Γράφει η Ηλέκτρα Χατζοπούλου Το 2017 το ξεκίνησα κάνοντας κάτι κλισέ, έκλεισα εισιτήρια για Παρίσι την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου. Λοιπόν δεν το περίμενα, αλλά δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να επισκεφτεί τη πόλη του φωτός αυτή τη μέρα και έστω να μη χαμογελάσει.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από εκείνο το πρωί της Τρίτης 14/2 που εγώ προσγειώθηκα στο CDG πλακώθηκα με την κοπέλα στα εισιτήρια και αποφάσισα να μην περιμένω την Ιωάννα στις πλατφόρμες του μετρό αλλά έξω από το σπίτι της, το οποίο παραδόξως βρήκα πολύ εύκολα. Η φίλη μου πάντως δε χάρηκε για αυτή μου τη πρωτοβουλία, γιατί ξέχασα να την ειδοποιήσω για την αλλαγή σχεδίων. Με τα πολλά βρεθήκαμε, αφήσαμε πράγματα και καθίσαμε για να φτιάξουμε το πρόγραμμα των ημερών μου, το οποίο προφανώς και δε τηρήσαμε ποτέ.
Λόγω κούρασης την πρώτη μέρα κάναμε μια μικρή βόλτα στο Marais, την περιοχή που πολύ έξυπνα διάλεξε για να μείνει, βγήκαμε στη Παναγία των Παρισίων και, από εκεί βόλτα, στο Σηκουάνα. Δύο πράγματα ξεχώρισα, το Shakespeare&Company, ένα από τα παλαιότερα βιβλιοπωλεία στην Ευρώπη, το οποίο και συστήνω ανεπιφύλακτα, όπως και το café του, και το γεγονός ότι ανά ένα μέτρο θα υπήρχε και ένας Γάλλος με ένα τριαντάφυλλο. Δεν ανήκω στους αθεράπευτα ρομαντικούς (καλά όχι πολύ) αλλά δεν πιστεύω ότι σαν εικόνα θα άφηνε κάποιον τελείως ασυγκίνητο. Αυτό που αισθάνθηκα είναι ότι η πόλη του έρωτα εκείνη τη μέρα είχε την τιμητική της και το γιόρταζε με κάθε δυνατό μέσο.
Ας αφήσουμε όμως την πόλη του έρωτα και ας δούμε πώς θα γιορτάσουμε τη δική μου άφιξη. Από νυχτερινή ζωή στο Παρίσι είχα μαύρα μεσάνυχτα, η Ιωάννα αντιθέτως η οποία μένει εκεί τους τελευταίους μήνες, μπορώ να πω ότι έκανε μια πολύ καλή πρόταση. Το βράδυ πήγαμε στο Heritage, club στο Champs-Élysées, δεν θα πω πολλά μόνο ότι φύγαμε το πρωί και εγώ είχα κοιμηθεί τέσσερις ώρες, οπότε ναι το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Την επόμενη μέρα δεν υπήρξε ποτέ πρωί αλλά μεσημέρι, γεγονός που μας πήγε λίγο πίσω. Και εκεί για άλλη μια φορά κατάλαβα τη σημασία του να μένεις κέντρο. Ξεκινήσαμε από το Marais, πήγαμε στους κήπους του Λούβρου από εκεί στη Rue Saint-Honoré και τέλος στην Place de l’ Opéra. Highlight οι κήπου του Λούβρου στους οποίους δεν είχα ξαναπάει και μου άρεσαν απίστευτα. Όσο για τη Rue Saint-Honoré σίγουρα δε σε αφήνει ασυγκίνητο, οι μεγαλύτεροι οίκοι, μερικά από τα καλύτερα εστιατόρια και καφέ βρίσκονται εκεί αλλά δεν έχει κάτι το ξεχωριστό, κάτι που θα πεις ότι ναι βρίσκομαι στο Παρίσι. Το Marais αντιθέτως μου το έβγαλε αυτό. Μαζί με τη Μονμάρτρη θεωρούνται οι Bo (boheme) Βο (bourgeoise) συνοικίες του Παρισίου. Αστοί, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, ξεχωριστά καφέ, μικρά εστιατόρια. Μπορούμε να πούμε ότι η Rue Saint-Honoré έχει πολυτέλεια αλλά το Marais έχει χαρακτήρα και, αν μετακόμιζα ποτέ στο Παρίσι, σίγουρα θα έψαχνα για σπίτι στο δεύτερο, καλά για το πρώτο δεν έχω ακόμη και τα λεφτά.
Την πρώτη φορά που επισκέφθηκα τη Μονμάρτρη δεν ενθουσιάστηκα, πολύ τουριστική και, όπως λέω, κάθε φορά ψάχνουμε το local. Όμως λίγο που η Ιωάννα επέμενε, λίγο ότι πάντα πιστεύω σε μια δεύτερη ευκαιρία, την αφήσαμε για τη τελευταία μέρα. Σίγουρα έπαιξε ρόλο ότι είχα την προσωπική μου ξεναγό, αλλά και πάλι υπερβολικά πολύς κόσμος και δε βρήκα και κάποιο σημείο που να ξεχωρίσω. Maybe third time is a charm. Από τη Μονμάρτρη βγήκαμε στο Moulin Rouge, κακόφημος δρόμος ωστόσο, αν ψάχνετε για πρωτότυπα δώρα, μπορείτε να μπείτε σε κάποιο από τα διπλανά sex shop. Για διάλειμμα από το περπάτημα καθίσαμε στο café Les deux moulins, όπου είχε γυριστεί η ταινία “Amelie”, ναι, να πάτε. Όσο για το βράδυ αποφασίσαμε να γιορτάσουμε την Τσικνοπέμπτη με γαλλική κουζίνα στο Jacobine. Σε κάθε μέρος που πηγαίνω ξεχωρίζω ένα μέρος και για την επόμενη φορά (το βιετναμέζικο που φάγαμε τη Τετάρτη, ας πούμε, δεν πέρασε) το εστιατόριο αυτό λοιπόν είναι σίγουρα στη λίστα μου. Απίστευτο φαγητό, και δεν είμαι λάτρης της γαλλικής κουζίνας, το προσωπικό άψογο και το πιο σημαντικό πολύ ζεστό περιβάλλον, κυριολεκτικά αισθάνεσαι σαν να τρως στη τραπεζαρία του σπιτιού σου.
Παρασκευή πρωί και ετοιμαζόμαστε να φύγουμε για Λονδίνο, όσο για το Παρίσι ανυπομονώ να ξαναφορτωθώ στην Ιωάννα.
Για περισσότερες φωτογραφίες μπορείτε να “πετάξετε” στο προσωπικό μου blog.
