Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Προξενεί απορία και σκεπτικισμό – για την αντεθνική και υπονομευτική τους συμπεριοφρά – η πολιτική δολιότητα και η υστεροβουλία, με την οποία αντιμετω-πίζουν την θετική τροπή της διαπραγμά-τευσης της ελληνικής κυβέρνησης με τους δανειστές, ορισμένες πολιτικές φωνές της Ελλάδος και δή απο το φάσμα της «Νέας Δημοκρατίας» και του ΠΑΣΟΚ. Ειναι προφανές ότι η συναίνεσή τους στο Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών ήταν προσχηματική, για να μην εκτεθούν στα μάτια του ελληνικού λαού, ενώ στην πραγματικότητα προσπάθησαν να δώσουν την αίσθηση στους θεσμούς, ότι η κυβέρνση είναι διατεθειμένη να παραδώσει τα κλειδιά της χώρας. Κρίνουν μάλλον εξ ιδίων τα αλλότρια !!!
Στην πραγματικότητα ο Αλέξης Τσίπρας πέτυχε υπο συνθήκες εξαντλητικών εκβιασμών, ένα λειτουργικό πρόγραμμα διευθέτησης της κρίσης. Κεντρικός πυρήνας του προγράμματος, είναι η σύναψη ενός νέου δανείου ολοκληρωτικής κάλυψης των χρηματοδοτικών εκκρεμοτήτων της χώρας, με την μετάθεση των βαρών του στις εύπορες οικονομικά κοινωνικές μας ομάδες, η υλοποίηση μιας «ταχείας καύσεως» αναπτυξιακής δέσμης μέτρων, καθώς και η κατηγορηματική αναφορά για διευθέτηση του μείζονος θέματος του χρέους, στο αρχικό στάδιο του προγράμματος και όχι στο τέλος του.
Η πολιτική στάση της σημερινής «Νέας Δημοκρατίας» – που καμιά σχέση δεν έχει με το πολιτικά και ηθικά αξιακό σύστημα του μεγάλου ευρωπαίου ηγέτη Κωνσταντίνου Γ. Καραμανλή που την δημιούργησε – και του ΠΑΣΟΚ, προξενεί αλγεινή εντύπωση και σκεπτικισμό, για την αρνητική συμμετοχή τους στην εθνική προσπάθεια διευθέτησης του ελληνικού ζητήματος. Δεν είναι ασύνδετη όμως πολιτικά, με την χυδαία στάση του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος κ-ου Βέμπερ, που βυσοδομούσε εναντίον της Ελλάδος προσφάτως στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπως και του κ-ου Σούλτς της ευρωσοσιαλομάδας. Όμως η συζήτηση στο κορυφαίο όργανο της ευρωπαϊκής οικογένειας, κατέδειξε ότι η Ελλάδα έχει συμμάχους. Η ειδεχθής και ανθελληνική μέχρις εσχάτων στάση και η πολιτική παρουσία του κ-ου Βέμπερ, κατέδειξε τι αίσθηση και τι όραμα έχουν για την θεσμική ακεραίωση της Ευρώπης, οι ακραιφνείς γερμανικοί κύκλοι. Που προσβλέπουν όχι σε μια Ευρώπη της αλληλεγγύης της δημοκρατίας και των λαών, αλλά σε ένα μόρφωμα του επιθετικού και αχαλίνωτου κεφαλαίου.
Ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, με την θαρραλέα και διάστικτη απο εθνική αξιοπρέπεια στάση του στο Ευρωκοινοβούλιο, εμπράκτως απέδειξε, ότι μπορεί ένας ευρωπαίος ηγέτης, να προασπίζει την Δημοκρατία, την κοινωνική αλληλεγγύη και την ίδια την πολιτική υπόσταση της Ευρώπης. Αρκεί να μην είναι εθελόδουλος, πρόθυμος και υποταγμένος. Πολλώ δε μάλλον όταν ο αγώνας του είναι δίκαιος και έντιμος. Ας τον μιμηθεί και το άλλο εγχώριο πολιτικό προσωπικό της χώρας, που άγεται και περιφέρεται ζαλισμένο, μέσα στους πολιτικούς δαιδάλους του ΧΘΕΣ, χάνοντας δια παντός το τραίνο – όπως απέδειξε περίτρανα και το ιστορικό δημοψήφισμα της 5-ης Ιουλίου – με την ιστορία. Θα είναι έστω μια στοιχειώδης εθνική συνεισφορά, πριν την οριστική αποκαθήλωσή του…
