Μετά τη Σύνοδο COP26 χρειάζονται πράξεις και όχι λόγια
Απόδοση από το «Bloomberg»
Στη Γλασκόβη, οι συζητήσεις για το κλίμα αναμένεται να επιφέρουν πρόοδο, αλλά λιγότερη από αυτή που θα ήλπιζε κανείς. Οι κυβερνήσεις υπεκφεύγουν των κρίσιμων ζητημάτων και αφήνουν πολλά ερωτήματα αναπάντητα. Είναι επείγον και απαραίτητο να παρθούν σοβαρά μέτρα.
Η Σύνοδος COP26 των Ηνωμένων Εθνών -που χαρακτηρίστηκε ως η «καλύτερη τελευταία μας ελπίδα» για να κρατηθούν ζωντανοί οι μεγαλεπήβολοι στόχοι για το κλίμα- σημείωσε πρόοδο σε πολλά μέτωπα, παρόλο που τελείωσε με μια νότα απογοήτευσης. Η δέσμευση για μείωση της χρήσης του άνθρακα και επιχορηγήσεις των ορυκτών καυσίμων, την τελευταία στιγμή μεταβλήθηκε σε μια υπόσχεση δέσμευση για μείωση της χρήσης του άνθρακα και για παύση στις επιχορηγήσεις των «μη αποτελεσματικών» ορυκτών καυσίμων. Για πολλούς αυτό ήταν το κεντρικό συμπέρασμα. Ο Βρετανός πρόεδρος της συνόδου, Αλόκ Σάρμα, μετέφερε μια φορτισμένη συναισθηματικά απολογία. Οι ακτιβιστές εξέλαβαν τη σύνοδο σαν μια κενή υπόσχεση.
Αυτό είναι τρομερά δυσοίωνο. Θα πρέπει να αναγνωρίσουμε κάποια πραγματικά κατορθώματα στη Σύνοδο. Τα ορυκτά καύσιμα περιλήφθηκαν στην τελική συμφωνία για πρώτη φορά. Οι ΗΠΑ μπήκαν και πάλι στο παιχνίδι. Συμφωνίες όπως αυτή για τη μείωση των εκπομπών μεθανίου είναι ένα μεγάλο βήμα προς τα εμπρός. Οι φιλόδοξες αυτές κινήσεις φέρνουν τον ενθουσιασμό. Και οι κυβερνήσεις υποσχέθηκαν να ενισχύσουν τις δεσμεύσεις τους το ερχόμενο έτος.
Παρόλα αυτά, έγινε ξεκάθαρο -λες και δεν ήταν ήδη- ότι οι δράσεις δεν θα πρέπει να περιμένουν συνόδους όπως η COP26. Οι συμφωνίες δεν έφτασαν το απαιτούμενο επίπεδο. Οι διαπραγματευτές ήλπιζαν οι δεσμεύσεις για τις εκπομπές αερίων να είναι αρκετές για να αποτρέψουν την καταστροφή και να φτάσουν τον στόχο των 1,5°C. Αλλά, δεν είναι αρκετές, ακόμα και αν οι κυβερνήσεις κρατήσουν τις υποσχέσεις τους. Ο στόχος του 1,5°C είναι ζωντανός, αλλά ίσως όχι για πολύ.
Οι πλούσιες χώρες απέτυχαν επίσης να τηρήσουν την προηγούμενη δέσμευσή τους και να βοηθήσουν τις φτωχότερες χώρες να αντιμετωπίσουν την κλιματική αλλαγή. Τα κονδύλια των 100 δις δολαρίων ανά έτος -ένα μικρό ποσό σχετικά με αυτό που όντως χρειάζεται- έχουν μείνει πολύ πίσω. Οι αναπτυσσόμενες χώρες αιτήθηκαν ένα νέο διεθνές κονδύλιο που να αναγνωρίζει τις οικονομικές τους απώλειες λόγω των συνεπειών της αλλαγής στο κλίμα που έχουν ήδη βιώσει και που θα συνεχίσουν να βιώνουν. Αντίθετα, η σύνοδος έκανε μόνο μερικές ασαφείς αναφορές στο θέμα της στήριξης των κρατών αυτών.
Σε άλλους τομείς τα νέα ήταν καλύτερα. Οι ΗΠΑ και η Κίνα εξέφρασαν την κοινή τους αποφασιστική διάθεση για να περιορίσουν την υπερθέρμανση του πλανήτη. Δεν είπαν ακριβώς πως θα γίνει αυτό, αλλά, μετά την τελευταία τεταμένη περίοδο ανάμεσά τους, η επιθυμία τους για συνεργασία είναι καλοδεχούμενη και δείχνει πως το Πεκίνο αντιλαμβάνεται πως πρέπει να παίξει τον δικό του ρόλο. Αυτό είναι μόνο η αρχή -και όχι η τελική φάση- για μία πρωτοβουλία ζωτικής σημασίας. Αν αυτή αναπτυχθεί στα σωστά πλαίσια, θα επιταχύνει τις προσπάθειες για τη μείωση των εκπομπών αερίων, δημιουργώντας ισχυρότερα κίνητρα για τη μετάβαση προς την ενεργειακή αποδοτικότητα και τις καθαρές πηγές ενέργειας.
Αυτό που παραμένει κρίσιμο αυτή τη στιγμή, είναι οι µη δεσμευτικές κατευθυντήριες γραμμές να μετατραπούν σε αποφασιστική δράση.
