Ο Βασίλης Καρράς σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του, αναφέρθηκε στην πολιτική κατάσταση της χώρας, αλλά και για την κοροϊδία των πολιτικών της Θεσσαλονίκης σε ό,τι έχει να κάνει με το μετρό και το αεροδρόμιο “Μακεδονία”.
Αρχικά τόνισε: “Να βγει ένας πολιτικός και να επαναστατήσει. Να γίνει ήρωας για την χώρα, με όλο το κόστος που θα βρει μπροστά του. Θα αλλάξουν τα πράγματα, θα αλλάξει και ο κόσμος. Δεν περίμενα από τη νεολαία μας να βάλει το κεφάλι στο καβούκι της και να μη μιλήσει. Περίμενα να επαναστατήσει με τον δικό της τρόπο. Χωρίς φόνους, χωρίς πιστόλια χωρίς μαχαίρια”.
Για τη Θεσσαλονίκη και την… κοροϊδία: “Στη χώρα μας ακόμα υπάρχει κοροϊδία και ιδιαίτερα στη δική μας πόλη, τη Θεσσαλονίκη. Εγώ βλέπω τους πολιτικούς της πόλης. Επί 22 χρόνια μας κοροϊδεύουν με το μετρό και δεν επαναστατεί κανένας. Με το αεροδρόμιο και δεν επαναστατεί κανένας. Μας κοροϊδεύουν, μ’ έναν δρόμο εκεί στη Τούμπα, σε μια διασταύρωση, που τρακάρουν τα αυτοκίνητα και σκοτώνονται άνθρωποι και δεν βάζει ένας μια φωνή να πει κάτι. Ας τους βάλουμε ένα Χ, λοιπόν, να δουν πως είναι. Γι’ αυτό όταν έρχονται οι μέρες να ψηφίσουμε, κλαίνε και οδύρονται και αρχίζουν τα ‘θα, θα, θα’. Κουραστήκαμε πια. Εγώ κοντεύω τα 70 και ακόμα περιμένω να δω αν θα γίνει ποτέ το μετρό. Θα το δούμε ποτέ;” είπε χαρακτηριστικά ο γνωστός λαϊκός τραγουδιστής στην εφημερίδα “THESSNEWS”.
Για τη νεολαία και την διασκέδαση: “Κοίταξε, η νεολαία μας κρατάει εμάς τώρα. Η δική μου γενιά έχει αποσυρθεί. Αυτή τη στιγμή μόνο με τη νεολαία έχουμε να κάνουμε. Δεν υπάρχει άνθρωπος από την γενιά μας να έρθει στα μπουζούκια. Σπάνια θα έρθει. Λίγος είναι ο κόσμος. Και βέβαια υπάρχει η συνεργασία με τα νέα παιδιά. Τους καλλιτέχνες που συνεργάζομαι και είναι πιτσιρικάδες”.
Για τους νέους καλλιτέχνες: “Θέλω να νομίζω ότι κι εγώ βοηθάω ακόμα. Δεν θέλω να τραβήξουν αυτά που τράβηξα εγώ για το τραγούδι, όσο μπορώ να είμαι δίπλα τους. Για τα παιδιά αυτά, τα πράγματα είναι σήμερα χειρότερα, παρόλο που τα μέσα είναι πάρα πολλά. Τα δίνουν μια τροφή, μια καραμελίτσα και μετά τρώνε… πίκρα. Είναι δύσκολη η κατάσταση στο τραγούδι, δεν θέλω να τρώνε πίκρα. Ίσως τώρα με τα μικρά κλαμπάκια, που ανοίγουν διαρκώς, να μπορέσουν να δουλέψουν”.
