Ο Βαγγέλης Βενιζέλος άνοιξε νέο μέτωπο με τον Γ. Παπανδρέου και τους «παπανδρεϊκούς». Σε μια κρίσιμη στιγμή για τον τόπο, τους πολίτες και το κόμμα του, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε – προφανώς στοχευμένα – να βγάλει το «άχτι» του. Τι είπε;
Ότι αν του τηλεφωνούσε ο προκάτοχος του, θα τον συμβούλευε να πάει στην Προανακριτική.
Ότι για την τροπολογία της ντροπής που αμνηστεύει προκαταβολικά τα Δ.Σ. τραπεζών που χορηγούν δάνεια στα κόμματα, δεν ευθύνεται ο ίδιος αλλά οι προηγούμενοι προέδροι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ (Σημίτης, ΓΑΠ, Καραμανλής, Σαμαράς) αφού αυτοί και οι γενικοί διευθυντές τους πήραν τα δάνεια.
Ότι οι παπανδρεϊκοί – λαλίστατοι κατά τα λοιπά στα social media – δεν τον στήριξαν όταν πήγε ο ίδιος στην Προανακριτική και διαπληκτίστηκε με Κασιδιάρη-Κωνσταντοπούλου.
Είναι προφανές ότι δεν πρόκειται για ένα «τυχαίο» ξέσπασμα Βενιζέλου. Μπορεί να υπάρχουν αγκάθια και προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις στην πολιτική, αλλά επικρατεί ο τακτικισμός.
Εξάλλου, επί της ουσίας, έχει άδικο και στα τρία:
Δεν νομιμοποιείται να υποδείξει την υπερασπιστική τακτική σε κάποιον μάρτυρα τον οποίο πολλοί θέλουν να χρίσουν κατηγορούμενο, πολλώ μάλλον στον Γ. Παπανδρέου που χρημάτισε Πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος ο Ευ. Βενιζέλος εξάλλου, είχε στηρίξει νομικά τον Ανδρέα Παπανδρέου το βρώμικο ’89, και την πολιτική απόφαση του να μην παραστεί στο Ειδικό Δικαστήριο.
Η αλήθεια είναι ότι ο Β. Βενιζέλος δεν υπέγραψε δάνειο για το ΠΑΣΟΚ. Αλλά όταν οι προκάτοχοι του υπέγραφαν, ο ίδιος ως πρωτοκλασάτο στέλεχος, υπουργός και στέλεχος με προοπτικές, σιώπησε. Η μετακύλιση ευθυνών στους άλλους είναι πάντοτε μια βολική μέθοδος.
Τα παράπονα για μη στήριξη του, έχουν βάση. Αλλά ένας ηγέτης, δεν εκλέγεται για να παραπονιέται, αλλά για να πράττει και να κατευθύνει. Αν θεωρεί ότι δεν στηρίζεται επαρκώς – και μάλιστα από εκλεγμένα πρόσωπα στο καθοδηγητικό του όργανο, μπορεί να κάνει άλλες επιλογές. Και πάντως όχι να γκρινιάζει.
