Η εξουσία είναι αυτοσκοπός όταν δεν υπηρετεί αρχές και αξίες αλλά μόνο τη μακροημέρευσή της. Και όποιος αντιλαμβάνεται με αυτό τον τρόπο την έννοια της εξουσίας, συνήθως παίζει «διπλά παιχνίδια» για να γαντζωθεί σε αυτή. Αλλά όπως είναι αναμενόμενο την «πατάει». Διότι μπορεί στις κινηματογραφικές ταινίες, οι «διπλοί πράκτορες» να είναι γοητευτικές προσωπικότητες αλλά στην πραγματική ζωή δεν πάνε πολύ μακριά. Συμβαίνει αυτό που λέει κι ο στίχος: «έρχεται η στιγμή ν’ αποφασίσεις/ με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις….».
Ο Σαμαράς στο παρελθόν έδειξε πως έχει έφεση στο «διπλό παιχνίδι». Αγαπημένο «παιδί» και υπουργός του Μητσοτάκη, ήταν τελικά αυτός που τον έριξε και ξανάφερε τον Ανδρέα Παπανδρέου στην εξουσία. Το πλήρωσε ακριβά αλλά όπως λέει κι ο θυμόσοφος λαός «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι». Φαίνεται πως το «χούι» του «διπλού παιχνιδιού», δεν έπαψε να αποτελεί «DNA» του χαρακτήρα του.
Απόδειξη η στάση του απέναντι στα μνημόνια. Πρώτα τα «Ζάππεια» και μετά το «ουδείς αναμάρτητος». Αλλά και στον ευαίσθητο τομέα της ενέργειας επιχείρησε «διπλό παιχνίδι». Προσπάθησε να πατήσει σε «δυο βάρκες». Και με τους Αμερικάνους που προωθούν τους Αζέρους και με τους Ρώσους της Gazprom. To αποτέλεσμα γνωστό….
Τα «διπλά παιχνίδια» παίζονται συνήθως από αυτούς που θεωρούν τους εαυτούς τους εξυπνότερους από τους άλλους κι έχουν τη βεβαιότητα πως μπορούν να φέρουν το παιχνίδι στα μέτρα τους και να το κερδίσουν. Εκεί συνήθως την «πατάνε». Η αλαζονεία είναι το πλέον θανάσιμο αμάρτημα.
Είναι σαφές λοιπόν πως με τη «Χρυσή Αυγή» το Μαξίμου επέλεξε να παίξει «διπλό παιχνίδι». Καλόβλεπε τα ποσοστά της, εκλογικά και δημοσκοπικά, πιστεύοντας πως θα μπορούσε ενδεχομένως να την «μανιπουλάρει» και να τη φέρει στα μέτρα του. Ήταν η περίφημη θεωρία της «σοβαρής Χρυσής Αυγής» που ανέλαβαν να προωθήσουν κάποια στιγμή επώνυμα «παπαγαλάκια». Έτσι την ίδια στιγμή που το Μαξίμου έκανε λόγο για τα «δύο άκρα», διατηρούσε γέφυρες με το ένα από αυτά. Ο ρόλος αυτός είχε ανατεθεί στον Μπαλτάκο. Διαφορετικά ο γραμματέας της κυβέρνησης δεν θα τολμούσε να έχει «προσωπικά ατζέντα», όπως προσπαθεί κάθε βράδυ να πείσει τους τηλεθεατές του ο Γιάννης Πρετεντέρης. Η ατζέντα Μπαλτάκου ήταν η ατζέντα του διπλού παιχνιδιού.
Ωστόσο, προκειμένου ο Σαμαράς, μετά από «γονυκλισίες» και «παρακάλια» να πάει στην Ουάσινγκτον και να δει τον Ομπάμα, πήρε ένα πολύ σαφές μήνυμα: Να τελειώνει με τη Χρυσή Αυγή. Τα υπόλοιπα απλώς ακολούθησαν….
Όταν ξεκίνησαν οι συλλήψεις των Χρυσαυγιτών είχα γράψει πως ελπίζω να έχουν «δέσει» την υπόθεση διαφορετικά θα τους γυρίσει μπούμερανγκ. Προφανώς δεν ίδρωσε το αυτί κανενός. Διότι ο χειρισμός δεν αφορούσε όπως αποδεικνύεται στο να τελειώσει πραγματικά η Χρυσή Αυγή, αλλά μόνον να φανεί πως τελειώνει. Για άλλη μια φορά επικράτησε η λογική της επικοινωνίας και όχι της ουσίας.
Ο Μπαλτάκος και η συνομιλία που βγήκε (αλλά και αυτές που πρόκειται να βγουν) αποδεικνύει ένα πράγμα. Το Μαξίμου δεν ήθελε να κόψει τις γέφυρες και παζάρευε. Θα το βόλευε μια «Ελληνική Αυγή» με αρχηγό τον Κασιδιάρη που θα διαχώριζε τη θέση της από την εγκληματική δράση της «Χρυσής Αυγής» και εν δυνάμει θα μπορούσε να αποτελέσει «σύμμαχο» για να «μην έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ». Το διπλό παιχνίδι συνεχιζόταν κανονικά. Όχι μόνο από την πλευρά του Μαξίμου αλλά και από την πλευρά του Κασιδιάρη.
Τι άλλαξε και βγήκε το βίντεο; Ο Κασιδιάρης δεν κατάφερε να πάρει τον έλεγχο της Χρυσής Αυγής και να κάνει τα «χατίρια» που φημολογείται πως ζητήθηκαν, δηλαδή να μην κατεβάσει υποψήφιους σε Περιφέρειες και πόλεις που θεωρούνται «δεξιά κάστρα» ώστε να πάρει από εκεί εκλογική ανάσα η Νέα Δημοκρατία, μη έχοντας να προσδοκά από αλλού. Τα «αντίποινα» ήταν να αρθεί η ασυλία και για τους υπόλοιπους βουλευτές της Χ.Α, του Κασιδιάρη συμπεριλαμβανομένου. Οπότε κι αυτός άρχισε να βγάζει στον αέρα το αρχείο του. Και που; Στο ρωσικό youtube! Και πότε; Την ώρα που διεξαγόταν η μεγαλύτερη ναυτική άσκηση των τελευταίων χρόνων με τη συμμετοχή Ελλάδας, ΗΠΑ και Ισραήλ!
Αυτά τα λίγα για σήμερα. Σαν τροφή σκέψης. Και θα επανέλθουμε. Σύντομα.
ΥΓ: Η κα Μέρκελ, η οποία αναμένεται μετά βαΐων και κλάδων, είναι μαιτρ του «διπλού παιχνιδιού», όπως αποδεικνύεται και στην ουκρανική κρίση. Έρχεται για «σεμινάριο»;