Συνέχισε λέγοντας: “Μα, τους φουσκώνουν τα μυαλά! Το άσχημο είναι ότι τα νέα παιδιά δεν έχουν καταλάβει αυτό που συμβαίνει καθαρά με τις εκπομπές ταλέντων. Υπάρχουν πολλά τρικ. Δεν είναι μόνο χαρά. Τελικά τρώνε όνειρο, πίκρα και παραμύθι. Πως τα ποτίζεις παραμύθι και δεν τους λες την αλήθεια; Δεν είναι ένα εύκολο επάγγελμα πια. Όταν το κάνεις για την καψούρα και την αγάπη και μπορείς να την πας την ζωή σου από άλλο επάγγελμα είναι καλά, όταν είναι αποκλειστικά να συντηρηθείς και να κρατηθείς από το τραγούδι είναι δύσκολα. Δεν γουστάρω να περνάνε τέτοιες καταστάσεις τα παιδιά. Και το ξαναλέω: είναι απλά τα πράγματα σήμερα. Εμείς για να παίξουμε τότε στο κρατικό ραδιόφωνο έπρεπε να φιλήσουμε κώλους. Τώρα όλα είναι εύκολα. Γι’ αυτό και δεν έχουν διάρκεια αυτά τα παιδιά. Δεν πάνε με αργά βήματα να κερδίσουν καριέρα και ζωή, συγχρόνως. Είναι όλα ξαφνικά, τους δίνουν τρελά πράγματα και αυτά που ονειρεύονται για μια νύχτα. Και μετά τα αποσύρουν. Δεν είναι κακό αυτό; Ακόμη και τα ραδιόφωνα. Να σταματήσουμε να πουλάμε όνειρα στα νέα παιδιά. Να λέμε την αλήθεια, ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Για να μείνουν προσγειωμένα.”
Για την κρίση: “Κοίταξε, αν χάσω την αισιοδοξία μου, θα χαθώ και εγώ. Παλεύω. Παλεύω μιλάω με τα παιδιά στο καμαρίνι, συζητάω μαζί τους. Να δω που είναι. Τι σκέφτονται; Προσπαθώ να τους δώσω λίγη αισιοδοξία, τους λέω ότι δεν πεθαίνουμε μέσα σε μια μέρα. Μας δοκιμάζουν. Περάσαμε τόσα και τόσα σαν Έλληνες και σαν χώρα. Να στο πω αλλιώς. Αν οι πολιτικοί αλλάξουν τακτική και στηρίξουν τον κόσμο, μπορούμε να αλλάξουμε σαν χώρα. Μπορούν να το κάνουν αυτό, μέσα σε μια νύχτα. Να βγει ένας πολιτικός και να επαναστατήσει. Να γίνει ήρωας για την χώρα, με όλο το κόστος που θα βρει μπροστά του. Θα αλλάξουν τα πράγματα, θα αλλάξει και ο κόσμος. Είμαστε υπεύθυνοι όλοι, εδώ που φτάσαμε. Κι εγώ και εσύ και όλοι μας. Ιδιαίτερα η δική μου η γενιά ευθύνεται για την κατάσταση. Ήμασταν όλο γέλια και χαρές μέχρι τώρα. Τώρα σοβάρεψαν τα πράγματα. Τώρα που έφτασε το αυγό στον κώλο…”
Και κατέληξε: “Εγώ δεν περίμενα από τη νεολαία μας να βάλει το κεφάλι στο καβούκι της και να μη μιλήσει. Περίμενα να επαναστατήσει με τον δικό της τρόπο. Χωρίς φόνους, χωρίς πιστόλια χωρίς μαχαίρια. Με την φωνή της, απλά. Μπορεί να αλλάξει πολλά πράγματα. Όπως περίμενα, επίσης, και οι στρατιωτικοί, οι παλιοί, που αγαπάνε την Ελλάδα, που λένε ότι αγαπάνε την Ελλάδα, να πάρουν την ηγεσία, να την βάλουν κάτω και να πουν: ‘Που πάμε, ρε παιδιά;’. Αλλά κι αυτοί βολεύτηκαν και δεν μιλάνε. Παίρνουν τα δυόμιση χιλιάρικα και δεν μιλάνε. Σου λέει ‘καλά είμαστε’. Άλλα όποιος είναι βολεμένος στην Ελλάδα δεν τον νοιάζει η κατσίκα του γείτονα. ”
