Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπαλτάς
Είναι απορίας άξιο πώς γίνεται μία χώρα που βρίσκεται σε σκληρό νομισματικό έλεγχο όπως η Βενεζουέλα αλλά και με άλλα σοβαρά προβλήματα στην οικονομία της, να ανακοινώνει για τέταρτη φορά μέσα στο έτος αύξηση του κατώτατου μισθού η οποία φθάνει το 30%.
Η αύξηση αυτή που θα ισχύσει από την 1η Νοεμβρίου, μαζί με τις άλλες θα φέρει τον κατώτατο μισθό στα διπλάσια επίπεδα από ότι ήταν ένα χρόνο πριν.
Ο πρόεδρος της δημοκρατίας της Βενεζουέλας Νικόλα Μαδούρο ανακοίνωσε την αύξηση στις εγκαταστάσεις του μεγαλύτερου εργοστασίου παραγωγής σιδήρου το SIDOR. Το μέρος δεν είναι καθόλου τυχαίο αφού θεωρείται ως μία ιστορική επιτυχία της πολιτικής Τσάβες, που το επανάφερε υπό κρατικό έλεγχο μετά τις ιδιωτικοποιήσει της δεκαετίας του 90.
Το σημαντικό είναι ότι την ίδια περίοδο η Βενεζουέλα βρίσκεται υπό αυστηρό νομισματικό έλεγχο με αποτέλεσμα οι εισαγωγές να καθυστερούν αφάνταστα, οι πολίτες να κάνουν τεράστιες ουρές για να αγοράσουν απλά είδη βασικών αναγκών και την μαύρη αγορά να ανταλλάσσει ένα ευρώ ακόμη και με 800 μπολιβάρ, τη στιγμή που η επίσημη ισοτιμία δεν είναι παραπάνω από 9 μπολιβάρ.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς. Μα πώς γίνεται; Η απάντηση μπορεί να συνοψιστεί στο «είναι η εθνική ανεξαρτησία ηλίθιε!». Όσα και αν είναι τα προβλήματα της Βενεζουέλας που προέρχονται και σε μεγάλο βαθμό από τις αρνητικές της σχέσεις με τη «Δύση» και κυρίως τις ΗΠΑ, έχει ανεξάρτητη νομισματική πολιτική που επιτρέπει στην κυβέρνηση να ενισχύει την καταναλωτική δύναμη των πολιτών αυξάνοντας έτσι και την εσωτερική κυκλοφορία του χρήματος. Και όλα αυτά χωρίς επί πλέον υποτίμηση του νομίσματός της.
Στην Ελλάδα, φοβόμαστε μην γίνουμε Βενεζουέλα, ενώ πηγαίνουμε, γραμμή για Πουέρτο Ρίκο!
