Οι παγκόσμιες ημέρες, οι γιορτές, οι επέτειοι είναι τα σημάδια που βάζει ο άνθρωπος στον Χρόνο, για να διακρίνει τις εποχές, τις γιορτές και τις μνήμες του. Χάρη στα σημάδια αυτά, φρεσκάρονται οι στιγμές του, αναβιώνουν τα συναισθήματά του και έρχεται πλησιέστερα με τους άλλους και με τον εαυτό του. Ή έτσι λέει, τουλάχιστον.
Ίσως η πιο διάσημη παγκόσμια μέρα, παγκοσμίως, είναι η 14η του Φλεβάρη, η μέρα του Βαλεντίνου, του Αγίου που φερόταν να προστατεύει τα ερωτευμένα ζευγάρια. Αν και προερχόμενος από τη χριστιανική καθολική παράδοση, τον γιορτάζουν και οι ορθόδοξοι και οι μουσουλμάνοι, κάτι που μας φέρνει στο μυαλό ευτυχισμένους μαγαζάτορες λουλουδιών και δώρων ανά τον κόσμο, χάρη στην κοινή, πια, θρησκεία του χρήματος και της ύλης.
Τα social media πλημμυρίζουν ρητά, φωτογραφίες, αγγελούδια, ποιήματα και λοιπές ψηφιακές χρυσκόσκονες αγάπης κι έρωτα. Στον αντίποδα, φυσικά, οι κλασικοί, αιώνιοι haters. Ο συγγραφέας Αύγουστος Κορτώ έγραψε στο χρονολόγιό του, και ορθά, «Κρίνοντας από τα – έστω, σατιρικά – κύματα αποστροφής που σαρώνουν ασταμάτητα από χτες τα social media, θα ‘λεγε κανείς ότι σήμερα δεν είναι μια γλυκανάλατη πλην αυστηρώς προαιρετική γιορτή, αλλά η επέτειος κάποιας γενοκτονίας ή τα γενέθλια του Χίτλερ.»
Όπως και να έχει, φαίνεται, για ακόμα μια φορά, πως καίμε εγκεφαλικά κύτταρα ασχολούμενοι με πράγματα για τα οποία μπορούμε άνετα να παραφιλολογήσουμε, να αστειευτούμε και να γελάσουμε. Ίσως, δηλαδή, ο λόγος που τα social media δεν είναι εξίσου «φορτωμένα» και την 15η του Φλεβάρη, την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδικού Καρκίνου, είναι αυτός ακριβώς: ότι δεν μας κάνει κέφι. Ελάχιστοι, φυσικά, από εμάς έχουμε υπάρξει παιδιά με καρκίνο και λίγοι έχουμε παιδιά ή ανίψια ή εγγόνια που πάσχουν από αυτήν την –όχι επάρατη, όχι κληρονομική-νόσο, διότι στα παιδιά αυτό το κακό συμβαίνει 100 φορές σπανιότερα από ό, τι στους ενήλικες. Ορισμένοι ίσως έχουμε υπόψη τις κουβέντες του 12χρονου Βρετανού Williams που βγήκε νικητής από τη δοκιμασία: « Ο καρκίνος με ανάγκασε να κάνω ένα βήμα πίσω και να κοιτάξω από το παράθυρο της ζωής τι βρίσκεται μπροστά μου». Όμως, μάλλον προτιμούμε ένα τρυφερό χαμόγελο συμπάθειας και συμπόνιας, από το να δραστηριοποιηθούμε σημαντικά, από το να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, επιτέλους. (εκτός από το να αγοράζουμε τριαντάφυλλα και αρκουδάκια)
Είμαστε καταδικασμένα «αισιόδοξοι», γενικότερα, καταδικασμένοι να λέμε εύθυμες καλημέρες, με τραγουδάκια στη διαπασών, καταδικασμένοι να περιμένουμε τα καλοκαίρια και τα Χριστούγεννα, τους Αγίους Βαλεντίνους και τις εκπτώσεις. Εννοείται, καταδικασμένοι να περιμένουμε το άλλο μισό ή να κάνουμε αδιάκοπα σεξ, γιατί «η ζωή είναι μικρή και πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή» Φοβόμαστε τον θάνατο, τη μελαγχολία, το χωρισμό, την απουσία έμπνευσης, την κακοκεφιά, τις δυσκολίες, τις γκαντεμιές και χτυπάμε ξύλο για να μη μας συμβούν ΕΜΑΣ. Έτσι μας μάθανε… να υμνούμε τα μεθύσια, τα ακριβά δείπνα, τις group pictures από τα clubs και να αρνούμαστε κατηγορηματικά να εμπλακούμε στις ζόρικες στιγμές των άλλων. Λυπούμαστε τα «καημένα τα άρρωστα παιδάκια» και τον «άτυχο παππούλη που πουλά χαρτομάντηλα», αλλά, τι να γίνει, εμείς συνεχίζουμε να παραμένουμε στην μπάντα των τυχερών, στην μπάντα αυτών που ζουν τη ζωή τους και διαβάζουν Λειβαδίτη στο facebook.
Μας κατατρώει ο καρκίνος του «να περνάμε καλά», περισσότερο από το «να πράττουμε τα καλά». Φοβόμαστε μη χάσουμε τον πολύτιμο χρόνο μας, μα την ίδια στιγμή, προτιμούμε να τον σπαταλήσουμε για να κρίνουμε τους άλλους και, κυρίως, για να συγκριθούμε μαζί τους.
Και στις 14 και στις 15 Φλεβάρη, εμείς οι κάποτε ρομαντικοί άνθρωποι, επιλέξαμε να γιορτάζουμε τη ζωή. Ο έρωτας και τα παιδιά, άλλωστε, ομορφαίνουν τη ζωή και την κάνουν να φαντάζει σημαντικότερη και πολυτιμότερη. Κι αν ο καρκίνος της παιδικής ηλικίας είναι πιο σημαντικός από τον Άγιο Βαλεντίνο, μοιάζει να εξαφανίζεται μέσα στα μέλια των ευτυχισμένων και υγιών ερωτευμένων.
Ίσως αυτή τη χρονιά, αισθανθούμε την ανάγκη να μιλάμε λιγότερο για τα ούτως ή άλλως υπέροχα συναισθήματα που βιώνουμε, και να πράττουμε περισσότερα για να βοηθήσουμε συνανθρώπους που είναι καταδικασμένοι στη σιωπή, στο περιθώριο, στην ατυχία. Γιατί απόψε, μπορεί ένα σωρό ζευγάρια να ανταλλάξουν ζωογόνα φιλιά, σε μερικά δωμάτια του κόσμου, όμως, μια μητέρα κι ένας πατέρας θα ξαγρυπνούν για το άρρωστο πλάσμα που ήρθε στη ζωή, χάρη στον έρωτά τους. Κι αυτό είναι από μόνος του λόγος να ερωτευτούμε, επιτέλους, την αλληλεγγύη, η οποία αξίζει να της αφιερωθούν ως παγκόσμιες και οι 365 μέρες του χρόνου.
