Γράφει η Έφη Αλικάκου
Βράδυ μίας ακόμα Τσαγγαροδευτέρας παρέα με τη μετασαββατοκυριακάτικη κατάθλιψη και με την κούραση να οδηγεί μοιραία στο τελεβίζιο. Και κάνεις ζάπινγκ. Και πέφτεις στο Star και στη συνέντευξη του υπουργού παιδείας Νίκου Φίλη στο Νίκο Χατζηνικολάου. Έχεις κακό προαίσθημα αλλά όλα στη ζωή είναι ρίσκο.
Δεσμεύεται λοιπόν από την αρχή ότι το υπουργείο θα καλύψει τα επαίσχυντα κενά εκπαιδευτικών τώρα σχεδόν δύο μήνες δηλαδή μετά την έναρξη της σχολική χρονιάς και αφού πολλά σχολεία υπολειτούργησαν και άλλα εξακολουθούν να υπολειτουργούν. Διαβάζω μάλιστα τις καταγγελίες του Συλλόγου Διοικητικών Υπαλλήλων του υπ. Παιδείας σχετικά με την εντολή που έδωσε ο κ. Φίλης στο Νομικό Τμήμα να τροποποιηθεί ο Οργανισμός του υπουργείου, προκειμένου στις θέσεις διευθυντών και προϊσταμένων να τοποθετηθούν εκπαιδευτικοί και όχι διοικητικοί υπάλληλοι. Πιθανότατα για να διορίσει ο κύριος Φίλης τα ημέτερα παιδιά της Ελλάδος. Δεν δυσκολεύεται να το πιστέψει κάποιος ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη τα έργα και ημέραι της καλύτερης κυβέρνησης όλων των εποχών.
Πράγματι λοιπόν, κύριε Φίλη πρόκειται για ένα αξιόλογο εκπαιδευτικό σύστημα. Αυτό που έβγαλε 6.000 παιδιά στο δρόμο να διαδηλώσουν τη Δευτέρα κατόπιν διαδικτυακού καλέσματος, αυτό που τόσο πολύ αγαπάνε και εμπιστεύονται οι μαθητές ώστε για να δείξουν τη λατρεία τους κλειδαμπαρώνονται πίσω από τα κάγκελα σχολείων υπό κατάληψη με γενικό σύνθημα διάχυτης ειρωνείας και σαρκασμού: ««Πρώτα τα βιβλία, μετά οι καθηγητές, διώξτε απ’ τα σχολεία και τους μαθητές». Αλίμονο, γνωρίζουμε ότι πολλά παιδιά ενδύονται το πνεύμα αυτού του γενικού ξεσηκωμού με απώτερο σκοπό να λουφάρουν ή να ξεσπάσουν παιδικά τραύματα από τραμπάλα στις σχολικές εγκαταστάσεις αλλά αυτή τη φορά τα αντικειμενικά δεδομένα περί των ελλείψεων βιβλίων, καθηγητών, φυλάκων, καθαριστριών και πρώτων υλών ακόμα και χαρτιού για το φωτοτυπικό (Η δε θέρμανση αποτελεί πολυτέλεια), αποτελούν γροθιά στο στομάχι όχι μόνο των παιδιών και των οικογενειών αλλά της ίδιας της κοινωνίας. Αυτή η τελευταία η δύσμοιρη ραχοκοκκαλιά της χώρας, ο ακρογωνιαίος λίθος της οποιασδήποτε προόδου μπορούμε να προσδοκούμε μέσα στη γενικότερη ζοφερότητα, κοντεύει να ραγίσει οριστικά και που λεφτά για ορθοπεδικούς αυτή την περίοδο: «Αλλά που καιρός, και λεφτά και διάθεση» που λέει κι ο Ρίτσος στη Σονάτα του Σεληνόφωτος.
Επόμενο θέμα το πανεπιστήμιο. Το αιώνιο σαράκι. Εκεί που κανονικά θα έπρεπε να γαλουχείται με τους καλύτερους οιωνούς και με περίσσευμα υλικό και πνευματικό η περηφάνια του λαού. Ναι αυτή η περηφάνια που μέρα με τη μέρα πιο πολύ αποχαιρετά την Ελλάδα, τα μυαλά που διώχνονται με το «γάντι» και αν κάποια γυρίσουν αντιμετωπίζονται σαν φτωχός συγγενής ενώ θα έπρεπε να τα υποδεχόμαστε σαν τη θεία από το Σικάγο. Τα πανεπιστήμια λοιπόν λειτουργούν μόλις με το 20% του προϋπολογισμού του 2011 ενώ παράλληλα η διοικητική υποστήριξη των ιδρυμάτων είναι σχεδόν μηδενική (ένα διοικητικός υπάλληλος ανά 128 φοιτητές στο Δημοκρίτειο όπως δήλωσε ο Πρύτανης του ιδρύματος!).
Και να ξεκαθαρίσουμε και κάτι τελευταίο γιατί από ότι φαίνεται ο υπουργός παιδείας προσπαθεί να κάνει τα πικρά γλυκά διαψεύδοντας τις παγκόσμιες κατατάξεις στις οποίες τα ελληνικά πανεπιστήμια πατώνουν και συχνά απορώ για ποιο λόγο γράφονται τέτοιου είδους τίτλοι «5 ελληνικά πανεπιστήμια στα κορυφαία του κόσμου» ενώ η υψηλότερη θέση κυμαίνεται συνήθως από 351 έως 400 και η χαμηλότερη από 601 έως 800. Βλέπει ο αναγνώστης κορυφαία και νομίζει θα ανοίξει το άρθρο και θα φουσκώσει από περηφάνια. Αυτές οι θέσεις είναι για να αποκρύπτονται κύριοι όχι να αποτελούν είδηση και μάλιστα με το επίθετο «κορυφαία». Αυτοί οι 200.000 απόφοιτοι που επαινεί και ξαναεπαινεί ο κύριος Υπουργός είναι περιζήτητοι στο εξωτερικό χάρη στο μυαλό και στο προσωπικό τους κάματο. Χάρη στο σθένος τους να υψώσουν το ανάστημα της σκέψης τους μέσα σε ένα πανεπιστήμιο-φαβέλα που τα απαξιώνει μέρα με τη μέρα περισσότερο.
Μια συνέντευξη λοιπόν παρωδία με έναν υπουργό λούμπεν στοιχείο και κατώτερο των περιστάσεων. Με ένα ύφος και μία εκφορά λόγου που συνοψίζεται στην εξής φράση: «Έλα μωρέ και αύριο μέρα είναι». Όντως άλλη μία μέρα που θα φορτωθεί στη πλάτη μίας ολίγιστης παιδείας που επισκιάζει ακόμα και τα φωτεινά παραδείγματα των αληθινών παιδαγωγών. Άλλη μία μέρα που θα αναστενάξουμε για αυτή, με αυτό το μακρόσυρτο και χιλιοειπωμένο «αχ» της απογοήτευσης.
