ενώ το μέτρο είχε υλοποιηθεί επειδή υποτίθεται ήταν απαρέγκλιτη απαίτηση της τρόικας!
Αυτό είναι ήδη πράξη εξαπάτησης και πολιτιλής ανεντιμότητας. Όμως, τώρα μιλάμε για μια πράξη που είναι άλλης κλίμακας. Το να αιτείται ελληνική κυβέρνηση, σε προεκλογικό χρόνο, την επιβολή ασφυκτικού χρονοδιαγράμματος με στόχο να υποστεί “ασφυξία” η επόμενη κυβέρνηση της χώρας, δεν συνιστά απλώς πολιτική απάτη και πολιτική ανεντιμότητα: είναι πράξη προδοσίας κατά της πατρίδας! Και είναι προϊόν πολιτικού ξεπεσμού και παρακμής!
Από τη στιγμή που αποκαλύπτεται με τον πλέον επίσημο τρόπο, αυτή η πράξη δεν μπορεί να περάσει “στα ψιλά”, δεν μπορεί απλώς να αποτελέσει αντικείμενο κοινοβουλευτικών διαξιφισμών, δεν μπορεί να ξεχαστεί. Το άγος της θα συνοδεύει τους κ. Σαμαρά και Βενιζέλο για πάντα, αποτελώντας ντροπιαστική στιγμή όχι μόνο για τους ίδιους ως πολιτικά πρόσωπα, αλλά και για το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.
Και μη βιαστεί κανείς να πει πει ότι όλα θα τελειώσουν απλώς με τον επιμερισμό πολιτικών και ηθικής τάξεως ευθυνών…
